Prolog. (Niebo nad nami)

Betowała Istis

Pikanie aparatury wypełniało całe pomieszczenie, ale on nie przejmował się już tym dźwiękiem. Ignorował go, a może nawet nie słyszał. Za długo już tu siedział. Tydzień? Dwa? Musiał chwilę pomyśleć, stracił już rachubę.

Zbliża się trzeci tydzień. Trzeci, a on ani na chwilę jej nie opuszcza. Czuwa i obserwuje. Ona śpi, zmożona lekami przeciwbólowymi, czasem tylko budzi się, patrzy na niego zmatowiałymi oczami, które jeszcze pół roku temu miały w sobie tyle blasku, a później je zamyka. Mówi coś do niego, coś bardzo nieistotnego i znów zasypia. Przychodzi też lekarz: zapisuje coś na karcie, sprawdza aparaturę, bada ją, mruczy pod nosem i odchodzi.

Ona umiera. Z każdym dniem jest bliżej śmierci, bo za późno tu trafiła. Radioterapia już nie uśmierza bólu tak, jak kiedyś. Jest coraz gorzej. Prawie trzy tygodnie śpi, jest podłączona do aparatury i… i on wie, że Carmen umiera.

Na początku miał nadzieję i cały czas jej powtarzał, że wszystko będzie dobrze. Że to dwudziesty pierwszy wiek, że przy tak rozwiniętej medycynie nie można nie pokonać raka kostnego. A później rzeczywistość okazała się okrutna. Szpiczak mnogi, choroba, o której lekarze mało co wiedzą.

I to wszystko trwało prawie pół roku. Cała ta walka, która właściwie od początku była skazana na porażkę. Za późna diagnostyka, wszystko za późno.

- Dean? – Cichy szept obudził go z zamyślenia. Zamrugał, by następnie przenieść wzrok na jej zmizerniałą twarz. Na zapadnięte policzki, szarą, ziemistą cerę i na te oczy. Pełne zmęczenia i bólu. Gdzie podziała się tamta Carmen, którą poznał dziesięć lat temu, z którą pięć lat temu zamieszkał i z którą cztery lata temu się ożenił? Gdzie podziała się pyzata Latynoska o długich, błyszczących włosach, okrągłych kształtach i zwalającym z nóg uśmiechu?

Umarła. Została pożarta… Nie, to coś jeszcze nadal  ją pożera.

Chciałby nadal mieć nadzieję. Tę głupią, naiwną nadzieję, którą karmił się przez pół roku, a która umierała równie szybko, jak robiła to Carmen. Nie zdążyli nawet tak naprawdę być małżeństwem. Nie zdążyli zrobić nic. Nie kupili psa, tak jak zamierzali, tak, jak robi to większość młodych małżeństw. Bo Carmen zaczęła chorować. Na początku chodziła do lekarzy, którzy nie potrafili podać prawidłowej diagnozy, dopiero pół roku temu trafiła do hematologa i dowiedziała się, że to szpiczak mnogi. I że jest już późno. Lekarz nie powiedział wprost, że za późno, po prostu – późno. I wierzyli razem, że „późno” nie oznacza „za późno”. I on ją pocieszał. I naprawdę wierzyli, że wszystko będzie dobrze.

Ale dobrze nie było. Było coraz gorzej, aż w końcu on zmuszony był zostawić pracę. Zostawić całe swoje życie, żeby być przy niej. By ją wspierać.

- Jestem tu. – Był. Cały czas był.

- Miałam sen – powiedziała cichym, ochrypłym głosem. Delikatnie pogłaskał jej dłoń, bojąc się, że może sprawić jej tym ból. Uśmiechnęła się, a w tym uśmiechu on odnalazł cząstkę dawnej Carmen. Ale tylko cząstkę. – Byłeś w nim, wiesz? I byłeś szczęśliwy.

- I co robiłem? – zapytał, ale tylko dla podtrzymania rozmowy. Tylko dlatego, by choć przez chwilę poczuć, że ona wciąż z nim jest.

Kochał ją. Kochał ją, jak nikogo innego. Była całym jego światem. Była dla niego wszystkim.

- Umrę, Dean – powiedziała, ignorując jego pytanie. Albo go nie dosłyszała, albo bredziła przez zbyt silne środki przeciwbólowe.

- Co ty wygadujesz? – Był twardym mężczyzną, zawsze do wszystkiego podchodził z dystansem i ciężko było doprowadzić go do łez. Właściwie, nie płakał od śmierci matki, która umarła gdy miał trzynaście lat. Ale teraz nie chciał być twardy albo może raczej nie był w stanie, widząc, że jego świat umiera.

- Wiesz o tym, prawda? Że umrę.

Przestań. Proszę cię, przestań…

- Nie pleć bzdur, za kilka tygodni wrócisz ze mną do domu. A później wybierzemy się na wakacje. I będziemy mieć synka, tak jak chciałaś. – Uśmiechnęła się i wbiła wzrok w szpitalny sufit, pożółkły, z zaciekami. A następnie w okno - malutkie i nieprzepuszczające wiele światła.

- Ale najpierw psa – powiedziała.

- Najpierw psa – potwierdził.

Chwila milczenia. Długiego milczenia, aż przez chwilę pomyślał, że znowu zasnęła, jednak w końcu się odezwała.

- Pokochasz jeszcze kogoś, prawda? Ułożysz sobie życie, obiecaj.

- Nie gadaj głupot, wrócisz ze mną do domu i będziemy mieć psa – odparł przez ściśnięte gardło. Nie potrafił wmawiać sobie dłużej, że wszystko skończy się dobrze. Bo przecież tak się nie stanie. Nie będzie szczęśliwego zakończenia.

- Labradora.

Zaśmiała się, a jej śmiech przez chwilę brzmiał tak, jak kiedyś. Radośnie, beztrosko. A później się skrzywiła. Pewnie coś zaczęło ją boleć. Leki przeciwbólowe powoli przestawały działać. Za chwilę lekarz poda jej kolejną dawkę i znów będzie spała cały dzień. Wyciągnął dłoń i przesunął po jej rzadkich i matowych włosach, które były skutkiem chemioterapii. Pamiętał, jak pięknie wyglądały kiedyś.

- Chyba jednak chcę Wodołaza.

- A nie Labradora?

- Chyba wolę takiego wielkiego, czarnego i puszystego. Śliczne mają pyski.

- Zgadza się.

I zasnęła. A później znów się obudziła, wiła się na łóżku w spazmach bólu, a radioterapia tylko częściowo jej pomagała. I później znów spała, zmożona silnymi lekami.

Minęły kolejne dwa dni. Carmen budziła się coraz rzadziej. Umierała w jego oczach, nawet lekarz to przyznał, choć oczywiście niedosłownie. Był lekarzem, a Dean zdążył się już nauczyć, że lekarze nic nie mówią wprost. Tak jak wtedy: wykryliśmy szpiczaka mnogiego w trzecim stadium, ale medycyna potrafi czynić cuda. I wierzyli w te cuda. On wierzył. Aż do teraz.

Aż do tej cholernej nocy, w której stracił wszystko.