Rozdział 6. (Co z Oliwerem nie tak?)

Na wstępie muszę Was wszystkich przeprosić za niedawanie znaku życia i zapadnięcie się pod ziemię na parę miesięcy. Przyznam się jednak, że wcale tu nie zaglądałam, nie czułam takiej potrzeby. Moje życie od zakończenia studiów trochę się zmieniło, mam nowe priorytety i całego wolnego czasu już nie chcę przeznaczać na pisanie, bo wtedy brakuje mi go na inne rzeczy. Jak się jednak okazało, po takiej długiej przerwie można też się stęsknić za swoimi opowiadaniami. Pewnie mieliście nadzieję na McDonalda, jednak zbyt dawno już go nie pisałam, musiałabym odświeżyć pamięć. Oliwer był bezpieczniejszą opcją, po prostu zasiadłam do Worda i spłodziłam to co macie niżej.

Mam nadzieję, że wciąż tu jesteście. Ja z kolei muszę przyznać, że świetnie się przy tym rozdziale bawiłam, więc kto wie, może uda się coś naskrobać szybciej.

Oczywiście dziękuję też za wszystkie komentarze - bardzo mi miło, że tyle osób się odezwało!

Uwaga - w rozdziale mogą być błędy. Obawiam się, że to już nie ten sam poziom, który reprezentowałam ponad pół roku temu. 

Zagadka rozwiązana

– To co każdy inny tutaj – odparł, taksując mnie tymi swoimi zielonymi ślepiami tak uważnie, jakby doszukiwał się jakiegoś brudu na moim ciele. Momentalnie przypomniałem sobie scenę – o ironio – również z toalety, kiedy Oliwer bezprecedensowo stwierdził, że śmierdzę.

Czyli że co? Powtórka z rozrywki? Znowu mu trąciłem, czy jak? Chociaż teraz, fakt, miałem do tego prawo, przecież wlałem w siebie masę alkoholu, do tego tańczyłem, a w klubie panowała duchota; to wszystko nie sprzyjało utrzymaniu przyjemnego zapachu. Powstrzymałem się jednak od obwąchania samego siebie, to już byłaby totalna porażka.

– Śledzisz mnie? – zapytałem podejrzliwie, marszcząc brwi.

– Nie – odparł krótko, a w międzyczasie drzwi od toalety wreszcie się otworzyły. I tak jak chuda dziewczyna z początku kolejki mówiła – rzeczywiście z ubikacji wyszło dwóch facetów.

– Kibel jest od srania, a nie od pieprzenia się! – zakrzyknęła za nimi wulgarnie, po czym sama zaraz zniknęła w pomieszczeniu. To rzuciło małe światełko na moją przykrą sytuację z Oliwerem, może nie będę musiał tak długo czekać na swoją kolej, a tym samym skazywać się na towarzystwo tego dziwaka.

W pewnym momencie Oliwer jakby nigdy nic odwrócił się, dając mi ewidentny znak, że ma mnie gdzieś. Normalnie pewnie bym to zignorował, ba!, nawet cieszył się z jego braku dążenia do interakcji. Niestety, w tamtym momencie byłem pijany, a pijani ludzie, jak powszechnie wiadomo, nie zawsze działają „normalnie”.

– I co? Teraz będziesz mnie ignorować? – fuknąłem niczym urażona królowa Angielska.

Obejrzał się przez ramię, posyłając mi zdezorientowane spojrzenie, a ja zdałem sobie sprawę, że nie podzielał mojego stanu upojenia. Wydawał się całkiem trzeźwy.

– Nie tego chciałeś?

No przecież, że chciałem! Cały czas chodziło mi głównie o to, żeby Okularnik trzymał się ode mnie z daleka!

– Nie, kiedy wprowadzasz dziwną atmosferę na uczelni – nieudolnie spróbowałem z tego wybrnąć. – Wszyscy widzą, że między nami jest kwas.

Oliwer milczał przez chwilę, znów łypiąc na mnie tymi swoimi ślepiami, od których nie mogłem oderwać wzroku. Nie minęło parę sekund, a mój pijacki mózg zmienił tory myślenia i ani się obejrzałem, a zacząłem żywo zastanawiać się nad prawdziwością koloru jego oczu.

– To soczewki, nie? – palnąłem mimowolnie.

Skonfundowany Oliwer zamrugał, nie nadążając za moim rozumowaniem. Przez moment miałem wrażenie, jakby znów usiłował coś wywęszyć, ale równie dobrze mogło mi się wydawać. Miejsce toalet było zaciemnione, a ja też w tamtej chwili nie należałem do najlepszych obserwatorów.

– Dużo wypiłeś – to nie było pytanie. – Myślałem, że nie obchodzi cię, co myślą ludzie na roku. Nie lubisz ich.

– I ciebie też nie lubię – dodałem, jakby nie zdążył tego zauważyć i wtedy po raz pierwszy zobaczyłem, jak ten wiecznie ultra-poważny i ultra-posępny dziwak się uśmiecha. Urocza twarz, zupełnie nie pasująca do korpulentnego ciała, w jednej chwili nabrała bardziej czarującego wyrazu.

– Zdążyłem zauważyć.

W międzyczasie kolejka znów przesunęła się do przodu i od toalety dzieliły mnie już tylko dwie osoby – Oliwer oraz jakiś chłopak.

– Ale jakoś będę musiał cię zdzierżyć, mamy razem prezentację na filozofię – burknąłem, opierając się, w moim mniemaniu, nonszalancko o ścianę. W rzeczywistości wyglądałem pewnie tak, jakbym za parę chwil miał pod nią sczeznąć.

Oliwer kiwnął powoli głową, cały czas na mnie patrząc. Znów zrobiło się niesamowicie creepy, co zresztą potrafiłem zauważyć nawet po pijaku.

– Słyszałem.

– Jak jeszcze raz zrobisz coś dziwnego w moim kierunku, to obiecuję, że przywalę ci w te twoje patrzałki.

Oliwer wydawał się niewzruszony. Wciąż z tą samą nudną miną przyklejoną do twarzy, kiwnął głową.

– Okej.

– Ja nie żartuję! – fuknąłem. – Koleś, przerażasz mnie czasami. – Chłopak przed Oliwierem obejrzał się na nas zdziwiony, a sam Oliwer ponownie kiwnął głową. Po chwili kolejka znów skróciła się o następną osobę, co nie przeszkodziło Oliwerowi w wywiercaniu mi zielonym spojrzeniem dziury w czole. Przez moment miałem nawet wrażenie, że jego oczy świeciły w ciemności, kiedy jednak zamrugałem, wszystko wróciło do normy.

– Strasznie dużo mówisz – powiedział w końcu z tą swoją wypraną z emocji miną, która z chwili na chwilę zaczynała coraz bardziej mnie irytować. Już miałem coś powiedzieć, bo przecież nie puszczę mimo uszu tak jawnej zaczepki, kiedy zauważyłem, że wzrok Oliwera zatrzymał się gdzieś za mną. Zerknąłem przez ramię, ale niczego dziwnego nie zauważyłem. Nikt za mną nie stał. Zaraz jednak spostrzegłem, że Oliwer patrzy gdzieś dalej, na tłum ludzi bawiących się na parkiecie.

– Coś nie tak? – zapytałem.

Zielone oczy zatrzymały się na mnie. Znów zlustrowały mnie dokładnie, a później Oliwer jakby nigdy nic wzruszył ramionami.

– Sam zaraz się przekonasz – powiedział tylko niezrozumiale i gdy zwolniło się miejsce w toalecie, zniknął, zostawiając mnie samego. Znów odwróciłem się w kierunku parkietu, ale niczego dziwnego tam nie znalazłem. Ludzie jak to ludzie, każdy imprezował na swój sposób. Niektórzy lizali się ostentacyjnie na samym środku pomieszczenia, inni po prostu tańczyli, jeszcze inni pili i rozmawiali. Normalny wieczór w Coconie.

Nie mając co robić, oparłem się więc o ścianę i wyciągnąłem telefon. Z nudów napisałem krótką wiadomość do Łukasza, informując go o kolejce, w jakiej musiałem stać. Zdążyłem tylko wysłać SMS'a, a Okularnik już wyszedł z toalety. Bez słowa – i spojrzenia! – minął mnie, jakbyśmy nigdy się nie znali.

– Psychol – zmełłem tylko pod nosem, żeby zaraz zamknąć się w łazience i szybko z niej skorzystać. Postanowiłem całkowicie zapomnieć o Oliwerze, w końcu nie dla niego tutaj dzisiaj byłem. Przy barze czekał na mnie mój ideał, dlaczego więc miałbym niby przejmować się jakimiś dziwakami?

Lżejszy i może nawet odrobinę trzeźwiejszy ruszyłem tam, gdzie zostawiłem Łukasza. Nie znalazłem go jednak w tłumie ludzi okupujących bar, rozejrzałem się więc po stolikach z myślą, że może zajął nam jakiś dla wygody. Zacząłem więc krążyć po Coconie, przyglądając się mijającym mnie osobom, ale wciąż ani śladu Łukasza.

Pewnie jest na fajce, stwierdziłem zaraz i ignorując rozsądek podpowiadający, że Łukasz przecież nie palił, ruszyłem do wyjścia. Nie zatrzymałem się nawet przy szatni, chociaż kurtka rzeczywiście byłaby tu wskazana. Lato już dawno odeszło, noce stawały się coraz to zimniejsze, bo październik nie rozpieszczał wysokimi temperaturami. Wychodziłem jednak tylko na chwilę – ot, żeby rzucić okiem na ludzi stojących przed klubem. Minąłem ochroniarza, a mroźne powietrze momentalnie otuliło moje rozgrzane ciało. Dwie osoby stały tuż przy drzwiach do Coconu, żywo o czymś dyskutując, a kilka metrów dalej, po drugiej stronie ulicy, sterczała jakaś grupka chłopaków, jakby rozważających wejście do klubu – ale poza tym nic więcej, ani śladu Łukasza. Zatrząsłem się z zimna, jednak nie zawróciłem. Coś popchnęło mnie do wyjścia na zewnątrz i ruszenia w kierunku Wisły. Minąłem róg ulicy, na której znajdował się Cocon i przeszedłem przez parking samochodowy, tuż przy rzece. W żółtym blasku latarni wszystko nabierało dodatkowego uroku, a szum wiatru i wody przyjemnie mieszał się ze stłumionymi odgłosami dobiegającymi z klubu. Miałem wrażenie, że nagle znalazłem się w innym świecie.

Rozejrzałem się jeszcze dookoła, ale prócz dziadka z pieskiem nie napotkałem nikogo. Szybko wyciągnąłem telefon, wykręcając numer Łukasza. Zatrząsłem się z zimna, jednak jeszcze nie wróciłem do Coconu, tam rozmowa byłaby niemożliwa przez wysokie decybele.

Jeden sygnał... drugi, trzeci. Nic, zero odpowiedzi. Zdezorientowany popatrzyłem na wyświetlacz telefonu i ponownie wykręciłem numer. Coś się stało? Na pewno, przecież Łukasz tak po prostu by mnie nie zostawił, gdyby mógł to zaraz by coś napisał albo zadzwonił, a teraz nawet nie odbierał telefonu.

Zdezorientowany i przestraszony ruszyłem w kierunku Coconu, postanawiając jeszcze sprawdzić, czy kurtka Łukasza wciąż wisiała w szatni. Może ktoś z personelu by coś wiedział? W końcu jeśli wydarzył się jakiś poważny wypadek, na pewno by wiedzieli!

Wyszedłem zza rogu, przyspieszając jeszcze kroku. Już niemal biegłem, kiedy z klubu wyszły dwie postacie. Momentalnie rozpoznałem w jednej z nich Łukasza. Na chwilę uścisk w okolicach piersi, utrudniający mi od kilku minut oddychanie, zelżał, żeby zaraz zacisnąć się z nową mocą. Aż zatrzymałem się w półkroku, patrząc jak Łukasz nachyla się do drugiego mężczyzny i mówi mu coś na ucho.

Zamarłem. Serce waliło mi w piersi, w uszach szumiało od nadmiaru alkoholu, a w głowie momentalnie zrobiło się pusto, każda najmniejsza myśl natychmiastowo wyparowała.

– Łukasz? – zapytałem, zdradzając jednocześnie swoją obecność.

Łukasz popatrzył na mnie zdezorientowany, żeby zaraz zmarszczyć brwi ni to z niezadowoleniem, ni z konsternacją. Spojrzał najpierw na drugiego mężczyznę, a następnie na mnie.

– To nie tak powinno wyjść – powiedział, a mnie wmurowało.

Że jak nie powinno? Wyszedł ze mną na imprezę i przypadkiem znalazł sobie kogoś innego? Przecież, do cholery, Łukasz taki nie był!

– Daj nam chwilę, okej? – zwrócił się do nieznajomego, a ja wciąż stałem, nie mogąc wykrztusić z siebie chociażby słowa. Miałem ochotę rozbeczeć się jak dziecko.

– Jasne – odpowiedział dość przystojny, choć pewnie podchodzący już pod trzydziestkę blondyn. Łukasz od razu podszedł do mnie, a ja wpatrzyłem się w niego z nadzieją, że zaraz mnie przytuli i wrócimy do jego mieszkania.

Nic takiego jednak się nie wydarzyło.

– To jest Kamil – powiedział, zerkając jeszcze przez ramię na stojącego nieopodal mężczyznę. – Mój... były.

Momentalnie oblał mnie zimny pot. Otworzyłem szeroko oczy, nie wiedząc, czy to już ta chwila, kiedy powinienem się roześmiać. Rany boskie, ale byłem głupi. Największy idiota świata, proszę państwa; zakochany po uszy szczeniak, którego ktoś teraz przywiązuje w lesie i zostawia na pastwę losu, bo zdał sobie sprawę, że ten szczeniak nie pasuje mu do wnętrza domu.

– Po co było to wszystko? To całe twoje gadanie o stałych partnerach i nie szukaniu nikogo na chwilę? – wybuchnąłem. Nie wytrzymałem kumulujących się we mnie emocji i popchnąłem go. Niestety, na tyle mocno, żeby się przewrócił. A mógłby, cholera. Mógłby się przewrócić i rozwalić sobie ten zakłamany łeb.

– Wiem, wiem. Przepraszam, to nie było w porządku. Niczego takiego nie planowałem, po prostu jak zobaczyłem Kamila, podszedł do mnie i...

– Pierdol się – syknąłem tylko, znów go popchnąłem i ruszyłem prosto do Coconu. Dzielnie trzymałem formę, próbując się nie rozpłakać. Momentalnie przypomniało mi się jak Łukasz mówił kiedyś o swoim poprzednim związku... przecież to miała być już przeszłość. Stara miłość nie rdzewieje, co nie?

– Dwa kieliszki czystej i coś do popicia – rzuciłem do barmana, kiedy tylko dotarłem do baru. Spojrzał na mnie, jakby oceniając mój stan, żeby po chwili złapać za butelkę wódki i zacząć ją rozlewać.

– To będzie piętnaście złotych – odkrzyknął, a ja zaraz rzuciłem na blat banknot dwudziestozłotowy. Jedyne czego teraz chciałem to wypić jeszcze kilka kieliszków na odwagę (bo przez tę akcję z Łukaszem trochę już wytrzeźwiałem), a później jakimś cudem poderwać kogoś... kogokolwiek. Z alkoholem zawsze przecież łatwiej, no nie?

– Już wiesz? – usłyszałem nagle znajomy głos dobiegający z boku. Wzdrygnąłem się, ale kiedy zobaczyłem przed sobą znajomą, bladą twarz, sapnąłem ciężko. Jeszcze jego teraz mi do szczęścia brakowało.

– Już wiem – odmruknąłem, łapiąc za kieliszek.

– Nie masz przypadkiem dość? – zapytał, zerkając na trunek w moich rękach. Jak na złość ten dziwak stał się nagle bardzo gadatliwy. Irytujące.

– Spierdalaj.

– Myślę, że nie powinieneś już pić – powiedział tak pouczającym tonem, że już chciałem wylać mu zawartość kieliszka na głowę. No ale wódka to jednak nie woda, wódkę powinno się szanować.

– Masz jakiś kompleks matki, czy co? – spojrzałem na niego trochę uważniej. Nie wyglądał na pijanego, właściwie to wyglądał... cholernie uroczo z tymi swoimi kręconymi, rudymi włosami; okularami zjeżdżającymi na sam czubek nosa i z lekkimi wypiekami na bladych policzkach...

Zdecydowanie byłem już pijany, skoro myślałem o takich rzeczach.

– Nie. Raczej nie – odpowiedział absolutnie poważnie. Mimowolnie uśmiechnąłem się, bo – nie wiedzieć czemu – wydał mi się całkiem zabawny. Tak uroczo, surrealistycznie zabawny, jakby był nie z tego świata. Jakby całe swoje dotychczasowe życie spędził na jakiejś bezludnej wyspie, bez żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym.

– Z każdą chwilą przerażasz mnie coraz bardziej – stwierdziłem tylko i przechyliłem kieliszek. Cierpki alkohol momentalnie osiadł mi na języku, więc nim zdążyłem się chociażby skrzywić, już upiłem dwa duże łyki słodkiej Coca-coli.

– To już wiem. – Kiwnął głową. – Jest ci smutno – oznajmił.

– Co? – Spojrzałem na niego, nie bardzo rozumiejąc o co mu w tej chwili chodziło.

– Jak wracałeś z pola*, wyglądałeś jakbyś miał się rozpłakać. Teraz jest ci smutno. – Przełknąłem ślinę, nie bardzo wiedząc co na to powinienem odpowiedzieć. Wzruszyłem tylko ramionami i spojrzałem na drugi kieliszek, który zamierzałem lada moment wypić. – Zależało ci na nim?

– Zamknij się już – burknąłem tylko, obracając w dłoniach szklankę coli.

– Jemu na tobie chyba nie – ciągnął.

– Powiedziałem, zamknij się – wycedziłem przez zęby, a chwilowy napad dobrego nastroju momentalnie mnie opuścił.

– Jesteś zbyt naiwny.

Nawet nie wiem kiedy, a zapora, podtrzymująca wszystkie dotychczas kumulujące się emocje, runęła. Zakryłem dłonią twarz, kuląc się tak, jakbym chciał zaraz zniknąć. Właściwie to chciałem. Dawno już nie czułem się tak oszukany i wykorzystany. Myślałem, że Łukasz naprawdę był inny, a on przez ten cały czas miał w głowie tylko tego swojego przeklętego byłego.

Poczułem, jak obejmuje mnie coś ciepłego. Pozwoliłem ogarnąć się silnym ramionom Oliwera, żeby po chwili poczuć na szyi ciepły oddech, aż wreszcie usłyszeć niski, lekko ochrypły głos:

– Podobasz mi się.

Nigdy, naprawdę nigdy wcześniej nie słyszałem tak poważnie brzmiącego wyznania. Jakby Oliwer właśnie tłumaczył mi jakieś prawo fizyki, które koniecznie powinienem zrozumieć. I chociaż już łzy spływały mi po policzkach, miałem ochotę się roześmiać. Z Oliwerem coś stanowczo było nie tak.

– Jezu, jaki ty jesteś creepy – parsknąłem, odpychając go od siebie i szybko jeszcze przetarłem oczy. – Następnym razem jak będziesz chciał kogoś poderwać, nie zaczynaj od wąchania go w tramwaju – rzuciłem jeszcze, chcąc obrócić wszystko w żart. Trudno było mi jednak ukryć lekko drżącą rękę, którą zaciskałem na szklance z nadzieją, że zaraz się uspokoję.

Podobałem mu się? Ja? Pomijając całą tę dziwną i lekko przerażającą otoczkę Oliwera, nie byłem ślepy i obiektywnie mogłem ocenić, że to nie moja liga, przynajmniej nie z wyglądu. Faceci (tacy jak on) nie oglądali się za grubaskami (takimi jak ja). Przecież gdyby między nami do czegoś doszło, na bank zmiażdżyłbym go swoim cielskiem. Wystarczyłoby, żebym się na nim położył i już tragedia gotowa! Chociaż, z drugiej strony, wcale nie miałbym nic przeciwko, aby to on położył się na mnie... Z chwili na chwilę myśli galopowały coraz dalej i dalej, aż wreszcie nawet mój pijany umysł nie był w stanie tego udźwignąć. Momentalnie poczułem, że robi mi się gorąco. Chrząknąłem. Nagle poczułem się dziwnie, jakby... zawstydzony? Sam nie wiedziałem przez co bardziej: przez wyznanie Oliwera, czy może przez obrazy, które zdążyły przewinąć się w mojej głowie.

– Nie chcesz już wracać? – zapytał, zerkając w stronę parkietu.

– Później – odmruknąłem i upiłem coli, udając jednocześnie, że też przyglądam się tańczącym ludziom. Kątem oka obserwowałem jednak Oliwera, ale jak zwykle nie potrafiłem nic wyczytać z jego twarzy. Jeden wielki posąg bez emocji. Nie wiem jak to możliwe, ale gdy już myślałem, że Oliwer osiągnął swoje maksimum dziwności, skala znów pięła się w górę.

A może jest psychopatą?

– Mogę cię podrzucić.

No tak, przecież psychopaci nie pasują do społeczeństwa, prawda? Próbują się w nie wtopić, naśladując emocje innych, ale nie są w stanie naprawdę ich przejawiać... Dlaczego nagle ten opis zaczął mi pasować do Oliwera?

– Podrzucić?

– Jestem samochodem – popatrzył na mnie tak przenikliwie, że moje ciało momentalnie pokryło się gęsią skórką.

– I nic nie piłeś?

– Nie lubię alkoholu. Śmierdzi.

Otworzyłem szerzej oczy. Rany boskie, nie lubi alkoholu. Wniosek jest już tylko jeden – on naprawdę ma jakieś zaburzenie osobowości. Socjopata, psychopata – jeden pies, coś na pewno jest z nim nie tak.

– Jesteś samochodem? – zapytałem, odstawiając szklankę coli na bar.

– Mhm.

Momentalnie przed oczami pojawiły mi się obrazy nie namiętnego seksu z Oliwerem i mną w roli głównej (chociaż ta opcja była bardziej kusząca), a mojego martwego ciała spadającego na dno Wisły.

Spojrzałem na kieliszek wódki, który wciąż trzymałem w dłoni. Jeśli Oliwer rzeczywiście planował mnie zabić, to lepiej byłoby, gdybym był trzeźwy, no nie? Miałbym przynajmniej jakieś szanse na ucieczkę.

– Dopij i jedziemy – powiedział, widocznie zauważając moje wahanie.

– A później wyląduję w rzece? – palnąłem.

Oliwer zamarł, patrząc na mnie z uniesionymi brwiami, jakby myślał, że czegoś nie dosłyszał.

– W rzece? Może jednak już tego nie pij? – skrzywił się. – Jesteś pijany.

– Dla ciebie lepiej.

– Ludziom naprawdę odwala po alkoholu. – Westchnął ciężko i przeczesał nonszalancko dłonią włosy, na co aż się zapatrzyłem. Miał je naprawdę gęste, aż chciało się wsunąć w nie rękę, złapać, delikatnie pociągnąć...

– Nie, wrócę taksą – powiedziałem na wydechu, szybko wypiłem wódkę, odstawiłem pusty kieliszek i szklankę na blat baru i już byłem gotów ruszyć w kierunku szatni. Zawsze po alkoholu robiłem z siebie idiotę, z czego oczywiście zdawałem sobie sprawę dopiero na drugi dzień rano, kiedy to dopadały mnie dwa typy kaca: ten fizyczny i moralny. Na szczęście w tamtym momencie przebłysk normalności nastąpił trochę szybciej, rozsądny głos w głowie podpowiedział mi, żebym jak najszybciej zwijał do domu... i pływanie w Wiśle nic tu nie miało do rzeczy. Wiedziałem, że jeszcze chwila, a zacznę wygadywać jakieś totalne bzdury, za które jutro będę miał ochotę odgryźć sobie język. Nim jednak zdążyłem odejść, stanowczy uścisk dłoni Oliwera na przegubie zatrzymał mnie w miejscu.

– Mówiłem, że cię odwiozę. Ledwo stoisz na nogach.

Niestety, picie tego ostatniego szota nie przyniosło niczego dobrego. Nie wiem jednak czy to ten alkohol, dudniąca muzyka, otaczający nas półmrok, czy może nieugięta postawa Oliwera, ale byłem w stanie tylko potulnie skinąć głową, a następnie dać się pociągnąć w stronę szatni.

– Gdzie masz numerek? – zapytał Oliwer, kiedy już znaleźliśmy się przy wyjściu. Różnica temperatur, mimo że nie aż taka znaczna, momentalnie we mnie uderzyła, a ja aż się zachwiałem przy ladzie. Kiedyś chwaliłem się, że mam mocną głowę, chyba czas ten fakt zweryfikować.

Bez słowa wyciągnąłem blaszkę z wygrawerowanym numerkiem i podałem ją szatniarce. Później wszystko nastąpiło tak szybko, że mój pijany umysł ledwo co to ogarnął – ubraliśmy się, wyszliśmy na zewnątrz, a następnie ruszyliśmy w stronę parkingu. Oliwer złapał mnie pod ramię, jakby bał się, że zaraz upadnę... i może miał racje. Mój krok nie był zbyt pewny, mogę się nawet założyć, że gdybym szedł sam, balansowałbym od jednej krawędzi chodnika do drugiej. Zapewne też miałbym problem z dotarciem do domu – jasne, w końcu jakimś cudem bym tam dojechał, przecież nie takie rzeczy robiło się po pijaku – jednak zapewne byłby to duże wyzwanie. A tak miałem dwie opcje: albo zostanę bezpiecznie dostarczony przez Oliwera pod sam dom, albo wyląduję w rzece, jeśli ten dziwak naprawdę okaże się psycholem.

– Wsiadaj – powiedział, kiedy dotarliśmy już do czarnego golfa. Otworzył mi drzwi i wciąż zapewniając asekurację, władował mnie do środka. – Nie będziesz wymiotować? – zapytał jeszcze, wlepiając we mnie te swoje zielone ślepia. Byłem pijany, miałem silne wrażenie, że jego oczy świeciły w ciemności.

– Nie jest tak źle – zbagatelizowałem, w tamtym momencie czując się trzeźwiejszy niż w rzeczywistości. Nie wiem co ze mną nie tak, ale podczas picia często towarzyszyło mi uczucie bycia trzeźwym. Brutalna prawda docierała do mnie dopiero następnego dnia, kiedy zaczynał się kolejny akt zakrapianych imprez – kac.

– Jakby co to mów, zatrzymamy się gdzieś – powiedział, zapewne w trosce o wnętrze swojego samochodu. Kiwnąłem tylko głową i zabrałem się za zapinanie pasa. O dziwo to zadanie okazało się naprawdę trudne, a ja, jak to ja, od razu obarczyłem winą przeklęte, zacinające się pasy, nawet nie myśląc, że to wszystko przez moją pijacką nieudolność.

Oliwer przyglądał się chwilę moim poczynaniom, aż wreszcie westchnął ciężko, pochylił się i sprawnym ruchem dokonał tego, czego ja nie byłem w stanie. Klips zaskoczył, a ja mogłem już bezpiecznie podróżować.

– Ten ostatni kieliszek to chyba nie był dobry pomysł – zamamrotał pod nosem, żeby po chwili zatrzasnąć drzwi i obejść samochód. Usiadł za kierownicą i nim zdążył cokolwiek zrobić, odezwałem się:

– Zimno.

Rzeczywiście było naprawdę zimno, pojazd zdążył się już wychłodzić.

– Szybciej wytrzeźwiejesz – stwierdził tym swoim wypranym z emocji tonem. Jakby naprawdę był jakimś robotem czy innym dziwakiem.

– Nie możesz włączyć ogrzewania? – zapytałem, kiedy Oliwer przekręcał kluczyk w stacyjce.

– Lepiej nie – odpowiedział, nawet na mnie nie patrząc. – Okropnie śmierdzisz jak pijesz – stwierdził po chwili, zerkając jeszcze na mnie, aż wreszcie przerzucił bieg i zaczął wycofywać samochód.

– Który to już raz mówisz mi, że śmierdzę? – prychnąłem, bardziej już tym rozbawiony, niż zły.

– Wtedy śmierdziałeś nim, teraz śmierdzisz alkoholem. Alkohol ma strasznie mocny, drażniący zapach. Nie lubię go – mruknął pod nosem, a ja tak naprawdę niewiele z tego zrozumiałem. Pewnie gdybym nie był pijany, zapaliłaby mi się ostrzegawcza lampka, no bo kto normalny aż tak zwraca uwagę na zapach? I w jaki niby sposób mógł wyczuć Łukasza? Ale w tamtym momencie nic nie wydawało mi się dziwne – prędzej zabawne.

– Okej, okej. – Zaśmiałem się. – Ale pijesz, nie? Czy jesteś totalnym dziwakiem-abstynentem?

– Nie piję – odparł krótko, wyjeżdżając wreszcie na drogę. Nie zapytał gdzie mieszkam, po prostu jechał, o dziwo w dobrym kierunku. Wtedy jednak nie zwróciłem na to uwagi, bardziej zainteresował mnie temat abstynencji Oliwera.

– Nic a nic?

– Nie. Nic.

– Serio? – Otworzyłem szeroko oczy z niedowierzania, cały czas patrząc na profil Oliwera. Miał naprawdę ładny, zadarty nos. – I ty tak możesz?

– Mogę. I nie wiem jak można pić – wzruszył ramionami, przejeżdżając przez skrzyżowanie i mknąc prosto ku Centrum Kongresowym.

– Jesteś naprawdę dziwny.

– Mówiłeś. – Kiwnął głową.

Przejechaliśmy przez Wisłę. Uf, nie zginę tutaj.

– I będę to powtarzać, bo chyba nie zdajesz sobie z tego sprawy – prychnąłem jeszcze, ale Oliwer już nic mi na to nie odpowiedział. Po prostu jechał dalej, prosto do mojego domu, jednak z tego zdałem sobie sprawę dopiero kiedy skręcił w Kapelankę, aż wreszcie przed Tesco wjechał w małą, boczną dróżkę. Zmarszczyłem z zastanowieniem brwi, w głowie wertując wszystkie rozmowy, jakie udało mi się odbyć z Oliwerem. Nie wliczając dzisiejszych, nie było ich dużo. Nie ma opcji, żebym przypadkiem powiedział mu gdzie mieszkam.

– Skąd znasz mój adres? – zapytałem, kiedy Oliwer bez problemu skręcał w coraz to mniej uczęszczane dróżki prowadzące do mojego domu.

– Znam – powiedział tylko, jak zwykle bardzo wylewnie.

– Ale skąd?

Popatrzył na mnie krótko i wzruszył ramionami. Samochód wreszcie zatrzymał się pod moim domem.

– Twój tata jest dobrym weterynarzem – mruknął, zaciągając ręczny, gdyż droga prowadziła pod górę. – Często go polecają. Ostatnio moja mama była u niego z naszym kotem. Szybko skojarzyłem nazwiska.

Zamrugałem. Kropki w mojej głowie zaczęły się łączyć. Już wiedziałem co z Oliwerem nie tak – był osowiały, miał problemy z kontaktami społecznymi, nie rozumiał emocji innych, ale za to zwracał bardzo dużą uwagę na przeróżne szczegóły, jak zapach, czy doszukiwanie się powiązań rodzinnych w nazwiskach, które gdzieś tam usłyszał. A co najdziwniejsze – szybko zapamiętał trudną drogę do mojego domu.

– Masz autyzm?

Tak, to musiało być to, zagadka rozwiązana.