Część 13. (Mrok)

Zapadł w słodką nicość, pozwalającą mu zostawić wszystko, co go ostatnio dręczyło, za sobą. Był tylko on i nic poza rozkoszną błogością płynącą z pustki, dzięki której zapomniał nawet, dlaczego tak bardzo nie chciał powrócić do rzeczywistości. Nic się nie liczyło, każda najmniejsza rzecz przestała mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie i gdy tak pławił się w tym niebycie, zdał sobie sprawę, że jednak nie był sam. Czuł czyjąś nieustanną obecność, jednakże wcale go ona nie trapiła, właściwie to był wdzięczny za towarzystwo. Momentami miał też wrażenie, że coś przesuwało się delikatnie po jego twarzy, jakby dotyk smukłych, przyjemnie ciepłych palców, badających każde zagłębienie, wypukłość, czy najmniejsze niedoskonałości.

Nie lubił przesadnego kontaktu fizycznego, nawet z kobietami, które gościły u niego w łożu, ograniczał to tylko do koniecznych ruchów. Tym razem jednak nic mu nie przeszkadzało, mógł poddać się temu dotykowi i trwać w ten sposób całe wieki.

Szybko okazało się to niemożliwe albo po prostu wieczność nie była tak długa, jak mu się wcześniej zdawało, bo w pewnym momencie poczuł, że błogość momentu gdzieś umyka. Zupełnie, jakby ktoś zdecydował się wypuścić wodę z balii, w której się właśnie znajdował, a on z chwili na chwilę coraz bardziej osiadał na dnie. Najpierw zaczęły dobiegać do niego odgłosy rozmów i okrzyków, a dopiero później między nimi wyłapał cichy, drżący, ale za to kojący głos. Ktoś nucił nieznaną mu piosenkę w obcym języku, ale mimo że nie znał słów, pragnął słuchać jej dalej. Przypomniała o osobie, którą stracił dawno temu. Do teraz pamiętał chwile, gdy śpiewała mu przed snem pieśni w swoim dialekcie. Wtedy również nie rozumiał ani słowa, co w ostatecznym rozrachunku nie miało żadnego znaczenia, bo bardziej skupiał się na jej głosie i samej obecności.

Uchylił powieki. Były ciężkie i same mu opadały, więc musiał się wysilić, aby utrzymać je w górze.

– Nie zasypiaj. – Melodia ustała, a w zamian usłyszał cichy, nieco poddenerwowany głos. – Musisz się napić, bo się odwodnisz. Poczekaj, pomogę ci.

Rozmazane spojrzenie Xahena zatrzymało się na pochylającej się nad nim postaci. Długie, jasne pasma włosów smagnęły jego policzki, gdy próbował podtrzymać mu głowę, a on dopiero teraz zaczynał rozumieć, co się wydarzyło.

Polowanie, wysiłek i towarzyszący mu przez cały czas duszący ból. Ledwie dotarł do obozowiska o własnych siłach, zdążył wtoczyć się do jurty, a później... pustka. Stracił przytomność.

Pociągnął kilka dużych, łapczywych łyków z bukłaka i dopiero gdy pierwsze krople wody spłynęły po jego gardle, zdał sobie sprawę, jak bardzo był spragniony. Odetchnął, kiedy jego głowa znów opadła na posłanie. Mętny wzrok skierował na młodzieńca siedzącego niedaleko.

– Jak... długo? – wychrypiał, miał wrażenie, jakby czyjaś dłoń złapała za jego gardło w miażdżącym je uścisku.

– Niezbyt, więc nie musisz się martwić. Dopiero co zapadła noc – wyjaśnił, odkładając manierkę na bok. – Jak się czujesz? – zapytał, a wtedy jego niestrudzona jakąkolwiek fizyczną pracą dłoń znów wylądowała na spoconym czole Xahena. Przez jego ciało przebiegł przyjemny dreszcz, gdy zdał sobie sprawę, że ręce Trevedica, choć niewątpliwie męskie, były tak beztrosko delikatne, godne arystokraty. – Wciąż jesteś rozpalony – stwierdził z wyraźnym niezadowoleniem odbijającym się w jego głosie. To zaskoczyło Xahena najbardziej.

– Nie powinieneś się cieszyć?

Trevedic w pierwszym momencie nic nie odpowiedział, tylko wzruszył ramionami, żeby zaraz westchnąć ciężko.

– Na tle swojego ludu wypadasz całkiem znośnie – mruknął, marszcząc zabawnie nos, jak zawsze, gdy był skonsternowany. Gdyby Xahen czuł się lepiej, z pewnością zdziwiłby się, że znał takie szczegóły jego zwyczajowej mimiki. – Więc możesz sobie jeszcze trochę dychać – odparł arogancko, na co Xahen uśmiechnął się mimowolnie.

– Dziękuję za okazaną łaskę, książę. – Nie mógł powstrzymać się od złośliwości nawet w swoim obecnym stanie. Takie przekomarzanie się z nim niosło za sobą osobliwą ulgę, ale nie chciał się zastanawiać, skąd się ona dokładnie brała. Tego typu refleksje wydawały mu się groźne w swoich skutkach.

Trevedic zamarł na moment, aż nagle parsknął śmiechem. Lekki, daleki od wszelkich trosk głos wypełnił cały namiot, a Xahen poczuł się tak, jakby dostał obuchem w głowę, bo nagle zdał sobie sprawę, że wszystko skończy się już jutro. Tak jak w ogóle się nad tym nie zastanawiał, tak teraz jego myśli przepełniły obawy odnośnie tego, co wydarzy się jeszcze przed zachodem słońca.

Książę dowie się, że jego brat nie żyje. I że wydarzyło się to wtedy, kiedy on bezczynnie siedział w namiocie, całkowicie nieświadomy poczynań swoich wrogów.

Znienawidzi go, to było pewne.

– Nawet ktoś taki jak ty zasługuje na łaskę – powiedział Trevedic z rozbawieniem, nie wiedząc nawet, jak bardzo jego słowa zgrały się z myślami Xahena.

– Tak, jasne – parsknął, wbijając wzrok w sufit. – Jestem śpiący. Prześpię się, póki jeszcze mam czas – mruknął, ale prawda była jednak taka, że po prostu nie chciał rozmawiać.

Gdyby tylko mógł, odroczyłby nadejście jutra i nie pozwolił, aby Trevedic kiedykolwiek się dowiedział...

I chyba właśnie znalazł rozwiązanie.

Trevedic nie może się dowiedzieć, a przynajmniej jeszcze nie teraz.

***

Nazajutrz już od samego wschodu słońca cały obóz wrzał od pracy, jaką było złożenie wszystkiego i przygotowanie się do drogi. Xahen obudził się dość wcześnie, jak na to, co działo się w nocy, ale musiał przyznać, że miała ona na niego zbawienny wpływ. Czuł się lepiej, może i daleko mu było od swojej szczytowej formy, jednak wizja spędzenia dnia w siodle nie przerażała go tak, jak wcześniej.

– Wciąż powinieneś uważać – mruknął Trevedic, kiedy po zapytaniu Xahena o samopoczucie dostał odpowiedź, że jest dobrze. Wojownik spojrzał na rozespanego księcia, z potarganymi włosami od snu i uśmiechnął się mimowolnie.

– To się nie zmieni, prawda? – Zaczął zakładać na siebie wierzchnie ubranie, rozglądając się jednocześnie za nakryciem dla maga. – Do wszystkich masz takie matczyne zapędy?

Trevedic momentalnie się naburmuszył. Wrócił do niego stary, dobry Xahen.

– Leżąc i walcząc z gorączką nie byłeś taki wyszczekany – odgryzł się i aż prychnął, kiedy nagle wylądowało na nim futro. Odrzucił je na bok, kierując swoje niewidzące, ale przepełnione chęcią mordu oczy na wojownika, który jednak całkowicie to zignorował.

– Połóż w miejscu, w którym je znajdziesz. Później wyślę Yamniego do ciebie ze śniadaniem... no chyba, że wolisz zjeść z nami na zewnątrz. – Zerknął na niego z cynicznym uśmieszkiem, a kiedy Trevedic stanowczo zaprzeczył, parsknął z rozbawieniem. – Tak myślałem. Bądź grzeczny i czekaj – powiedział i wyszedł z jurty, na co Trevedic skrzywił się z oburzeniem.

Nie miał jednak nic lepszego do roboty, więc faktycznie czekał. W międzyczasie, tak jak zapowiedział Xahen, przyszedł Yamni'il z jedzeniem, ale tym razem nie porozmawiali długo. Miał zbyt dużo pracy, nie mógł marnować czasu na pogawędki, więc przeprosił księcia i zniknął.

Tkwił więc dalej sam, aż do momentu, gdy znów w namiocie pojawił się Xahen, nakazując mu się ubrać. Nie oponował, prawdę mówiąc sam chciał się już wydostać z tego więzienia, dlatego gdy wyjrzał na zewnątrz, aż odetchnął z ulgą.

Rozebranie jurty nie zajęło Ta'nehom wcale tak dużo czasu, jakby się Trevedicowi początkowo wydawało. Przed południem byli już więc gotowi do drogi, a on nie mógł się już doczekać, aż znajdzie się w wiosce. Chciał się wreszcie zobaczyć z rodzeństwem i po cichu liczył, że Xahen mu to umożliwi, w końcu – do cholery – przesiedział z nim całą noc, zmieniając okłady i doglądając, czy ten przypadkiem nie dogorywa. Wojownik mógłby zrobić coś w podziękowaniu, czyż nie?

– Wskakuj.

Trevedic przełknął ślinę, dotykając lekko boku Wichury i w myślach główkując, w jaki sposób znaleźć się na koniu bez uszczerbku nie tylko na zdrowiu, ale też bez większego wygłupienia się. Tym razem nie znajdowali się w żadnym ustronnym miejscu, dookoła panowała wrzawa, ale mimo to czuł, że kilka spojrzeń koncentruje się na nich. Książę wciąż był atrakcją wśród Ta'nehów – albo raczej stała się nią relacja jego i Xahena. Syn wodza zaskakującym trafem nie opuszczał swojego jeńca, a gdy już to robił, zawsze upewniał się, że ten pozostawał bezpieczny. Nic więc dziwnego, że wzbudzało to taką ciekawość, w końcu Xahen nigdy wcześniej nie był skory do troszczenia się o kogoś, no chyba, że chodziło o młodziutką niewolnicę Ilimę.

– Od dłuższego czasu już zerkam w waszą stronę. – Rozmyślania Trevedica na temat sposobu wskoczenia na Wichurę przerwał kobiecy głos. Zmarszczył brwi, wciąż gładząc konia po ciepłym futrze. – Nie myślałam, że na polowania bierze się swoich niewolników.

Xahen spojrzał na Nevathę, przyglądającą się to Trevedicowi, to znowu jemu bez żadnego skrępowania. Dziewczyna z pewnością należała do tych odważnych i rezolutnych, do takich wniosków mógł dojść bez żadnego problemu. Dodatkowo szybko jednała sobie ludzi, wystarczyła jedna noc w obozie, aby każdy z Ta'nehów latał za nią jakby postradał rozum.

– Są tacy, których nie wolno zostawić w wiosce bez odpowiedniego nadzoru – odparł, przenosząc spojrzenie na księcia. Westchnął ciężko, po czym, znużony czekaniem, aż ten wreszcie zdecyduje wdrapać się na Wichurę, złapał go i podciągnął w górę. Książę, nie spodziewając się takiego ruchu, pisnął cicho i spanikowany, czym prędzej przełożył nogę przez konia, byle tylko znów znaleźć się w stabilnej pozycji. Gdy już siedział na grzbiecie klaczy, prychnął poirytowany, w myślach opracowując plan zagłady Xahena, który wdroży w życie zaraz po odzyskaniu swojej mocy.

Nevatha zamarła na moment, skupiając przez dłuższą chwilę swoje spojrzenie na Trevedicu, jakby próbowała właśnie rozwiązać skomplikowaną zagadkę. Uśmiechnęła się szeroko, dochodząc do tylko sobie znanych wniosków, po czym kiwnęła głową.

– Czasem tak jest, że egzotyczne skarby trzeba trzymać bardzo blisko – powiedziała i zaśmiała się, odchodząc.

– Kto to w ogóle jest? – zapytał w końcu cicho książę, kurczowo trzymając się grzywy Wichury, jakby zaraz miał z niej spaść.

– Najdziwniejsza dziewczyna, jaką poznałem – mruknął Xahen i Trevedic nie wiedział, czy była to odpowiedź na zadane pytanie, czy wojownik po prostu mówił do siebie. Zmarszczył brwi, uznając, że mimo wszystko nie spodobały mu się te słowa. W ogóle nie podobała mu się ta dziewczyna.

Była jakaś taka... zbyt śmiała?

Sam nie wiedział, wiedział za to, że raczej jej nie polubi.

***

Wyjrzał z jaskini, patrząc na słońce z każdą chwilą coraz niżej przesuwające się na horyzoncie. Nie zostało już zbyt wiele czasu, gdy za nim zniknie, a na zewnątrz zacznie robić się coraz ciemniej. Miał więc jeszcze chwilę na dopatrzenie ostatnich spraw i ponowne przeanalizowanie planu. Musi zrobić co do niego należy. Od tego, czy mu się powiedzie, zależało zbyt wiele, by mógł pozwolić sobie na błędy.

Westchnął ciężko, odwracając się do skórzanej sakwy z przedmiotami, które będą mu potrzebne. Sięgnął po mały sztylet, sprawdzając jeszcze jego ostrze. Niezbyt groźna i poręczna broń, ale narzekanie nie wchodziło w grę. Był przecież księciem, następcą króla nikt go może nie przygotowywał do podobnych zadań, mimo to wiedział, jak walczyć.

Odetchnął ostatni raz, po czym zabierając ze sobą wszystko, co przygotował mu Revinald, czmychnął w kierunku lasu, a następnie do wioski Ta'nehów.

Odczekał chwilę, aż słońce całkowicie zajdzie, ciągnąc za sobą mrok nocy i dopiero wtedy zaczął wdrażać plan w życie, skrupulatnie wykonując go krok po kroku. Tyle razy odtwarzał go już sobie w myślach, nie było mowy o jakiejkolwiek pomyłce.

Tak przynajmniej się pocieszał. Zalanie się teraz negatywnymi emocjami byłoby gwoździem do jego trumny.

Ukrył się za jednym z drewnianych budynków, nasłuchując. Wciąż nie rozumiał ta'heńskiej mowy, jednak Oko przekonywało go o zamieszaniu, jakie będzie panować dzisiejszej nocy. I rzeczywiście – wyglądało na to, że z jakiejś wyprawy powróciła część wojowników, a po ilości alkoholu i jedzenia, jakie znoszono do domu, w którym Albert miał okazję już być, wywnioskował, że szykowała się nie lada uczta. Z przekąsem stwierdził, że barbarzyńcy nie potrafili nic innego prócz zabijania i zakrapiania swoich mord, po czym, wykorzystując okazję, że stodoła przy największej z chat w wiosce została pusta, czmychnął do niej. Nie musiał daleko szukać, bo już od wejścia zauważył znaną sobie postać służącego Trevedica. Chłopiec, nawet nie zareagowawszy na trzaśnięcie drewnianych drzwi, rozrzucał krowom siano.

Może być on – stwierdził Albert, taksując przez moment sylwetkę młodzieńca. Nie wyglądał ani na wychudzonego, ani na niezdolnego do długiej wędrówki.

Podszedł do rudzielca i gdy tylko pojawił się w zasięgu jego wzroku, ten miał już krzyczeć, przerażony, nieświadomy tego, że zdradziłby swojego wybawiciela. Albert był jednak przygotowany na taki ruch, dopadł więc szybko do chłopca, zakrywając mu usta ręką.

– Ćśś – szepnął mu do ucha. – To ja, książę Albert – powiedział i pociągnął go na ziemię, tak, by mogli łatwo ukryć między bydłem, gdyby ktoś zdecydował się tu wejść. W międzyczasie poczuł, jak służący się rozluźnia, piwne oczy zerknęły na niego ukradkiem, a w nich zabłysnęło niedowierzanie i szczęście zarazem. Zabrał swoją dłoń. – Teraz słuchaj. Uwolnię cię, ale tylko ciebie. Nie mam czasu dla innych, a jesteś mi potrzebny, bo w pojedynkę wiele nie zrobię. Jeśli możesz, znajdź coś do ubioru, ale pamiętaj, by unikać Ta'nehów. Większość zebrała się teraz w domu wodza – mówił, a zbyt zaskoczony młodzieniec nie przerywał mu ani słowem. Wlepiał tylko w niego swoje wielkie oczy, jakby wciąż nie mogąc uwierzyć, że syn króla był tuż obok niego. – Księżniczka została stracona, tylko Trevedic żyje. Muszę go teraz odnaleźć i przekazać wiadomość, ty masz na mnie czekać w lesie od zachodniej strony, rozumiesz? – zapytał, patrząc na niego nieustępliwie. Młodzieniec kiwnął powoli głową, a Albert zaczął mimowolnie się zastanawiać, czy dobrze zrobił, że zdecydował się go ze sobą zabrać. Może i wyglądał na silnego, jednak teraz bardziej przypominał przerażone pisklę, niż kompana, który miałby mu pomóc w podróży. – Jak ci na imię?

– Le-Leonar, panie – zająknął się, na co Albert odetchnął ciężko. Nie skomentował, tylko potaknął, zostawiając obawy za sobą. Teraz mogłyby mu tylko przeszkodzić.

– Dobrze, Leonarze. Znajdź coś do ubrania, to jedyne twoje zadanie, a gdy już będziesz gotów, pojaw się w lesie. Naszym znakiem będzie trzykrotne klaśnięcie w dłonie, rozumiemy się?

Rudzielec potrząsnął głową na znak, że wszystko było dla niego jasne.

– Tylko... – zaczął Leonar i uniósł nagle wyżej swoją stopę. Coś zabrzęczało metalicznie, a po chwili Albert zdał sobie sprawę, że tym czymś był ciężki łańcuch obwiązany dookoła kostki chłopaka. Momentalnie przypomniał sobie słowa Revinalda, mag nawet to przewidział. Szybko sięgnął więc do swojej sakwy, w której znajdowała się fiolka z grubego szkła, a w niej mazisty, zielony płyn.

– Nie ruszaj się – powiedział, odkorkowując naczynie i naprężając łańcuch, tak, aby zminimalizować ryzyko skapnięcia substancji na skórę. – Ponoć pali tylko metal, lepiej jednak nie sprawdzać, czy to prawda. – Uśmiechnął się krzywo, gdy kilka kropelek spadło na okowy, które zaczęły rozpuszczać się na ich oczach.

Już po chwili Leonar był wolny.

– Skąd to... skąd Wasza Wysokość to ma? – poprawił się, przypominając sobie, że co by się nie działo, Albert wciąż był jego księciem.

– Później wyjaśnię. Teraz zrób to, o czym ci mówiłem.

Młodzieniec kiwnął głową, podnosząc się z ziemi, a Albert przestał już się zadręczać tym, czy dobrze wybrał. Czas odnaleźć Trevedica.

Tylko na tym musiał się teraz skupić.

***

Trevedic siedział smętnie przed paleniskiem w towarzystwie dwóch psów – jednego starego i wyliniałego, a drugiego znacznie młodszego i nieco drobniejszego od tego pierwszego. Głaskał powoli łeb wiekowego samca, który burczał przy tym z zadowoleniem, machając lekko ogonem.

Od zawsze lubił zwierzęta, jako dziecko nie miał przyjaciół wśród rówieśników (pomijając oczywiście swoje rodzeństwo) i to je traktował jako swoich kompanów dziecięcych zabaw. Pamiętał młodą suczkę, którą dostał na swoje ósme urodziny, już od samego początku nie odstępowała go na krok. Niestety, ponoć trawiła ją jakaś ciężka choroba, zaczęło się od problemów z chodzeniem, a skończyło na tym, że medyk musiał podać jej specyfik, przez który nie obudziła się już nigdy. Powtarzał sobie, że tak trzeba było postąpić, aby skrócić jej męki, jednak w głębi duszy nie potrafił odżałować śmierci zwierzęcia.

– Dobry pies – szepnął, kiedy samiec rozłożył się bardziej na plecach, pokazując swój brzuch i niemo prosząc o głaskanie w tamtym miejscu. Trevedic zaśmiał się, przesuwając dłonią po ciepłej, delikatnej skórze.

Wrócili do wioski jakiś czas temu, jeszcze przed zachodem słońca i kiedy zszedł z konia, zrozumiał, jak bardzo był zmęczony. Niby nie robił nic wielkiego, ale jazda konno naprawdę wyciskała z człowieka wszelką energię, stwierdził jednak, że mógłby to nawet polubić. Lepsze takie ćwiczenia, niż wymuszane na nim bezsensowne machania kończynami podczas zajęć ruchowych, jakie odbywali z rodzeństwem za młodu.

Krótko po tym, jak przyjechali, Xahen odstawił go do swojej chaty, a sam poszedł na jakieś zebranie. Nie chwalił się czego ono dotyczyło – w końcu Xahen ogólnie mało co mówił – jednak Trevedic mógł się domyślać, że chodziło o odbytą wyprawę. W ciemno założył również, że z pewnością w grę będzie wchodzić alkohol, przecież mowa tu o Ta'nehach, czy oni kiedykolwiek robili cokolwiek na trzeźwo? Dla Elmarnian takie podejście nie miałoby racji bytu, wysoko cenili sobie niezmącony niczym umysł, a od każdych używek trzymano się z daleka – chociaż oczywiście istniały wyjątki. Były dni, w które alkohol lał się strumieniami, jak na przykład witanie kolejnego roku, czy wszelkie śluby i narodziny w rodzinie królewskiej.

Westchnął ciężko, klepiąc starego, poczciwego psa po łbie, gdy nagle poczuł chłód bijący mu po lędźwiach. Odwrócił się w stronę drzwi, nasłuchując, ale nic nie wyłapał. Wstał więc, czując jak serce zaczyna coraz to szybciej łomotać mu w piersi. Ogarnęło go nieprzyjemne przeczucie, coś było nie w porządku, miał wrażenie bycia obserwowanym, tylko przez kogo?

– Vedi...

Przełknął ślinę, zaciskając mocno pięści. Gula silnych emocji narosła mu w gardle, na moment odbierając zdolność mówienia. Uchylił usta, jednak nie wydobył się z nich jakikolwiek dźwięk.

Jak to możliwe, że on tutaj był?

Psy podniosły się ze swoich miejsc i zawarczały ostrzegawczo, ale ostatecznie uciszył je ruchem ręki.

– Na prastarych elfów, Vedi... – Otoczyły go silne ramiona starszego brata, a on znów poczuł się jak dziecko, które zawsze dreptało po śladach Alberta. Wreszcie chociaż przez moment mógł przestać udawać, że sytuacja go nie przerasta, bo był przy nim człowiek, którego podziwiał nie mniej niż ojca. – Jak dobrze, że nic ci nie jest. Pokaż się. – Odsunął go na odległość ramion, uważnie badając wzrokiem każdy centymetr jego twarzy. Nagle jednak jego wzrok zatrzymał się na do połowy uciętym, prawym uchu. Wyciągnął ku niemu dłoń, ale ostatecznie odpuścił. Nie potrafił go dotknąć. – Zapłacą nam za to, Vedi – zwracał się do niego tak, jak zawsze robiła to siostra.

– Jak ty...? – szepnął, rozglądając się dookoła, jakby przerażony, że zaraz wpadnie tutaj kilku Ta'nehów i ich rozgromią. Nic takiego jednak się nie działo. – Jak ci się udało...?

– Słuchaj, Trevedic, muszę się streszczać. Nie mam zbyt wiele czasu. Przyszedłem ci tylko powiedzieć, że nie jesteśmy sami. Revinald żyje. – Usta maga rozchyliły się bezwiednie, a on sam na moment zamarł.

Przecież widział, jak Oko Elmarnaki się wykrwawiało. Umierał mu na rękach! Jak to możliwe, że przeżył?

– Żyje? – szepnął z niedowierzaniem i nagle poczuł się, jakby ktoś zabrał mu olbrzymi ciężar z barków, który dotąd przeszkadzał mu w każdej, najmniejszej nawet czynności.

Revinald żył, a więc nie byli sami. Ktoś ze znacznie większym doświadczeniem i umiejętnościami mógł im pomóc... jeszcze nie wszystko było stracone.

– Tak. W ostatniej chwili zostawił swoje ciało i przejął inne tutaj, także jego duch zdołał przetrwać – powiedział, odsuwając się nieco i patrząc na brata uważnie. – Powiedział, że zrobi wszystko, abyśmy z powrotem wrócili na wyspę.

Trevedic kiwnął głową. Wciąż jednak do końca nie dowierzał w słowa brata, zupełnie, jakby miał się zaraz obudzić i przekonać, że to tylko ironiczny sen zesłany przez bogów, który miał sprawić, aby na moment poczuł się lepiej... a później wgnieść go w ziemię rzeczywistością.

– A teraz mnie słuchaj, bo to ważne. – Dłonie Alberta zacisnęły się na barkach Trevedica. – Revinald mówi, że musisz wkupić się w łaski Ta'nehów albo przynajmniej jednego z nich. Ponoć któryś ma do ciebie słabość, to prawda?

Poczuł, jak na moment coś odbiera mu oddech. Przełknął ślinę, gdy ogarnęła go nagła fala gorąca.

– Ja... nie wiem, to chyba nie słabość. On mnie raczej nie lubi, zajmuje się mną tylko ze względu na to, że ponoć jesteśmy ważni dla wypełnienia ich celów i... – plątał się, ale Albert sprowadził go na ziemię krótkim potrząśnięciem za ramiona.

– Trevedic, zdobądź jego zaufanie – powiedział, patrząc na niego nieustępliwie. Mag niemalże czuł jego palący wzrok na sobie. – I czekaj na znaki, Revinald właśnie regeneruje swoje siły, jak już będzie gotów, na pewno sam się do ciebie zwróci.

Przełknął ślinę i kiwnął niemrawo głową. Przynajmniej poczuł, że wreszcie był do czegoś potrzebny oraz że w jakiś sposób posuwają swoją sprawę do przodu. Dość tej stagnacji.

Nagle jednak pewna sprawa o sobie przypomniała i wiedział, że nie da mu spokoju, póki nie pozna odpowiedzi.

– To on cię uwolnił?

Przez twarz Alberta przebiegł cień bólu, którego Trevedic nie był w stanie zobaczyć. Poczuł jednak, że przez moment dłonie brata mocniej zacisnęły się na jego barkach, żeby po chwili całkowicie je puścić i opaść bezradnie po bokach ciała.

– Tak. Uwolnił mnie.

Mag zwilżył nerwowo usta, czując kiełkującą nadzieję. Tym razem to on dopadł do Alberta, łapiąc go za poły ubrania i wbijając w niego przepełnione optymizmem niewidzące spojrzenie.

– Mirena jest z tobą, prawda? Jest bezpieczna?

Pytania zawisły między nimi niczym ostrze kata nad ofiarą. Starszy z książąt skrzywił się boleśnie, zupełnie, jakby ktoś ugodził go w brzuch, a następnie wypruł flaki. Myśl o tym, co stało się z siostrą, wciąż przynosiła ból nie do opisania, właśnie dlatego unikał tego typu rozważań. Usiłował wyprzeć ten fakt, aby móc skupić się na swoim zadaniu. Teraz jednak, kiedy stał naprzeciwko swojego jedynego brata, ostatniej osoby z rodziny, która mu została, poczuł to jeszcze dotkliwiej. Niebieskie oczy zaszkliły się niebezpiecznie, a głos mu się załamał, kiedy odpowiedział:

– Nie.

Na twarzy Trevedica odbiło się niezrozumienie. Zmarszczył brwi, kręcąc nerwowo głową.

– Jak to? Zostawiliście ją tam samą? Przecież... oni mogą jej coś zrobić. Widziałeś, co zrobili ojcu, widziałeś, co zrobili mnie za nieposłuszeństwo. To nie są ludzie, Albert, to potwory! A ona jest taka ładna, naiwna, niewinna, wiesz, co może jej się tam dziać, na co skazujemy ją, zostawiając w rękach barbarzyńców? – wyrzucił z siebie potok słów, wcale nie pomagając tym samym Albertowi, który już teraz był na granicy załamania.

– Vedi – szepnął cicho.

– Musimy ją uwolnić, zabierz ją ze sobą, zabierz do Revinalda, on będzie wiedział, jak ją ochronić...!

– Trevedic! Ona nie żyje!

Mag zamrugał powoli, a sens słów brata jakby obszedł go bokiem. Musiała minąć chwila, nim zrozumiał, o czym ten do niego mówi.

Zaśmiał się.

– Nie kłam, nie żartuj w taki sposób.

– Zabili ją... Poderżnęli jej gardło i wymazali krwią pół swojej świątyni – mówił, ale jego głos się załamał. – Ona nie żyje, Vedi – szeptał, jakby sam musiał się do tego przekonywać. – Odebrali nam siostrę.

Poczuł, jak nagle grunt pod nim się zapada, a on sunie w nicość. Otworzył usta i może nawet chciał coś powiedzieć, ale jedyne, co z jego gardła się wydostało, to zduszony szloch.

Mirena, jego ukochana, niesforna siostrzyczka, nie żyła? Jak to w ogóle możliwe? Mogli zabrać mu wszystko, jego godność, status społeczny, magię, a nawet ojca! Ale nie Mirenę! To był jakiś ponury sen, na pewno zaraz się obudzi, pomnie korytarzami w stronę sypialni siostry i znowu usłyszy jej śmiech. Znowu zrobi coś niemożebnie głupiego, on się wścieknie, pośle pouczającą litanię i wszystko wróci do normy.

Kolana się pod nim ugięły. Nawet nie poczuł, jak wylądował pośladkami na twardej ziemi, bo jedyne co czuł, to rozrywający ból piersi, przez który się dławił, nie mogąc zaczerpnąć powietrza.

– Kłamiesz, ona nie mogła... oni nie mogli – bredził, kręcąc głową.

– Trevedic, posłuchaj mnie. Musimy doprowadzić się do ładu, nie możemy pozwolić im nas zmiażdżyć, rozumiesz? – Słowa dobiegały do niego niczym zza grubej ściany. Ledwo je rejestrował. – Wyruszam z Leonarem w podróż do znajomego Revinala, ma nam pomóc. Na kontynencie są podobno królestwa, które z chęcią pozbędą się Ta'nehów, porozumiem się z ich władcami. Tylko tak możemy wygrać.

– Ale Mirena... bez niej to nie ma sensu – mówił Travedic. Niemalże krztusił się łzami, które samoistnie spływały mu po twarzy.

– Uspokój się! – krzyk Alberta zadźwięczał mu w uszach, na moment sprowadzając go do rzeczywistości. – Pomścimy ją, jeszcze będą nas błagać o litość – to mówiąc, znów wziął brata w ramiona, całując czubek jego głowy. – Uważaj na siebie, nie zniósłbym twojej straty.

Puścił go i rzucając mu ostatnie spojrzenie na pożegnanie, cichcem wymknął się z chaty, zostawiając roztrzęsionego Trevedica na ziemi.

Wraz ze śmiercią Mireny, umarło z nim coś jeszcze.

Coś, czego na tamten moment nie potrafił nazwać, ale wiedział już, że nic nie będzie takie samo.