Rozdział 6. (Na granicy katastrofy)

Adrian i jego interesy

Czuł, że jest mu bardzo niewygodnie, leżał na czymś niewyobrażalnie wąskim, musząc zachować w śnie czujność, aby nie spaść na podłogę. Do samego poranka nie zastanawiał się zresztą, dlaczego tak było, jednak gdy jego głowę wypełnił dźwięk budzika, aż poderwał się do siadu, zaalarmowany.

Złapał za telefon (nie swój!) i czym prędzej wyłączył irytującą, piskliwą melodyjkę.

Co za popierdoleniec ustawił sobie coś takiego na budzik? Przecież można zejść na zawał! – pomyślał, ale jego spojrzenie zaraz powędrowało w bok, na wciąż śpiącego Maksymiliana, wciskającego policzek w poduszkę i mruczącego coś sennie pod nosem.

Momentalnie w ustach zrobiło mu się sucho na samo wspomnienie wczorajszych wydarzeń. Zwilżył wargi językiem, czując, jak jego serce przyspiesza bicie, ale mimo to nie mógł oderwać wzroku od obrazu przed sobą. Nie często miał okazję widywać Maksa z roztrzepanymi włosami, zazwyczaj chodził z idealną, dopracowywaną godzinami przed lustrem fryzurą, teraz jednak przydługie, jasne włosy opadały mu na czoło, zwichrzone nocnymi wydarzeniami. Przełknął ślinę, sunąc wzrokiem niżej, na szczupłą, ale męską szyję z wystającą grdyką, na silne ramiona i wyrzeźbiony tors, brzuch z zarysowaną linią mięśni, aż wreszcie... Gdyby uniósł kołdrę, zobaczyłby Łukowskiego w całej okazałości, ale pamięć mu jeszcze nie szwankowała. Doskonale wiedział, jak Maks wyglądał poniżej pasa.

Nie można było odmówić mu jednego – zadbanego, wysportowanego ciała, tylko że Adrian Mejs wiedział, że to ciało pewnie nie poradziłoby sobie w bójce. Mięśnie Maksa, wyhodowane na siłowni, nie potrafiłyby być użyteczne w prawdziwym życiu (a przynajmniej nie w życiu, które znał Mejs), więc mimo że z Łukowskiego był kawał chłopa, jak to określił go w myślach, i zdecydowanie nie pasowała do niego łatka cioty, to Maksymilian wydawał mu się dość... kruchy.

[i]Całkowite przeciwieństwo Artura – przemknęło mu przez głowę. Momentalnie spochmurniał, serwując sobie już od samego ranka negatywną dawkę energii. W jego przypadku nie było to dobre posunięcie, natychmiastowo poczuł, że jeszcze trochę błądzenia we własnych myślach, a coś rozwali.

Bardzo – naprawdę bardzo – nie chciał, żeby to była przystojna twarz Maksa. Nawet jeśli przy ich pierwszym spotkaniu omal by jej nie udekorował kilkoma siniakami i zapuchniętym nosem, tak teraz wolał zostawić ją w spokoju.

Łukowski dla Adriana był całkowitą nowością, nigdy wcześniej nie miał styczności z normalnymi, ułożonymi chłopaczkami zarabiającymi na swoje utrzymanie legalnie. Przy Arturze był wręcz nieskazitelny, nie tylko pod względem wyglądu, chociaż i na tym polu się wybijał. Wielokrotne udziały w ustawkach nie mogły przynieść niczego dobrego, a Artur (za czasów wolności Adriana) niemalże nimi oddychał.

Rozmyślenia przerwał drugi budzik, ustawiony równo dziesięć minut po pierwszym. Zmarszczył brwi, wyłączając go bez mrugnięcia okiem i już miał z powrotem wrócić do snu, kiedy przypomniał sobie, że Maks przecież chodził do pracy! Nie myśląc już za wiele i spełniając dobry uczynek niedopuszczenia, aby Łukowski zaspał, potrząsnął jego ramieniem lekko, a kiedy nie przyniosło to żadnych efektów, szarpnął mocniej.

– Ej, wstawaj.

Niebieskie oczy spojrzały na niego rozespane, a jego w pierwszej chwili zaskoczył ich kolor. Miały tak intensywną barwę, że można byłoby uznać, że ktoś podkoloryzował je w programie graficznym.

– Co...? – Maks z chwili na chwilę odzyskiwał coraz to większą świadomość. Jego głowę zaczęły zalewać obrazy z poprzedniej nocy, a on, niewspierany już THC krążącym w żyłach, zdał sobie sprawę, co takiego najlepszego zrobił. – Kurwa mać! – Wyskoczył z łóżka jak oparzony, patrząc na Adriana z przerażeniem. – Czy my...?

Mejs zamrugał, zdezorientowany, żeby zaraz uśmiechnąć się z rozbrajającym zadowoleniem.

– No tak.

– Kurwa mać! – powtórzył Maks, przeczesując nerwowo włosy i chodząc po pokoju jak go matka natura stworzyła. – Boże! Praca! – Przypomniał sobie nagle, dopadając do stolika nocnego, żeby zerknąć na telefon. – Spadaj! Muszę się szykować, bo jak tak dalej pójdzie, to się spóźnię!

– To tylko dziesięć minut... – burknął Adrian, przyglądając się wszystkiemu z niezrozumieniem. Myślał, że Maks, jako ujawniony gej, nie będzie mieć problemu z przespaniem się z drugim facetem i że ta rola bardziej przypadała jemu, w końcu nigdy nie uważał się za pedała.

Bo nim przecież, kurwa, nie był, no nie? Bzykał w swoim życiu panienki (i to nie jedną), a dwóch facetów w grafiku jeszcze nie robiło z niego jakiejś pizdy!

– AŻ dziesięć minut! To zmienia cały poranek! Nie zjem omleta, jak planowałem, tylko będę musiał złapać jakiś jogurt, czy coś! – panikował, biegając po pokoju i kompletując ubrania do pracy. – Co tak siedzisz? Wynoś się!

Oberwał swoimi ubraniami zwiniętymi w kulkę. Pomyśleć, że jeszcze wczoraj w takim pośpiechu Maks je z niego ściągał. Westchnął ciężko i niczym ten zrugany psiak, podkuliwszy ogon zaczął zakładać T-shirt, nie chcąc wchodzić w żadne dalsze utarczki z Łukowskim.

Bez słowa wyszedł z pokoju, udając, że wcale nie zauważył paniki, w jaką wpadł chłopak na samo wspomnienie o dziesięciominutowym zaspaniu. Adrianowi może i daleko było do mózgowca, nie skończył nawet gimnazjum, więc nie pretendował do kogoś mądrzejszego, ale nikt nie wydłubał mu oczu. Chociaż żył z Maksem pod jednym dachem niecały tydzień, widział, że nie wszystko było z nim w porządku. Może w innych okolicznościach takie zachowanie by go niezmiernie bawiło, a chłopak zasłużyłby sobie na miano świra i w jego głowie dostałby już bilet w jedną stronę do psychiatryka, mimo to swoimi odpałami nie budził w Adrianie nic więcej, jak tylko współczucie. Widział, jak chłopak się męczył, miotał ze swoimi dziwnymi, zrozumiałymi tylko sobie przekonaniami i wiedział, że w żaden sposób mu nie pomoże.

Nie pierwszy raz doświadczał czegoś podobnego, oczywiście Maks nie był tak ciężkim przypadkiem jak jego i Alicji matka. Wiedział jednak, że to nie w ciemnych zakątkach ulic czają się prawdziwe potwory, a w głowie. Rzeczy, które Barbara Mejs musiała widzieć i słyszeć, były makabryczne, do dziś czasem słyszał jej przeraźliwy krzyk w snach. Dlatego nie miał zamiaru nabijać się z problemów Maksa, bo nie było się z czego śmiać.

Westchnął ciężko, wlokąc się na swoją kanapę. Zerknął na niedopalone jointy, uśmiechając się mimowolnie do wspomnień.

A jednak.

Niczego nie żałował.

***

Podrapał się w bok krótko obstrzyżonej głowy, wpatrując się w ekran swojego telefonu i bijąc się chwilę z myślami. To, co mówił wczoraj Maksowi na haju nie było żadnym kłamstwem – naprawdę chciał zmienić swoje życie i wkroczyć w pewien interes... tyle tylko, że chyba nie zrozumieli się co do jego legalności. Adrian wiedział jednak, że nie dla niego było bawienie się w przestrzeganie prawa, to zazwyczaj oznaczało karkołomną ścieżkę do sukcesu, a on chciał osiągnąć go od razu. Przez te wszystkie lata, kiedy to trafił do poprawczaka, a później zaczął wsiąkać w mniejsze kręgi przestępcze, przyzwyczaił się do łatwej forsy, adrenaliny i poczucia, że nie musi być zakutym łbem w okularkach, aby coś znaczyć.

A teraz, cholera, miał taką szansę! Zagryzł wargę i nacisnął wreszcie zieloną słuchawkę, po czym przyłożył aparat do ucha.

– No co tam, Masa? – W głośniku rozbrzmiał głos najlepszego przyjaciela Adriana, któremu mógłby powierzyć naprawdę wiele, nawet własne życie. Sześć lat temu, kiedy wszyscy najbliżsi mu kumple zaczęli pruć się na psach, obierając stronę Skąpego, Tomek „Malina” Malinowski nie puścił pary, nie dając się nikomu zastraszyć. Po tym incydencie Mejs wiedział już, że za Tomkiem poszedłby w ogień.

– Skontaktowałem się z nimi.

– Kurwa, ja pierdole, Masa, ty żeś do reszty zwariował! – Żadnej innej reakcji się nie spodziewał, w końcu Malina od samego początku tłumaczył mu, że to bardzo zły pomysł. Ale co on mógł wiedzieć, skoro już dawno odciął się od ich świata? Jak ten przykładny obywatel znalazł pracę w ochronie, spłodził córkę i latem planuje hajtnąć się z Natalią, żeby już dłużej nie grzeszyć. Teraz nie chciał nawet słyszeć o lewych interesach, chociaż Adrian przeczuwał, że wystarczył by mu tylko jeden, mały impuls, a już wracałby do przekrętów jak poparzony. W końcu z takiego stylu życia nie dało się wyleczyć, nawet dziecko i żona nie były wystarczającym bodźcem.

– Zrozum, że Ryży jak tylko usłyszał moje nazwisko, to przyjął mnie niemal z otwartymi ramionami – prychnął. – Skąpy pracuje dla Kędziego, Kędzi zaczął sprowadzać kurwy z Ukrainy i rozwala Ryżemu lokalny biznes. Jak zajmował się tylko zielskiem i amfą to Ryżemu nie wchodził w paradę, a teraz to już inna gadka. Z tego co wiem, Skąpy dużo rzeczy ogarnia dla Kędziego, a ja znam go jak nikogo innego, lepszej osoby Ryży nie mógł sobie wymarzyć – powiedział niemalże z dumą, nakreślając mu całą sytuację, bo doskonale wiedział, że odkąd Malina umył rączki, starał się całkowicie odciąć od newsów ze światka gangsterskiego. Tłumaczył, że bał się o rodzinę, jednak Adrian przeczuwał, że ucieczka Tomka miała też drugie dno, Malinowski nie chciał, aby przypadkiem pokusiło go do powrotu.

Chociaż oczywiście sprawy, którymi zajmowali się jako dwudziestoparoletnie szczeniaki, nie mogły się równać temu, do czego aktualnie aspirował Mejs.

– To nie przyniesie ci nic dobrego. Słyszałeś co stało się z Chudym?

Adrian przewrócił oczami, oczywiście, że słyszał. W końcu początkowo nawet ucieszył się, że dawny kumpel, który jako pierwszy spruł się na przesłuchaniu, wreszcie doczekał odpowiedniej kary. Później oczywiście zrobiło mu się trochę żal chłopaka, był starszy od Mejsa o rok, ale przy tym tak niewyobrażalnie głupi...

– Nie wydał Kędziemu abonamentu z kilku miesięcy. Każdy by się wkurwił. – Wzruszył ramionami, nie widząc problemu. Przecież w świecie, w którym się wychowywali, najgorsze były dwie rzeczy – kapowanie na kumpli i oszukiwanie ich.

– Dostał dwie kulki! – syknął Malina, a Adrian już oczami wyobraźni widział jego czerwoną twarz. Zawsze miał tendencje do rumienienia się, czy to po alkoholu, czy też przy zbytnim emocjonowaniu się. – W brzuch i łeb! Znaleźli go w lesie na Białych Błotach! To jawna egzekucja! Jak to się ma do hodowania maryśki w mieszkaniu i sprzedawanie jej dzieciakom?

Mejs sapnął sfrustrowany, jak to możliwe, że jego najlepszy kumpel nie rozumiał tego wspaniałego pomysłu?

– Jeszcze będziesz chciał, abym szepnął o tobie dobre słówko Ryżemu.

– Tylko, kurwa, spróbuj!

Adrian zaśmiał się ochryple, opadając na kanapę i odchylając się na oparciu, wlepił wzrok w śnieżno biały sufit.

– Może wpadniesz do mnie? Jedno piwko nie stanie ci na drodze do bycia wzorowym obywatelem.

– Z chęcią wepchnę ci je w dupę, może wtedy zmądrzejesz – prychnął jeszcze, ale Adrian wiedział, że już udobruchał kumpla. – Kiedy? Dzisiaj mam czas, Natalia jedzie z małą do swojej matki. Boże, nie masz pojęcia, jaka to upierdliwa baba. Serio, te wszystkie dowcipy były wymyślane chyba na jej cześć. Wrzód na dupie, no!

Zarechotał na samo wyobrażenie teściowej Maliny. Właśnie dlatego nigdy w życiu nie chciał wiązać się na stałe z jakąś kobietą, nie zniósłby czegoś takiego i prędzej czy później odstrzeliłby albo ją i mamuśkę, albo siebie.

– Dobra, to jesteśmy umówieni – oznajmił, ani na moment nie myśląc o tym, że przecież nie zapraszał Tomka do siebie i że wypadałoby zapytać domowników o zdanie.

Jakoś tak wypadło mu to z głowy.

***

– A ty znowu gdzie? – Patrzył, jak Alicja kursuje niczym oparzona między łazienką a swoją sypialnią, poprawiając makijaż, po raz dziesiąty przeglądając się w lustrze, czy wyciągając kolejną sukienkę z szafy i zastanawiając się nad zmianą kreacji. Wystarczyła pojedyncza myśl, że robiła to dla jakiegoś palanta, a Adrian, chociaż nie miał pojęcia, o kogo chodziło, już wyobrażał sobie jak roztrzaskuje mu twarz o krawężnik.

– Jesteś moją mamą, że muszę ci się spowiadać? – burknęła, po czym pokazała mu na bardzo skąpą, wyzywającą czarną sukienkę. – Lepiej to co mam na sobie, czy może to?

Adrian aż zazgrzytał zębami. Przecież, do jasnej cholery, żaden gościu nie będzie obracać jego siostry, żeby później zostawić ją jak każdą inną laskę! Już on znał takich, co to wymieniali panny jak rękawiczki, Alicja nie zasługiwała na kogoś tego pokroju.

– Najlepiej szlafrok – wycedził przez zaciśnięte zęby, na co siostra przewróciła oczami.

– Czyli ta czarna, dziękuję braciszku – zakpiła, posyłając mu w powietrzu całusa. – Nie zapominaj, że mam dwadzieścia pięć lat i jestem już w tym wieku, w którym mogę sama o sobie decydować. Jestem dużą dziewczynką – dodała, jakby musiała mu o tym przypomnieć.

Adrian zasępił się jeszcze bardziej, zakładając swoje masywne ramiona na piersi. Wiedział, że nie mógł jej zamknąć w pokoju, chociaż o tym szalenie marzył. Zamknąłby ją tutaj, a jeśli ten palant postanowiłby złożyć im wizytę, z chęcią by go ugościł. Prawym sierpowym (bo lewy miał słabszy).

– O której będziesz z powrotem?

Alicja aż zamarła w połowie drogi do łóżka, na którym walała się cała masa ubrań, jakie zdążyła wyrzucić z szafy. Obejrzała się na niego, po czym prychnęła, coraz to bardziej rozeźlona.

– No ty chyba żartujesz.

– Poważnie pytam.

– A ja nie zamierzam odpowiadać! Jezu, ogarnij się! Masz swoje życie, co nie? Nie wiem, zacznij zbierać znaczki albo chociaż kapsle od piwa! – warczała, krążąc po pokoju niczym chmura gradowa. – I w ogóle, wyjdź! Muszę się przebrać!

– Chyba nie zamierzasz tego założyć?!

– Tak, właśnie tak! Będę świecić gołą dupą, czy ci pasuje, czy nie! – Pchnęła go do tyłu, po czym trzasnęła drzwiami tuż pod Adrianowym nosem, którego koniuszek dzieliły dosłownie milimetry od spotkania z drewnem.

Zamrugał, w pierwszej chwili zbyt zaskoczony, aby jakoś zareagować, a później sapnął i wrócił do salonu, w którym spędził całe czwartkowe południe i wczesne popołudnie. Zerknął na zegarek, zastanawiając się mimowolnie, kiedy przyjdzie Maks.

Uśmiechnął się do swoich myśli, bo – nie było co ukrywać – nie odmówił by powtórki z wczorajszej nocy. Wciąż wracał pamięcią do jego ładnych, miękkich ust, prężącego się ciała i...

– Ej! – Aż podskoczył na kanapie, patrząc na wystrojoną Alicję gotową na randkę. – Nie chcę nic mówić, ale weź lepiej ogarnij kuchnię, bo Maks ostro się wkurzy.

Przełknął ślinę, kiwając głową bez najmniejszego sprzeciwu, po czym, nie wytykając już siostrze jej skąpego stroju, ruszył do wskazanego pomieszczenia i zaczął je grzecznie sprzątać.

Nie chciał przecież, aby Maks się denerwował.

***

Tomek rozejrzał się po przedpokoju i aż zagwizdał.

– No, no. Nieźle się ustawiłeś. Bogate osiedle, nowiutkie apartamenty, powiedz, gdzie rozdają takie noclegi, to sam się skuszę. – Zaśmiał się i już miał wejść dalej, do salonu, kiedy Adrian złapał go za ramię.

– Buty – powiedział, wskazując na czarne sneakersy kumpla. Ten spojrzał na niego tak, jakby widział go pierwszy raz w życiu.

– Że ściągnąć?

– Dokładnie.

– Yyy, no okej.

Nie miał zamiaru się sprzeczać, odstawił więc białą reklamówkę z logiem Żabki, w której dźwięczały obijające się o siebie puszki piwa i zaczął rozwiązywać sznurówki. – Chociaż wiesz, jestem po pracy, nie wiem, czy nie uśniesz – dodał, rechocząc pod nosem i prezentując mu swoje stopy okryte czarnymi skarpetkami z malowniczą dziurą na największym z palców.

Adrian wzruszył ramionami.

– Ja nie, ale jak cię kolega Alicji złapie w butach, to razem będziemy rozbryzgani na ścianach – dodał z rozbawieniem, mimowolnie żałując, że Maks jeszcze nie wrócił. Spóźniał się i nawet Malina zdążył go prześcignąć.

– Dobra, dobra, nie wnikam. Prowadź lepiej.

Weszli do przestronnego salonu, którego wcześniej Adrian dokładnie wysprzątał, bynajmniej nie ze względu na wizytę przyjaciela, bo Malina widział już gorsze wnętrza. Przy okazji odkurzył też całe mieszkanie (z wyłączeniem pokoju Maksa), pościerał kurze i wymył podłogi, nic więc dziwnego, że kiedy Tomek rozsiadł się na kanapie, wyciągając nogi na stół, musiał aż przygryźć dolną wargę, żeby z czymś nie wypalić.

– Zabieraj te syry – rzucił tylko żartobliwie i trącił kolana kolegi ręką. – Bo zaraz naprawdę zasnę, jak będziesz mi je pod nosem trzymał.

Malina zachichotał tylko, ale nie zaprotestował. Ściągnął stopy ze stolika do kawy, po czym sięgnął po piwa i podając jedno z nich Adrianowi, uśmiechnął się przy tym z zadowoleniem.

– Dobrze, że już wyszedłeś, stary. Nie masz pojęcia, jak mi cię, kurwa, brakowało!

Mejs odpowiedział na uśmiech i kiwnął głową, odbierając puszkę i bez żadnej rzewnej odpowiedzi, otworzył ją. Nie był typem osoby, która rzuciłaby się teraz Tomkowi na szyję, bredząc farmazony o tym, jak bardzo tęsknił za kumplem. Malina zawsze odpowiadał za tego typu akcje, miał naprawdę wielkie serducho i wrażliwość, do teraz pamiętał wszystkie koty, które dokarmiał, jak jeszcze siedzieli w poprawczaku. Może faktycznie nie nadawał się do świata, w jaki zamierzał wkroczyć Adrian? Może rzeczywiście będzie mu lepiej przy żonie i dziecku, zarabiając ochłapy, ale przynajmniej mając świadomość, że na nich ich nie narażał? Tomek był prostym chłopakiem, mało obrotnym, ale przynajmniej szczerym, bo zawsze mówił co myślał, nawet jeśli chodziło o najgorszą prawdę. Zawsze też potrafił ściągnąć go na ziemię, bo Adrian z kolei zawsze miał spore aspiracje.

– I co, Ryży tak po prostu wciągnął cię w swoje sprawy? – zapytał Malina, kiedy zdążyli już obgadać wszelkie przyziemne sprawy. Mejs dowiedział się, co u Natalii, jak rozwija się Nikola, no i oczywiście – najważniejsze – ta wkurzająca teściowa, na którą Tomek nawet nie mógł patrzeć, wtykała nos w nieswoje sprawy i próbowała przeforsować swoje pomysły na zbliżające się wesele.

A co u Adriana?

Ano, ograniczał się tylko do najważniejszych kwestii, takich jak krótkie sprawozdanie z więzienia, Alicji, która właśnie kręciła z jakimś gościem – ale ani słowa o Maksie i jego seksownym, wyćwiczonym tyłku. Malina był świetnym gościem, naprawdę najlepszym kumplem, jaki mógłby się Mejsowi przytrafić, ale informowanie go o łóżkowych ekscesach z mężczyznami przekraczało wszelkie granice. Tomek żył w błogiej nieświadomości, jeśli chodziło o tę konkretną kwestię i tak im obu było dobrze.

– No nie, przecież nie zaufa mi od razu. Po prostu potrzebuje rąk do pracy – wyjaśnił i pociągnął piwa, opróżniając je (już drugie) do końca. Odstawił puszkę na stół, a Malina od razu podał mu kolejne, wychodząc z założenia, że poważne rozmowy o trzeźwym pysku to nie rozmowy.

– I co będziesz robić?

Adrian zerknął na niego, zastanawiając się, czy wciągać przyjaciela w szczegóły. Obrócił browar w dłoni, po czym otworzył go z cichym pstryknięciem.

– Pobawię się w komornika.

– O mój Boże, będziesz wyłudzać haracz!

Przewrócił oczami, Tomek jak zawsze wszystko wyolbrzymiał.

– Nie wyłudzać haracz, tylko będę dopilnowywać, aby ludzie spłacali długi.

– Wiesz, że później może nie być odwrotu? To nie jest zabawa, Masa. Nigdy nie zagłębialiśmy się w takie kręgi, to co robiliśmy było...

– Było szczenięcymi wybrykami – dokończył za niego i wziął sporego łyka piwa, uznając, że tylko tak zniesie gadaninę Maliny. – Stary, jestem już po trzydziestce. Czas czegoś się w tym życiu dorobić.

Przyjaciel już otwierał usta, żeby odbić piłeczkę oraz posłać w stronę Adriana wiązankę – zapewne bardzo wartościowych – rad i swoich własnych przemyśleń, gdy drzwi mieszkania otworzyły się, a oni już z kanapy zobaczyli osobę stojącą na drugim końcu przedpokoju. Wystarczyło tylko, że się lekko wychylili. Maks, gdy się rozebrał, przeszedł w głąb pomieszczenia, rzucając im pochmurne spojrzenie. Wyglądał... źle. Wydawał się przemęczony, miał lekkie sińce pod oczami, a na dodatek jego zawsze perfekcyjne ułożone włosy teraz sterczały w nieładzie. Zupełnie, jakby przygnieciony stresem życia osobistego i zawodowego, co rusz to przeczesywał je nerwowo, to za nie ciągnął.

– Ty chyba żartujesz – powiedział, zatrzymując się w progu. Zerknął na piwa stojące na stoliku i nie mając nawet sił się porządnie zdenerwować, westchnął tylko ciężko. – Przyprowadzasz mi do domu jakichś obcych kolesi i robicie sobie imprezkę?

Tomek wyraźnie się zmieszał. Burknął coś pod nosem, po czym podniósł się z kanapy, wrzucając jeszcze puste puszki do worka, z którym przyszedł.

– Wiesz co, to ja się będę zbierać.

Adrian nie odpowiedział, zmarszczył tylko brwi, patrząc jak Maks przewraca oczami, a następnie całkowicie ignorując zbiegowisko w salonie, rusza do swojego pokoju, żeby ostatecznie się w nim zamknąć. Nawet ślepy by zauważył, że coś było nie tak, Łukowski wyglądał jak cień samego siebie.

– Jasne, zdzwonimy się – odparł, stawiając do połowy wypite piwo na stole. – Pozdrów Natalię i Nikolę, będę musiał do was w końcu wpaść.

– Koniecznie, stary. – Tomek pokiwał głową, zaczynając się ubierać. Narzucił na siebie dużą bluzę z kapturem, w której do niego przyszedł, przytulił jeszcze Adriana po męsku, po czym wyszedł, zostawiając Mejsa samego w przedpokoju.

Przekręcił zamek, zerkając jeszcze kątem oka na białe, drewniane drzwi od pokoju Maksa, zawahał się przez moment, już prawie wyciągał rękę do pozłacanej klamki, jednak ostatecznie spanikował. Był dużym, raczej bezwzględnym gościem – a przynajmniej bezwzględnie okładał innych pięściami, nawet nie patrząc, czy równo puchnie – ale jednak, zajrzenie do sypialni Łukowskiego go przerosło. Rzecz jasna nawet nie dopuścił do siebie myśli, że to przejaw tchórzostwa, wszystko racjonalnie umiał wytłumaczyć, ot, musiał przecież najpierw posprzątać w salonie, czyż nie? Zaraz więc właśnie tam skierował swoje kroki, zbierając wszystkie puszki do śmieci, później jeszcze przetarł blat stolika, a na koniec, tak w razie wypadku, gdyby nogi Tomka rzeczywiście niezbyt ładnie pachniały, otworzył okno.

Mając za sobą porządki, wziął kilka uspokajających oddechów i wreszcie ruszył do pokoju Maksa, tłumacząc sobie, że nie mógł tak zostawić tej sytuacji. Stanął pod drzwiami, po czym, nim zdążył chociażby się rozmyślić, szybko w nie zapukał. Nie uzyskał żadnej odpowiedzi, nacisnął więc klamkę, wciskając swoją głowę między szparę, jaka powstała po uchyleniu wejścia.

– Mogę?

Maks oderwał wzrok od ekranu komputera, a Mejs po raz pierwszy zobaczył go w drucianych, okrągłych okularach, które często zakładał do pracy. Musiał przełknąć ślinę, kiedy poczuł mocny napływ podniecenia na samą myśl, że Łukowski wyglądał po prostu seksownie. I uroczo.

– Pracuję – odburknął, wydymając usta w naburmuszonym grymasie.

– Tylko chwilę, chciałem pogadać.

Maks sapnął, posyłając mu zirytowane spojrzenie znad oprawek. Jego policzki lekko poczerwieniały i trudno było powiedzieć, czy to wina zawstydzenia, czy może zdenerwowania – albo przynajmniej Adrian nie potrafił tego ocenić. Liczył na pierwszy wariant, jednakże opcja druga była znacznie bardziej prawdopodobna.

– Słuchaj, – westchnął ciężko, siląc się na spokojny ton, chociaż był o krok od wybuchu – to co stało się wczoraj, to tylko wypadek, jasne? Upaliliśmy się, takie rzeczy się zdarzają, ale nie będziemy do tego wracać – mówił bardzo powoli, uznając, że w innym wypadku Adrian może go nie zrozumieć. – Więc po prostu żyjmy tak, jakby to nigdy się nie wydarzyło, rozumiesz? Nie chcę, żebyś komukolwiek o tym powiedział, nie chcę, żebyś się obok mnie kręcił. Po prostu traktuj mnie jak powietrze!

Adrian spodziewał się wszystkiego, ale na pewno nie tak jawnego odrzucenia tuż po naprawdę przyjemnej nocy. Kiwnął głową i zapewne, gdyby miał atrybuty psa, położyłby uszy po sobie, a ogon podkulił. Nic już nie powiedział, wycofał się, zamknął drzwi i powlókł się do salonu, zastanawiając się jeszcze, co zrobił nie tak.

Przecież zaledwie wczoraj Maks był taki... kochany. Wzbudzał w Adrianie instynkty, o które by siebie nie podejrzewał, zupełnie inaczej niż Artur, który twardo stąpał po ziemi, nie bojąc się dosłownie nikogo i niczego.

Westchnął ciężko, opadając na kanapę. No nic, jakoś to przecież przeżyje. Nie był pizdą, do cholery! Przymknął oczy, kiedy nagle rozdzwonił się jego telefon. Wyciągnął go z kieszeni i z zaskoczeniem spojrzał na ekran.

Numer prywatny.

Odebrał.

– Ta?

– Masa? – odezwał się nieznajomy głos.

– No.

– Masz chwilę? Musimy się spotkać.

***

W rozdziale pojawiło się kilka mniej lub bardziej śmiesznych ksywek.
Zanim zaczniecie się z nich śmiać, muszę Was poinformować, że zaledwie kilka lat temu na terenie Bydgoszczy działał gangster o pseudonimie Lewatywa. :D Także mogło być gorzej, kochani!