Słońce za chmurami - opis opowiadania

„Mógł przecież podejrzewać, jak ojciec na to zareaguje, jednak nie dopuszczał do siebie takich myśli. Miał nadzieję, że zrozumie... Nie zrozumiał.”

Rafał za kilka miesięcy skończy trzydzieści osiem lat, a jak sam uważa, to prawie połowa życia… Zmarnowana połowa życia.

Bo właściwie, co takiego osiągnął? Ma najnudniejszą pracę pod słońcem i wcale tak dużo nie zarabia. Jeździ starą, poobijaną Cordobą i mieszka w komunalnym wieżowcu, który – co mężczyzna ciągle powtarza – w każdej chwili może się rozpaść, w końcu już nawet winda niedomaga.

I tak toczy się jego wegetacja z żoną u boku… Gdyby chociaż ona była dobrym życiowym wyborem… Trzydziestoośmiolatek ciągle czuje, że mu czegoś brakuje, że nie jest w miejscu, w którym powinien być. Że coś mu zabrano. Coś, co kiedyś posiadał i na jego nieszczęście wie, czym jest owo „coś”.