Rozdział 7. (Niebo nad Nowym Jorkiem)

– Gdzie? – zapytał jeszcze raz. Może się przesłyszał. Przecież tak też się zdarza.

– Newcomers High School – odpowiedział Keith, po czym ziewnął szeroko, wsiadając do limuzyny, wcześniej jednak wrzucając do środka swoją skórzaną torbę. Niemal od razu rozwalił się na siedzeniu, jęcząc pod nosem coś, co brzmiało jak „spaaać”. Faktycznie. Jak na panicza Keitha było bardzo wcześnie, zbliżała się ósma.

– Żartujesz? Tej na Long Island? – dopytał jeszcze, wchodząc do pojazdu za, prawie nieżywym, chłopakiem.

– Tak, tej – odmruknął, opierając głowę o zagłówek i zamykając oczy. – Chociaż wolałbym już chyba jakieś podrzędne liceum – dodał.

To niemożliwe, żeby ktoś taki jak Keith chodził do najlepszego liceum w mieście. Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad tym chwilę, aż w końcu doszedł do wniosku, że to nie jego sprawa. Albo Keith ma jakieś ukryte talenty, albo pomógł mu ojciec i jego znajomości.

– Rob, możemy ruszać – powiedział do kierowcy, na co ten odpowiedział niemalże po żołniersku:

– Yes, sir!

Limuzyna zaparkowała tuż pod czarnym płotem Newcomers High School. Dean przyjrzał się wysokiemu budynkowi z czerwonej cegły. Białe gzymsy dodawały mu świeżości, a amerykańska flaga powiewająca na dziedzińcu powoli budziła w nim patriotyczne zapędy. Nim jednak zdążyły się całkowicie obudzić, zniknęły. Dean zawsze odczuwał zażenowanie patrząc na tych amerykańskich amerykanów, wywieszających na każde święto flagi. Tak, jakby szczycili się swoją narodowością. Jakby USA było lepsze od sąsiadującej Kanady, a nawet od wszystkich państw europejskich razem wziętych. Szopka. Jedno wielkie przedstawienie, mające na celu pokazać sąsiadom innej narodowości ich niższość.

 Wrócił myślami do budynku, zostawiając amerykańskich amerykanów w spokoju. Piękny wizerunek liceum dopełniał ogromny, rozłożysty klon rosnący tuż przy brukowanej dróżce prowadzącej do szkoły. Jednak najważniejszym aspektem były białe schody z wyrytym w nich napisem „Newcomers High School”. Krzyczały, że to nie taka normalna szkoła. Elita. Elita nowojorska! Same mądre dzieci. Intelektualiści. Nie margines społeczny.

I wśród tego wszystkiego Keith, który pasował tam jak śnieg do lata.

– Idę umrzeć – zamruczał dzieciak, otwierając drzwi. – Zdechnę.

– Powodzenia – odparł Dean, śledząc jego sylwetkę wzrokiem. Chłopak tylko machnął ręką, poprawiając swoje przydługie, ciemne włosy. Kiedy tylko znalazł się na brukowanej dróżce, podszedł do niego jakiś dzieciak. Niski, rudy okularnik. Dean wyraźnie widział zniesmaczone skrzywienie ust Keitha. Powiedział coś małemu człowiekowi nauki, zapewne drugiemu Stephenowi Hawkingowi, co wywołało jego pełne oburzenia zmarszczenie brwi.

– Chyba możemy ruszać – powiedział Rob. – Znam dobrą chińską knajpkę w okolicy. Głodny?

Właściwie to tak. Zapomniał zjeść śniadania.

– Keith już powinien kończyć lekcje, no nie? – zapytał Dean, spoglądając to na pustoszejący już dziedziniec szkoły, to na profil Roba, widoczny w małym okienku.

Mężczyzna zmarszczył swój orli nos, dudniąc palcami o sąsiedni fotel. Westchnął ciężko, dając tym samym znać Deanowi, że ma już dosyć wybryków syna Adolfa.

– Pewnie nawet do tej szkoły nie poszedł – odpowiedział. – Temu gówniarzowi przydałoby się ostre lanie, a nie nowy Iphone. – Dean pierwszy raz go takiego widział. Rob zazwyczaj rozsiewał wokół pozytywną energię i to on zawsze bagatelizował wyskoki najmłodszego Connella. Ale każdego cierpliwość kiedyś się kończy.

– Dobra, wyjdę się przejść – powiedział w końcu Dean, zmęczony tym oczekiwaniem na panicza. – Następnym razem odprowadzę go do samej ławki, a później otworzę mu podręcznik na odpowiedniej stronie. – Bynajmniej nie żartował. Naprawdę zamierzał tak zrobić.

Rob tyko pokiwał głową, przywołując na twarz swój zwyczajowy uśmiech.

– Tylko ty się nie zagub – ostrzegł. Dean posłał mu tym samym, po czym ruszył przed siebie, rozglądając się uważnie. Przyjemna okolica, stwierdził, kiedy doszedł do rogu Czterdziestej pierwszej i Dwudziestej ósmej. Po obu stronach ulicy zaparkowane były auta. Nie tak ekskluzywne, jak spotyka się w centrum Manhattanu, czy Brooklynu, ale też nie ledwo jeżdżące graty, jak na Bronx. Z pewnością były to samochody ludzi z przeciętną pensją, których stać na pojazd z poprzednich kilku sezonów.

Chodnik był dość szeroki, ale równy. Nigdzie nie dało wyłapać się dziury pomiędzy dużymi, betonowymi płytami. Naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy znajdował się prostokątny, dosyć nudny budynek z czerwonej cegły. Z pewnością był przeznaczony na biura. Nie to jednak przyciągnęło uwagę Deana. Dostrzegł tylko jeden, dosyć słaby napis na jego murze. To byłoby nie do pomyślenia w dzielnicy, w której on żył. Na Longfellow każdy budynek oznakowano przeróżnymi krzywymi bohomazami.

Szedł więc dalej, obchodząc szkołę dookoła. Minął jakąś starszą, schludnie ubraną kobietę, która uśmiechnęła się do niego uprzejmie i z wyciągniętym woreczkiem czekała, aż jej czarny jamnik załatwi swoją potrzebę. W Bronx nikt nie sprzątał po swoich pupilach. Nawet on tego nie robił, no bo po co?

Minął mały budynek, z czerwoną markizą nad wejściem. Na niej widniał napis Entourage Lounge Bar. Przyglądał się restauracji dłuższą chwilę. Pod wejściem stała długa, czarna limuzyna, z pewnością nie był to pierwszy lepszy lokal. Dopiero, gdy znalazł się obok zagrodzonego parkingu, z zamyślenia wyrwało go głośne, ale wypowiedziane znajomym głosem: „zostaw, kurwa!”. Oderwał spojrzenie od limuzyny i przeniósł je na grupkę chłopaków znajdujących się jakieś dziesięć metrów dalej, przy skrzyżowaniu ulicy Dwudziestej ósmej z kolejną, której nazwy nie znał.

Gdy zobaczył, że trzej, dosyć wysocy chłopacy przyciskają smuklejszą postać do ogrodzenia parkingu, nie myślał już wiele. Keith miał talent do wpakowywania się w kłopoty.

– Ej! – krzyknął biegnąc w ich stronę. Barczyści gówniarze, mogący mieć co najwyżej dziewiętnaście lat, spojrzeli na niego i powiedzieli coś do siebie. Jeszcze raz pchnęli Keitha w ogrodzenie, po czymś odbiegli, krzycząc jeszcze: „jesteś pedał, a nie punk!”.

Cholerny garnitur. Jak on nienawidził takich formalnych ubrań. A na dodatek krawat nieco go uciskał. Tylko spowalniało to jego ruchy.

– Wszystko w porządku? – zapytał, kiedy dobiegł do dzieciaka. Ten spojrzał na niego i wzruszył ramionami, poprawiając czarną ramoneskę.

– Żyję – odparł obojętnie, na co Dean zmarszczył brwi.

– Gdzie ty się szlajasz po szkole? – zapytał, zakładając ręce na klatce piersiowej i mierząc Keitha nieprzychylnym spojrzeniem. Chłopak westchnął. Teraz, kiedy był o krok od posiadania lima pod okiem nie miał już takiego ciętego języczka.

A jednak ta dzielnica nie jest tak idealna, przemknęło przez myśli Deana. Nawet tu można dostać w gębę.

– Byłem zapalić, bo nie poszedłem na P.E. – Sięgnął do kieszeni spodni, wyciągając paczkę papierosów i zapalniczkę. Wysunął jednego i wcisnął go sobie do ust. – Chcesz? – zapytał, a Dean nie odmówił. Pokiwał głową i sięgnął po jednego Camela, chociaż myślał, że Keith pali coś wykwintniejszego niż zwykłe Camele. – No i napatoszyły się głąby. Trochę spin z nimi już miałem, ale żyję, no nie? – Podał mu zapalniczkę.

– Ciekawe na jak długo – mruknął Dean, ruszając z nim pod główne wejście szkoły. Sam by z chęcią przyłożył temu gówniarzowi, nie dziwił się, że robią to jakieś bezmózgie osiłki. No i zresztą, jeżeli Keith obnosi się tak ze swoją orientacją jak robi to przy nim, to nic dziwnego, że dostał – kolokwialnie mówiąc – wpierdol.

Jednak Dean nie chciał zastanawiać się, co mogłoby się stać, gdyby Keith faktycznie oberwał. Jedno jest pewne – Connell nie byłby zadowolony.

– Mam przecież ciebie – odparł. Zaciągnął się mocno i wypuścił dym nozdrzami.

***

Szedł zmęczony, powłócząc nogami. Zawsze po dniu spędzonym z Keithem wracał do mieszkania skrajnie wyczerpany. Starość, pomyślał, uśmiechając się pod nosem kpiąco. Dzieciak działał mu na nerwy jak żaden inny, ale dzisiaj przez moment bał się o niego. Chwilę. Ułamek sekundy. Nic wielkiego przecież. Jak zobaczył, że ten jest popychany, jak taka szmaciana laleczka, przestraszył się. Co by się stało, gdyby nie poszedł go szukać? Keith mógłby skończyć w szpitalu ze złamanym nosem i powybijanymi zębami. Z pewnością pan Adolf Connell nie byłby zadowolony.

Teraz jednak nie musiał już się nad tym zastanawiać. Keithowi nic się nie stało, zdążył na czas, dryblasy nawet się nie rozkręcili, tak więc mógł spokojnie iść spać. Nie chciało mu się nawet wychodzić z Diabłem. Trudno. Najwyżej pies zleje mu się w domu. Posprząta.

Dochodził do drzwi wejściowych kamienicy. Aż odetchnął z ulgą, ciesząc się, że dzisiejszy dzień dobiega końca, a jutro ma przecież wolne. Pośpi do dwunastej, wyjdzie z Diabłem na spacer i kupi sobie coś na śniadanie w Subwayu. Uśmiechnął się na myśl o chrupiącej bułce z ukochanym tuńczykiem, wypełnioną po brzegi tłustym, cholernie niezdrowym sosem. Umrze na cholesterol, to pewne. Albo prędzej mu wątroba wysiądzie od żywienia się w fastfoodach. Jednak z drugiej strony Subway to nie fastfood. Przynajmniej tak sobie wmawiał.

– Szybko! – usłyszał za plecami czyjś zdenerwowany krzyk i nim zdążył się obejrzeć albo zareagować w jakikolwiek sposób, ktoś popchnął go do przodu, otwierając przy tym drzwi do kamienicy.

Nie był na to przygotowany. Nogą zahaczył o wystający próg drzwi, przez co stracił równowagę. Wyciągnął jedynie ręce do przodu, w których trzymał zrobione na szybko zakupy w hipermarkecie, i runął na podłogę. Później tylko usłyszał huk zamykanych drzwi, roznoszący się echem po klatce schodowej i wściekłe walenie w drewno z drugiej strony.

W mgnieniu oka poczuł ból promieniujący mu w okolicach nosa, rozprzestrzeniający się nawet na oczy. Kurwa. Złapał się za nos, którym niefortunnie wyrżnął w betonową podłogę. Podniósł się na łokciu, spoglądając na małą kałużę krwi.

– Wrócę tu, Johanson, pożałujesz! – Łomotanie w drzwi ustało i po chwili Dean usłyszał jeszcze westchnięcie pełne ulgi.

– Sorry, kurwa. – Ktoś nachylił się nad nim. – O cholera. Ej, nie chciałem, żeby tak wyszło. – Zmarszczył brwi, przesuwając dłonią po nosie. Chyba nie był złamany.

– Ale wyszło – odwarknął, spoglądając na młodego murzyna z dołu. Matthew, a kto niby inny? Mógł się go spodziewać.

Chciał podnieść się do siadu, ale nagle bólem rozpaliła się też jego kostka. Dopiero teraz zauważył, że jego noga jest nienaturalnie wygięta. Zaklął siarczyście, zastanawiając się przy okazji, kiedy zobaczy swoją ukochaną sąsiadkę z parteru, jak co dzień żądną nowych ploteczek. A przecież teraz taka okazja! Wszystko rozgrywa się tuż pod jej drzwiami.

Myśli o swojej sąsiadce, podczas gdy z jego nosa sączy mu się krew, a noga promieniuje bólem. Oj niedobrze.

– Noga też? – zapytał chłopak, pomagając mu normalnie usiąść.

– Też – odburknął, kątem oka zerkając na siatkę pływającą w jajecznicy ze spienioną colą. Cudownie, lepiej być nie mogło.

– Nie chciałem, kurwa, serio. – Przeczesał nerwowo swoje krótkie warkoczyki, wbijając w niego swoje przerażone spojrzenie niczym u sarny stojącej na samym środku autostrady. Aż miał ochotę zaśmiać się na to porównanie.

Dean zdawał sobie sprawę, że Matt jest tak zwanym „dzieckiem ulicy”, ale zupełnie tak się teraz nie zachowywał. Przecież każdy normalny gówniarz tego pokroju wzruszyłby ramionami i poszedł w swoją stronę. A Matt miał jeszcze jakieś ludzkie odruchy.

– Co to było? – zapytał Dean, stwierdzając, że skoro już jest uczestnikiem wydarzenia, to może chociaż dowiedzieć się czego ono dotyczy.

– A nic, no. – Machnął ręką. – Takie gówno. Zaprowadzę cię do domu, co?

Dean podciągnął nogawkę, spoglądając na nogę. Już zaczynała puchnąć, ale pewnie jest co najwyżej skręcona, jeżeli nawet nie nadwyrężona. W dzieciństwie często miewał problemy z kostkami, puchły mu nawet wtedy, kiedy nic nie robił, a jedynie szedł na autobus.

– Chcę wiedzieć – powiedział, łapiąc się jednak dłoni, którą wyciągnął do niego Matthew. Chłopak pomógł mu wstać. – I jeszcze worek… a raczej to co z niego zostało – przypomniał, kiedy stał już przy poręczy schodów.

Matt spojrzał na zmiażdżoną, plastikową siatkę, w której wszystko pływało. Skrzywił się niechętnie i złapał za nią.

– Chyba można wyrzucić już – mruknął, niosąc kapiący worek.

– No chyba tak. Nie odpowiedziałeś. Mafia? – zapytał, przeskakując stopnie na jednej nodze. – Nieźle – potaknął, nawet nie czekając na odpowiedź chłopaka. – Czyli wciągnąłeś mnie do swoich porachunków z dzielnicową mafią. Nic lepszego nie mogłem sobie wymarzyć.

Chłopak milczał, idąc za nim posłusznie aż do drzwi mieszkania Deana. Mężczyzna sięgnął do kieszeni swoją, brunatną od zakrzepłej krwi, dłonią. Wyciągnął z niej pęk kluczy i jeden z nich wsunął do zamka pod złotą klamką. Sekundę później usłyszał radosne poszczekiwanie z przedpokoju. Aż mimowolnie uśmiechnął się pod nosem.

– Mam ochotę na coś mocnego – powiedział Dean na głos, spoglądając kątem oka na zgarbionego chłopaka, wciąż trzymającego kapiący worek. – Wejdziesz? Powiesz mi w co zostałem wciągnięty. Narkotyki? Dziwki? Broń? Jakaś większa kasa? A może wszystko na raz? – spróbował zażartować, ale mu nie wyszło, bo Matt tylko skrzywił się w odpowiedzi. – Zgadłem? – zaśmiał się gorzko, przekraczając próg i wyganiając Diabła, który gdzieś miał jego komendy i cały zadowolony podleciał do nowego gościa. Nie minęła chwila a już podskoczył, liżąc dłoń chłopaka.

– Hej – przywitał się z psem. – Gdzie ten worek? – zapytał.

– Chodź. – Dean podparł się ściany i kulejąc ruszył do kuchni. Matt szedł za nim, uważnie rozglądając się po mieszkaniu.

Świetnie, pomyślał. Nim się obejrzę wyniesie mi cały dom. Trochę żałował, że tak bez namysłu zaprosił do swojego domu chłopaka, który ma jakieś porachunki z mafią i najwidoczniej bardzo potrzebuje pieniędzy. W szczególności, że teraz zakres ruchów Deana był nieco ograniczony.

– Wrzuć do zlewu, później wyrzucę.

– Mieszkasz z żoną, nie? – zapytał Matt, spoglądając z lekkim przerażeniem na stół uginający się pod ciężarem starych naczyń, jakiś ulotek, gazet, psiej karmy i rachunków. Dean powędrował za jego spojrzeniem i westchnął, stwierdzając przy okazji, że nie pachnie tu najładniej. Dokuśtykał więc do okna, uchylając je lekko i zamieniając swąd brudnych naczyń na smród spalin.

– Nie – odparł jedynie, siadając na krześle. Wcześniej zrzucił z niego na podłogę przeterminowane gazety New York Timesa.

– Rozwód? Bo dawno jej w sumie nie widziałem. – Matt oparł się o blat kuchenny, spoglądając na poczynania Deana, który ściągnął czarny, skórzany but do garnituru, podwinął nogawkę i opuścił skarpetkę.

– Nie – powiedział, przyglądając się opuchniętej nodze. – Nie żyje. Podasz mi bandaż i żel? Jest w szafce nad zlewem.

Czekał na coś w stylu: „och, nie chciałem” albo „przykro mi” lub jeszcze „nie wiedziałem, moje kondolencje”, ale nic takiego nie nastąpiło. Matt rzucił mu tylko ciężkie do odgadnięcia spojrzenie, po czym odwrócił się i sięgnął do szafki, wyciągając z niej średniego rozmiaru plastikowe pudełko. Ściągnął niebieską pokrywkę i zaczął przeglądać apteczkę. W większości lekarstwa, które znajdowały się w niej, były sporo po terminie, ale kto by się przejmował. Na pewno nie Dean. Nie zaglądał do tego pudełeczka już kilka miesięcy.

Matt podał mu żel i bandaż, przyglądając się mu uważnie.

– Jak długo jesteś już sam? – zapytał nagle. Dean aż na niego spojrzał, zdziwiony tą bezpośredniością. Uśmiechnął się krzywo pod nosem, powracając do smarowania nogi klejącym się żelem, który też był już przeterminowany. Trudno. Stopa mu chyba nie odpadnie.

– Kilka miesięcy. – Wzruszył ramionami, skupiając się na bandażowaniu kostki. Był świadom tego, że mówi o śmierci Carmen w taki sposób, jakby opowiadał o pogodzie albo o planach na obiad. I tak właśnie miało to brzmieć. Niech ten gówniarz nie myśli, że tak naprawdę jest w rozsypce.

– Śmierdzi tu. Chyba nie lubisz sprzątać, co? – zapytał, przekrzywiając nieco głowę i wciąż wbijając w niego swoje ciemne spojrzenie. Dean zmarszczył brwi, kończąc bandażować stopę. Teraz przydałoby się obmyć twarz z zakrzepłej krwi i upewnić się, czy nos przypadkiem nie jest złamany.

– A ty lubisz? – odpowiedział, zrzucając jeszcze ze stopy drugiego buta, po czym wstał z krzesła i dokuśtykał do łazienki. Matt niczym cień podążył za nim.

– Nie lubię bałaganu – odpowiedział, kiedy Dean nachylał się nad białą umywalką. W momencie, w którym mył twarz, Matt błądził spojrzeniem po szklanej półce nad toaletą, po brzegi wypełnionej damskimi perfumami i kosmetykami. Później jego wzrok zsunął się na wiklinowy kosz na brudy i masę męskich rzeczy walających się obok niego. Nieskrępowany sięgnął do kosza, otwierając go. Był do połowy zapełniony kobiecymi ubraniami.

– Nie jesteś u siebie – przypomniał mu Dean, kiedy zauważył, że chłopak zbytnio się rozgościł. – Zaprosiłem cię tylko na drinka, nie po to, żebyś skanował każdy kąt mojego mieszkania.

– Każdy kąt twojego mieszkania jest zawalony śmieciami – powiedział poważnie, patrząc już teraz na niego i odsuwając się od kosza.

– Moje śmieci – odwarknął Dean, marszcząc brwi. Sięgnął po ręcznik i nie przejmując się, że jest biały, wytarł swoją twarz, zostawiając na nim różowe smugi.

– No przecież nie moje.

– Krnąbrny jesteś – odparł mu mężczyzna, wymijając go w drzwiach. To fakt, Matt z każdą minutą coraz bardziej się rozkręcał. A wydawało mu się, że to taki chłopak z altruistycznymi zapędami, który lubi przeklinać, ale z pewnością nie robi chamskich uwag. Ale jednak. Dziecko ulicy.

– Wcale nie – podążył za nim jak pies. Jak Diabeł, który przyleciał do niego, niczym na skrzydłach, kiedy tylko usłyszał dźwięk otwieranej lodówki. Zdrajca mały. Dla jedzenia by sprzedał.

– Piwo czy whisky? Budweisera mam. – Wyciągnął jedną butelkę, pokazując chłopakowi. – A w szafce Maker's Marka, możesz wybrać. – Wzruszył ramionami, spoglądając kątem oka na Matta.

– To… whisky?

– Okej. – Pokiwał głową, ręką odsuwając Diabła, który już pakował pysk do lodówki. Zamknął ją i wstał z kucek, po czym otworzył szafkę. Przesunął umęczonym spojrzeniem po pustych pułkach. – Ale nie mam szklanek.

Matt odpowiedział krzywym uśmiechem, po czym zakasłał rękawy i sięgnął po dwa brudne kubki. Odkręcił wodę i szybko je umył, przypominając przy okazji Deanowi, ze nie ma płynu do naczyń. Fakt. Kupuje już go jakieś dwa tygodnie. Pewnie ojciec w końcu zdenerwuje się i sam zrobi za niego zakupy.

– Już masz.

– Lubisz sprzątać? – zagadał Dean, sięgając po butelkę trunku. Ruszył w kierunku salonu na tyle normalnie, na ile pozwalała mu boląca stopa.

– Trzeba sprzątać – odparł ten, idąc krok za nim. Weszli do salonu, równie brudnego co reszta domu, choć pod stertą ubrań, nieumytych naczyń, książek i całej reszty przedmiotów, które w normalnych domach mają swoje miejsce na półkach, dało się dostrzec, że to jest całkiem przytulne pomieszczenie. Średnich rozmiarów, idealne dla dwóch osób. Z nieco wysłużoną amerykanką, w przyjemnym, brzoskwiniowym odcieniu, z ciepłym, kremowym kolorem ścian, płaskim telewizorem, konsolą play station 2 ustawioną na niskim stoliku, który jakimś cudem uchował się przed zawaleniem przedmiotami. W rogu Matt dostrzegł wysokiego, ususzonego fikusa.

– Nie mam czasu na sprzątanie – powiedział Dean, zajmując miejsce na kanapie. Matt usiadł posłusznie obok niego, odgarniając na bok zwinięte w kłębek ubrania.

– Widać – odparł, podając mu kubek.

– Wydawałeś się grzeczny – westchnął Dean, nalewając do zwykłych, zielonych kubków, zupełnie nie pasujących do picia whisky. – No to zdrowie – uniósł naczynie, po czym szybko wziął kilka dużych łyków. O tak. O to chodziło. Odetchnął, opadając na oparcie kanapy, która zatrzeszczała żałośnie.

Matt jedynie prychnął w odpowiedzi i też czym prędzej opróżnił kubek. Skrzywił się nieco, ale dzielnie przełknął.

– Do smaku whisky trzeba dorosnąć – stwierdził Dean. – Bo ty właściwie ile masz lat?

– Dwadzieścia pięć – odparł.

– Fakt, mówiłeś. To skoro już zaprosiłem cię do siebie, możesz mi powiedzieć w jakie bagno się wkopałeś i mnie przy okazji też – mówił, nalewając Maker's Marka do kubków. W międzyczasie do pokoju nieśmiało wszedł Diabeł, spoglądając na gościa swoimi świecącymi ślepiami. Zamachał kilka razy ogonem, po czym wystrzelił ze swojego miejsca i znalazł się przy Mattcie, kładąc mu łeb na kolanach.

Chłopak uśmiechnął się, głaszcząc go lekko. Nie był chyba skory do zwierzeń.

– Takie tam, o narkotyki poszło. – Wzruszył ramionami. No tak. Bo przecież to tylko takie tam. Nic, że jego życie, a przy okazji możliwe, że też i życie Deana, może być zagrożone. To tylko mafia dzielnicowa. Nic wielkiego. – I chyba ci nic nie będzie. Gościu był dilerem, należy do jakiegoś pomniejszego gangu w Bronx. Zwinąłem mu trochę hery, miałem oddać kasę, no, ale…

– Jesteś idiotą – podsumował Dean, po wypiciu kolejnej porcji alkoholu.

– Spadaj. Potrzebuję kasy.

– To nie zmienia faktu, że jesteś idiotą. Wtedy, jak cię znalazłem na klatce, to kto cię zlał? – Nie, żeby Deana obchodził los chłopaka. Bo nie obchodził. Nie interesował go ten dzieciak. Niech robi sobie co chce, pakuje się w jakie bagno chce, byleby tylko nie ciągnął go za sobą. Miał nadzieję, że tamten diler, który gonił Matta to naprawdę mało ważna postać w mafijnych potyczkach Bronx. Bo jeżeli ktoś by go zobaczył, z pewnością zostałby w to wciągnięty. A na pewno nie miał ochoty użerać się z gangami.

– Okradłem takiego jednego gościa. Okazało się, że ma trochę znajomości no i się oberwało, kurde. – Ani na chwilę nie spuszczał spojrzenia z Diabła, który grzecznie siedział u jego stóp z głową na kolanach. Matt głaskał jego puszyste, jeszcze szczenięce, ciemne futro, uśmiechając się przy tym lekko.

– Polubił cię – stwierdził Dean nagle.

– Myślisz?

– On w sumie lubi wszystko co się rusza – dodał, znów nalewając im trunku.

– To fajne wyróżnienie – zaśmiał się. Miał ładny śmiech, stwierdził Dean, kiedy nie zastanawiając się dłużej, wypił duszkiem kolejną porcję. Już lekko mu w głowie szumiało, w końcu nie ociągał się i narzucił tempo, a to na pewno nie pomaga w utrzymaniu trzeźwości.

Matt też już najwidoczniej czuł pierwsze skutki spożywania alkoholu, bo język mu się lekko plątał. Siedzieli teraz i rozmawiali. O wszystkim. O tym, że Bronx to najgorsza dzielnica Nowego Jorku, że ludzie, którzy tu żyją nie mają perspektyw, że są marginesem społeczeństwa, że Nowy Jork to zafajdane miasto. Wcale nie tak cudowne, jak opisują je turyści.

A później znów zeszli na tematy Matta.

– Dlaczego właściwie wplątujesz się w takie nieciekawe sprawy? Nie lepiej znaleźć pracę? – przekrzywił głowę, czując, że jest czerwony na twarzy.

– W normalnej robocie tyle nie zarobię – odparł szczerze chłopak, siedząc na podłodze z wielkim cielskiem Diabła na kolanach.

– A po co ci tyle kasy?

– Matkę utrzymuję. Każdy ma swoje problemy, co nie? Ty nie możesz poradzić sobie ze śmiercią żony – Dean zmarszczył brwi – a ja mam matkę schizofreniczkę. Ale życie toczy się dalej – powiedział tonem filozofa, którym z pewnością stawał się po kilku kieliszkach.

– Skąd wiesz, że sobie nie radzę? – Już nawet nie zaprzeczał. A może nawet zapomniał zaprzeczyć. Chyba był już pijany, ale nie przejmował się tym. Wychylił się, nalewając Mattowi, a po chwili też i sobie.

– Wystarczy wejść do tego mieszkania. – Przekrzywił głowę, spoglądając na niego z dołu. – Burdel i do tego wszędzie są jej rzeczy. Nie radzisz sobie. Zresztą, widziałem was razem kilka razy, wyglądaliście na ostro zabujanych. – Kolejną oznaką nietrzeźwego umysłu Deana był brak reakcji na to, jakże wyszukane, określenie.

– Może – mruknął Dean, przyglądając się złotemu trunkowi w zwykłym, zielonym kubku. – Chcesz sobie zarobić? – zapytał nagle, po czym wziął małego łyka alkoholu. Lubił smak whisky i to uczucie palenia w gardle. Carmen też lubiła. Doskonale pamiętał, jak wieczorem najpierw pili w łóżku, a później, przechodzili do innych, równie ciekawych zajęć. To ona nauczyła go pić whisky i polubić jej smak. Uśmiechnął się lekko do swoich wspomnień, z których wyrwał go głos Matta.

– Że w jakim sensie zarobić?

– Pracuję, więc nie mam wiele czasu dla Diabła. Będziesz z nim wychodził i ogarniał mi w kuchni. Ale tylko tam. Zero dotykania jej rzeczy. – Rano z pewnością będzie tego żałować. Przecież nawet nie zna chłopaka. Dzieciak zrobi wszystko, żeby zdobyć trochę kasy. Ale teraz… teraz nie musi się nad tym zastanawiać. Teraz może delektować się swoim stanem nietrzeźwości i odsunąć od siebie myśli o wkurzającym Keithcie, grubym Adolfie i tym perfekcyjnym domu. Nawet nos i kostka przestały go boleć.

– Ale, że ty serio? – zapytał odwracając się do niego przodem, przez co zrzucił z siebie cielsko Diabła.

– No chyba tak. – Pokiwał głową.

– Nie no, dla mnie super. – Uśmiechnął się kątem ust. Jak czarny Elvis Presley, pomyślał, kiedy bał kolejnego łyka whisky.

***

Nazajutrz Dean obudził się z okropnym bólem głowy. A już miał nadzieję, że negatywny skutek picia zbyt dużych ilości alkoholu go ominie. Nic z tego. Kac lubił go dręczyć. Dzisiaj jednak był szczególnie nieprzyjemny. Kiedy podnosił się ciężko z łóżka, aż zakręciło mu się w głowie, a żołądek ścisnął, zapowiadając prawdziwy Armagedon. Na dodatek kostka opuchła mu jeszcze bardziej. Chyba wizyta u lekarza będzie niezbędna.

Kiedy pochylał się, a raczej półleżał na sedesie, przypomniały mu się chwile z młodości, kiedy to nie wiedział nawet, czym jest kac. Mógł pić co chciał i ile chciał, a na drugi dzień czuł się jak nowonarodzony. Wraz z wiekiem, oprócz zmarszczek w kącikach oczu i większego zarostu, przyszedł też kac. I już nie odszedł. Teraz lubił go dręczyć po przepitym dniu.

– Diabeł, wypierdalaj – zajęczał pomiędzy jedną torsją, a drugą. Właśnie podziwiał swoje wczorajsze jedzenie, gdy pies wsunął mu nos pod ramię. Odepchnął go dosyć brutalnie, po czym wstał chwiejnie, sycząc z bólu kiedy przeniósł ciężar ciała na prawą, poszkodowaną nogę, i spojrzał w lustro. Skrzywił się. Mógł tego nie robić. Powinien oszczędzić sobie takiego widoku. Na wyplute gówno, jak określił siebie w myślach, nigdy nikt nie chciał patrzeć. Przemył więc twarz wodą, stwierdzając przy okazji, że przynajmniej z nosem wszystko już w porządku, ale jego wyglądowi w niczym to nie pomogło. Zrezygnowany umył zęby, po czym doczłapał z powrotem do łóżka.

Wizyta u lekarza później. Teraz sen. A przynajmniej tak było w planach. Ból w kostce wzmagał się z każdą chwilą, aż w końcu stał się nie do wytrzymania, więc długo nie poleżał. Poprzeklinał jeszcze parę razy. Na kaca. Na głupiego Matta, z którym pił i który jest przyczyną bólu nogi. Na Diabła, bo zlał się w kącie. I oczywiście na telefon, jako że nigdzie nie mógł go znaleźć.

Dobrze, że miał wolne. Chociaż jeden plus przy miliardach minusów dzisiejszego poranka.