Rozdział 8. (Niebo nad nami)

Dwa tygodnie siedzenia w domu. Czy to nie brzmi pięknie? Dla Deana było to jak balsam na ranę, czy inny miód na uszy. Bez idealnych Connellów, bez denerwującego Keitha, tylko on i spokój. No i też Diabeł, który ze spokojem miał niewiele wspólnego.

I nawet jeżeli kostka rwała go silnym bólem, nic nie mogło zepsuć jego dobrego nastroju. Mógł rozłożyć się na kanapie, co zresztą robił, zajadać się chipsami, dokładnie tak jak teraz, i oglądać kolejny odcinek Big Bang Theory, którego nawet nie lubił. No, ale na innych stacjach nic nie puszczali o tej godzinie, więc był skazany na maraton z Sheldonem, a ten wychodził mu już wszystkimi dziurkami w jego ciele. Ale nie narzekał. Lepszy Sheldon niż Keith.

Nagle do pokoju wbiegł przemoczony od czubka czarnego nosa, aż po wściekle merdający, puchaty ogon, Diabeł. Dean wiedział co za chwilę się wydarzy. Już się podnosił. Już miał krzyczeć. To było jak odliczanie. Trzy.

– Tato!

Dwa.

– Wytrzyj go!

Jeden.
– Co? – odpowiedział ojciec z przedpokoju. Zapewne zdejmował buty.

Zero. Pies otrzepał się, zachlapując wszystko dookoła śmierdzącą deszczówką prosto z jego gęstej sierści.

– Kurwa! – przeklął Dean, kiedy i on się nie uchował.

– Diabeł! Chodź tu no. – Powiedział ojciec, wchodząc do salonu z ręcznikiem. Teraz to sobie możesz, pomyślał Dean i odetchnął ciężko.

Było fajnie. Na początku. Dean szybko jednak zdał sobie sprawę, że takie siedzenie w domu jest nużące. Nic nie robił, tylko siedział, oglądał telewizję i jadł. Dobrze, że miał szybki metabolizm, bo pewnie po dwóch tak aktywnie spędzonych tygodniach zajmowałby już całe swoje mieszkanie.

Ostatnio zabrał się też za czytanie gazet. Zwykle tylko przeglądał, szukając co ważniejszych artykułów, po czym je wyrzucał. Teraz jednak łapał się każdego zajęcia. Zaczął nawet grać w gry komputerowe. Co za upokorzenie, myślał, ściągając Skyrima.

Spojrzał na pierwszą stronę New York Timesa. Polityka, polityka i jeszcze raz polityka. Nie ją się interesował. Nigdy jej nie lubił. Nie interesowało go, kto wygra wybory. Obama czy Romney? Nie widział różnicy, zupełnie, jakby to go nie dotyczyło. Przerzucił więc stronę. Pogoda. I to go w tym momencie nie obchodziło, miał przecież siedzieć jeszcze ponad tydzień w domu. Kolejna strona.

Firma Adolfa Connella i Thomasa Larrisona na skraju bankructwa! – krzyczał nagłówek. Zmarszczył brwi, zginając gazetę na pół, tak, żeby był w stanie przeczytać tylko interesujący go artykuł. Czy to koniec jednej z największych agencji reklamowych Nowego Jorku? Ostatnie notowania firmy nie wróżą nic dobrego. Kolejna spółka u kresu rozpadu, czego jednak wciąż nie potwierdzają właściciele. Jak sami mówią: „C&L Company przechodziło nie jeden większy kryzys”.

Dean, będąc w rezydencji Connellów, nigdy by nie przypuścił, że coś złego może dziać się z firmą Adolfa. Jego wypłata nie zmalała. Ba! Nawet przyjął nowych pracowników! A teraz, jak powiedział mu Rob, podobno chce kupić swoim dzieciom kolejną, trzecią już, limuzynę, żeby mogły z łatwością poruszać się po mieście.

Coś tu nie grało. Albo New York Times doszukuje się sensacji, albo Connell ma spore oszczędności.

Cóż. Odłożył gazetę. Nie jego sprawa przecież. Jest dobrze póki ma swoją wypłatę.

***

Zwariuje, jak Boga kocha (a nawet nie wierzył), zwariuje! To mieszkanie było stanowczo za małe. Kuśtykał z usztywnioną kostką od jednej ściany do drugiej, czytał książki, grał w gry, oglądał durne komedie, horrory klasy b, wykonywał zalecane mu przez lekarza ćwiczenia rehabilitacyjne i z każdym kolejnym dniem miał wrażenie, że jeszcze trochę, a wyląduje w pomieszczeniu bez klamek.

To już tydzień. Jeszcze drugi tydzień. Jutro wyjdzie do sklepu, postanowił, odkładając przeczytaną książkę. Ale co jeśli nie wytrzyma do jutra?

Od zwariowania jednak wybawiło go pukanie do drzwi. Niemal od razu poderwał się na równe nogi, zapominając o kostce. Kurwa. Sapnął coś pod nosem, na co Diabeł uniósł głowę, przyglądając mu się uważnie.

W końcu doszedł, a raczej dokuśtykał do drzwi i otworzył je.

– A ty…? – zmarszczył brwi na widok Matta.

– Mogę wejść? – wszedł mu w słowo, pokazując siatkę z puszkami Heinekena, jaką trzymał w dłoni.

Dean szybko rozważył wszelkie za i przeciw dotyczące wpuszczenia Matta do swojego mieszkania. Po ostatniej wizycie chyba nic mu nie zginęło.

– Powiedzmy, że tak – odparł, odsuwając się od drzwi. Chłopak wszedł do przedpokoju, bez słowa zsuwając z nóg czarne reeboki. Chińskie podróbki, jak szybko zauważył Dean po odwróconym „e”. – Do salonu – powiedział, otwierając przed Mattem drzwi do odpowiedniego pokoju. Dwudziestokilkulatek tylko kiwnął głową i wszedł do pomieszczenia z przygnębionym wyrazem twarzy.

Trzeba byłoby być ślepym, żeby nie zauważyć, że coś się stało. A Dean z pewnością nie był ślepy. Widział dokładnie, ale nie pytał. Odebrał tylko od Matta należytą mu puszkę piwa i otwierając ją, opadł na brzoskwiniową amerykankę.

– Uwielbiam Heinekeny – powiedział pomiędzy jednym łykiem, a drugim.

– Mhm. – Matt pokiwał głową, zalegając obok na kanapie. – Mówiłeś coś ostatnio, że jedyne browce jakie tolerujesz to Heineken i Budweiser – mruknął, zamyślony. Jego spojrzenie wwiercało się w czarny ekran telewizora.

– Miło, że mnie słuchasz – odpowiedział Dean. I tak siedzieli w ciszy, aż do kolejnej puszki piwa.

– Jak noga? – zagadał Matt.

– Jakoś.

I tyle. Tę kolejkę też wypili w milczeniu.

– To ostatnie – zauważył odkrywczo Matt, przerywając milczenie.

– Mam w lodówce Budweisery.

Matt nie miał ochoty na rozmowę, więc Dean nie naciskał. Jemu też nie chciałoby się prowadzić konwersacji, dlatego i Budweisery wypili w kompletnej ciszy. Dopiero po nich na twarzy Deana pojawił się rumieniec będący oznaką nietrzeźwości.

– Ty nawet uszy masz czerwone! – zauważył Matt, śmiejąc się cicho, na co on tylko przewrócił oczami. Chciał powiedzieć: „biali już tak mają”, ale przypomniał sobie, że niektórzy murzyni każde takie nawiązanie odbierają jako rasistowski atak. A nie wiedział, jak zareaguje Matt. Znów zapadło więc milczenie. Całe ich spotkanie przebiegało pod znakiem milczenia.

– Mam zielsko – powiedział nagle Matt, bębniąc palcami o boki biało–czerwonej puszki. Dean pokiwał głową i to wystarczyło, żeby chłopak zrozumiał. Uśmiechnął się kątem ust, jak to miał w zwyczaju, sięgając dłonią do kieszeni swoich szerokich, trochę za dużych jak na gust Deana, spodni. Wyciągnął malutki woreczek z ususzoną marihuaną. – Ale nie mam bibuły, może być lufka?

– Może. – Dean nigdy nie należał do grzecznych nastolatków. Jako osiemnastolatek spróbował chyba wszystkiego. A dzisiaj…? A dzisiaj co mu szkodzi? Skoro Matt stawiał. Przygotował się dzieciak.

Matt zgrabnie zaaplikował działkę do lufki, po czym podpalił i zaciągnął się powoli. Przetrzymał dym w płucach dla lepszego efektu. Dean pamiętał, jak go instruowali go kiedyś koledzy. Zaciąganie się jest najważniejsze, brzęczały mu słowa Larrego w uszach, kiedy podpalał sobie koniec lufki. Powoli. A później wstrzymaj oddech. I wypuść.

– O kurwa – tylko tyle był w stanie powiedzieć, kiedy zakręciło mu się w głowie.

– Niezłe co? – odmruknął Matt, odbierając lufkę i znów podpalił.

– Wypadało by...  Diabła – nie potrafił powiedzieć tego, co zamierzał. Wszystko przyjemnie wirowało dookoła. Czuł się niesamowicie odprężony.

– Mhm. Później – odparł Matt, wbijając wzrok w sufit.

– To dlaczego dzisiaj przyszedłeś? – zapytał, biorąc mały łyk piwa. Jeszcze trochę kontroli nad sobą miał, więc wiedział, że szybsze wypicie mogłoby się źle dla niego skończyć.

Matt westchnął i również sięgnął do swojego Budweisera. Wpatrzył się w puszkę, bawiąc się jej zawleczką.

– Nie miałem już sił dla mamy.

– To dlaczego się nie wyprowadzisz? – Dean nigdy nie był dyskretny, ale teraz jego nikłe umiejętności bycia subtelnym zmalały do zera. Nie potrafił inaczej, jak powiedzieć tego co mu ślina na język przyniosła. Nie teraz, kiedy w głowie miał totalną pustkę. Zapytał więc, wbijając w Matta swoje spojrzenie. Jego źrenice były teraz nienaturalnie duże. Prawie nie dało się zauważyć jego niebieskich tęczówek.

– Kocham ją – odpowiedział. – Ale czasem ma bardzo silne ataki. – Wzruszył ramionami. Na niego marihuana chyba nie podziałała tak mocno, jak na Deana. – No i kurwa nie będę przecież siedział w domu, jak talerzami rzuca. – Zwilżył nerwowo wargi. – Przejebane – skomentował swoją sytuację.

– No, przejebane. – Dean pokiwał głową. – Co jej jest?

– Schizofrenia.

– A, no tak. Mówiłeś.

Zapadła chwila milczenia. Matt wpatrywał się w jakiś punkt na ciemnych panelach, a Dean po prostu siedział i… I właściwie nie wiedział co robił. Nie wiedział nawet, o czym myśli.

– A twoja żona?

– Umarła na szpiczaka mnogiego – odpowiedział Dean. – To były najgorsze miesiące mojego życia. Umierała na moich oczach.

Matt pokiwał głową, jednak nie ze zrozumieniem. Pokiwał, bo wypadało, ale Dean nawet tego nie zarejestrował. Teraz wpatrywał się w telewizor, który falował mu przed oczami.

– Kochałeś ją?

– Kocham ją nadal. A ty? Gdzie ojciec? – przeniósł na niego spojrzenie, zostawiając diaboliczny telewizor w spokoju.

– Nigdy nie poznałem. Mama jest dla mnie wszystkim. – Dean znów pociągnął łyka z puszki, tym razem jednak większego. – Kurwa – zaśmiał się nagle Matt. – Tworzymy jakieś kółko pieprzonych nieudaczników.

– Sam jesteś nieudacznik.

– Wystarczy spojrzeć na twoje mieszkanie. – Rzucił puszkę na panele, sięgając po kolejną.

***

Ja pierdolę – taka była pierwsza myśl Deana kiedy otworzył oczy następnego dnia. Nie pamiętał co się działo. Chyba Matt wyszedł jeszcze z Diabłem na spacer, a on zasnął na kanapie. Albo na podłodze. Albo z głową w kiblu. Nie wiedział. Nie pamiętał.

Rozejrzał się dookoła. Znajdował się w łóżku. Czy to możliwe, że po wypiciu tylu puszek piwa i zapaleniu zielska zostało mu jeszcze trochę rozumu i udał się do sypialni? Nie, odpowiedział sobie w myślach, powoli podnosząc się do siadu. Żołądek niemal podszedł mu do gardła, ale wiedział, że nie może wykonać żadnych gwałtowniejszych ruchów, bo wszystko co wczoraj zjadł, a zjadł naprawdę dużo, w końcu jedzenie było jego jedyną rozrywką ostatnimi czasy, wyląduje na podłodze.

Matt musiał go zanieść. W przeciwieństwie do niego, chłopak jakoś trzymał się na nogach. Co za upokorzenie.

A teraz, powoli, a zarazem jak najszybciej do łazienki. Doczłapał do pomieszczenia i zdążył się wychylić nad wannę w momencie, kiedy jedzenie opuściło jego żołądek. Przynajmniej trafił.

***

– Klucze – powiedział, tak jakby Matt był upośledzony umysłowo i nie potrafił rozpoznać przedmiotu, który mu właśnie wręczał. – Ale uprzedzam, jak tylko coś zniknie…

– No super. Wyniosę ci cały dom na dragi. – Chłopak przewrócił oczami, odbierając klucze. Dean w odpowiedzi tylko wzruszył ramionami, po czym nasunął na stopy buty.

– Nie dawaj mu nic do żarcia, chyba że smakołyki na spacerze. Ja go karmię psim żarciem, nie ludzkim i niech tak pozostanie. Później mi jeszcze dom zasra. Salonu i sypialni nie ruszaj, lepiej, żebyś tam nawet nie zaglądał. Kuchnia jest do twojej dyspozycji – poinstruował, poprawiając jeszcze krawat.

– Mówiłeś już. – Matt pokiwał głową.

– Nie pozwalaj mu na zbyt wiele. – Wskazał na Diabła, który grzecznie siedział obok szafki na buty, wpatrując się w nich wielkimi, brązowymi ślepiami. Jeszcze, holender, aureoli mu brakuje! Ale Dean był niemal pewny, że pies pokaże Mattowi kto tu rządzi.

– Wiem.

– Na smyczy powinien iść przy nodze.

– Wiem.

– I niech ma ciągle wodę w misce.

– Zachowujesz się jak troskliwa mamuśka, Dean. To tylko pies. – Nie tylko, przemknęło mu przez myśli, ale postanowił, że już bardziej nie będzie się upokarzać. Westchnął, machnął ręką i wyszedł, zostawiając Matta na pastwę Diabła.

***

Nigdy by nie pomyślał, że to powie, ale… dobrze jest wrócić do pracy po tak długim siedzeniu w domu i nic nie robieniu. Wysiadł z samochodu, gestem ręki witając się z Robem, polerującym w tym momencie maskę czarnej limuzyny. Mężczyzna uśmiechnął się do niego spod swojego orlego nosa i krzyknął entuzjastycznie: „hej, Dean! Miło cię w końcu widzieć”. Mnie też miło, odpowiedział sobie w myślach, ruszając i jeszcze przy tym lekko kulejąc w stronę polerowanego Lincolna.

– Nowy nabytek – powiedział Rob, klepiąc karoserię.

– Mhm. – Pokiwał głową, przypominając sobie o artykule, który kilka dni temu przeczytał w gazecie. Nawet jeśli firma Connella bankrutuje, to on z pewnością na skraju ubóstwa nie jest. Przesunął dłonią po błyszczącej masce. – Ładnie się prezentuje.

– A jak prowadzi! Mówię ci, bajka! Connell zatrudnił nowego szofera, ale na szczęście dostał stary samochód. Jestem bardziej godny zaufania – pochwalił się. Dean potaknął. Tak, Connell z pewnością nie jest bankrutem.

– Idę – poinformował.

– Idź, Keith za pół godziny powinien być w szkole, a pewnie jeszcze śpi. – I już ode chciało mu się całej tej pracy. Keith… Westchnął, wspinając się na schody prowadzące do wejścia. Już wolał siedzieć zamknięty w tych czterech ścianach, niż bawić się z Keithem.

Nim zdążył sięgnąć dłonią do mosiężnej klamki dwuskrzydłowych drzwi, ktoś z wewnątrz go ubiegł. Przed Deanem pojawiło się trzech wysokich, ubranych w garnitury mężczyzn. Zmierzyli go chłodnym spojrzeniem, wymijając. Ostatni potrącił go ramieniem i wyburczał pod nosem ciche, ledwo zrozumiałe „sorry”.

Dean obejrzał się za nimi, dopiero teraz zauważając, że na dziedzińcu stoi jeszcze jakiś samochód. Czarne audi z przyciemnionymi szybami. Mężczyźni wsiedli do niego i tak szybko jak się pojawili, tak też odjechali.

Pokręcił głową, wchodząc do wielkiego holu. Nie zastanawiając się wiele, ruszył w stronę schodów, a następnie prosto do pokoju Keitha. Tak jak się domyślał, dzieciak spał w najlepsze. A teraz go, cholera, obudź. Dean kilka razy już to robił, wiedział więc, że nie jest to najłatwiejsze zadanie.

– Nie, ja dzisiaj nie idę – ogłosił Keith, kiedy siedział już, w miarę dobudzony, na łóżku w samych bokserkach.

– Jeżeli boisz się tamtych facetów, co ci ostatnio niezły łomot spuścili, to nie oddalaj się ode mnie, a będzie dobrze – powiedział, za co został spiorunowany spojrzeniem niewyspanego dzieciaka. Pewnie wrócił o piątej rano, zalany jak świnia i teraz ciężko mu było wstać. Dean nie potrafił powstrzymać się od złośliwego uśmiechu.

Po minie Keitha łatwo wywnioskował, że chciał coś mu odpowiedzieć, co niekoniecznie mogłoby być w jego stylu. Jednak dzieciak powstrzymał się przed tym, postanawiając ratować swoją, jakże ciężko wypracowaną, reputację krnąbrnego małego gnojka.

– A wiesz gdzie byłoby mi z tobą najlepiej?

Dean westchnął, odwracając się i kierując swoje kroki do drzwi.

– Myślałem, że masz chłopaka – mruknął, łapiąc za klamkę.

– Mam, nie mam, co za różnica. A ty jesteś przystojny, więc… – Dean posłał mu jeszcze pełne politowania spojrzenie i wyszedł z sypialni, zostawiając go samego.

***

Keitha dopadł kac morderca, który ujawnił się dopiero kilkanaście minut po przebudzeniu, nie było więc mowy, aby panicz Connell pojawił się w szkole, tak więc Dean miał dzień wolny. Brandon uczył się, a Juliett pojechała gdzieś z Thomasem.

Miły powrót do pracy, stwierdził Dean, jedząc szarlotkę Ann z lodami waniliowymi. A jeszcze milej robiło mu się na samą myśl, że Keith zdycha w swoim pokoju, popijając ohydne roztwory na kaca przygotowane przez Biancię. Lepszego dnia w robocie nie mógłby sobie wymarzyć.

 – A co ty taki zadowolony, złoteńko? – zagadała Ann, kręcąc się w swoim królestwie, czyli w kuchni i co chwilę poprawiając jakieś przedmioty. To wycierała i tak już czyste blaty, poprawiała kwiatki w wazonie, otwierała i zamykała lodówkę, przekładając jedzenie z jednej półki na drugą.

– Coś się dzieje, Ann? – zignorował jej pytanie, zupełnie jakby go nie słyszał i zostawiając ciasto w spokoju, odwrócił się na krześle w jej stronę, przewieszając rękę przez oparcie.

– Co? – spojrzała na niego, zamykając lodówkę, której drzwi po chwili przetarła szmatką, jaką trzymała w swojej wysuszonej dłoni. – Co? – powtórzyła, marszcząc swoje rzadkie, siwe brwi. – Ach, nie, nic. – Pokręciła głową. – To jest brudne – powiedziała do siebie, trąc szklane drzwi piekarnika.

– No przecież widzę, że coś jest nie tak.

– Pani Connell wraca z Włoch – poinformowała Biancia, która przysłuchiwała się rozmowie, oparta o drzwi wejściowe do kuchni. Dean spojrzał na nią, dalej nic nie rozumiejąc. – A to prawdziwa harpia, mówię ci! – zaśmiała się. – Wszystko musi być dopięte na ostatni guzik.

– Biancia! Nierobie jeden, lepiej być poleciała do Charliego i zobaczyła jaka jest sytuacja w rezydencji, a nie tylko bąki zbijasz! Jestem ciekawa za co ci płacą, co? No za co? Oj, uważaj, smarkulo, jeszcze pani Connell cię wyleje! A ja ci wtedy nie pomogę, oj nie pomogę! Wtedy to dopiero będzie płacz i zgrzytanie zębów, bo ci na ubrania nie starcza! Gówniara przeklęta.

Biancia ułożyła dłoń w kaczy dziób i poruszając kciukiem parodiowała Ann, mrucząc pod nosem: „bla, bla, bla”.

– A idźże, nierobie! – Ann pacnęła ją szmatką, wyganiając z kuchni, ale mimo wszystko wyglądała na naprawdę zdenerwowaną, dlatego też Dean szybko dojadł swoją szarlotkę i włożył talerz do zmywarki po czym ulotnił się z pomieszczenia.

Mijały godziny, a wszyscy w rezydencji uwijali się jak mrówki w ukropie. Wszystko musiało lśnić i błyszczeć. Ramy obrazów, rzeźby, nawet ta przeklęta balustrada! Tu wytrzeć, tam poprawić, to umyć, tu odkurzyć… Czy pani Connell naprawdę była aż taka straszna?

Kiedy ją w końcu zobaczył, jego pierwsza odpowiedź brzmiała „nie”. Bo jak ktoś tak piękny, z tak cudownym uśmiechem może być straszny? W dodatku scena, jaka rozegrała się w holu, kiedy wysoka blondynka z bez jakichkolwiek oznak starości, przytulała do siebie swoją córkę i syna, całowała ich policzki, zostawiając na nich smugi szminki, utwierdzała go w przekonaniu, że pani Connell to tak naprawdę miła kobieta.

I nawet wtedy, kiedy odezwała się do niego, uśmiechając szeroko i ukazując swoje równe, perliste zęby, nie widział w niej harpii, o której wspominała Biancia.

– To ty jesteś nowym ochroniarzem? – zapytała, podając mu dłoń, której wierzch ucałował, kłaniając się lekko, gdyż tak wypadało.

– Owszem.

– Juliett wiele mi o tobie opowiadała – powiedziała z uśmiechem.

– Miło mi – odparł, również się uśmiechając.

I wtedy powiedziała coś dziwnego, coś, czego nigdy by się nie spodziewał usłyszeć od tak wysoko postawionej kobiety: „Chodź, zjesz ze mną i moimi dziećmi obiad”. Przecież był jedynie pracownikiem, nikim więcej.

– Smakuje ci? – zapytała pani Connell w trakcie jedzenia, zupełnie jakby to ona przygotowywała posiłek. Przełknął kurczaka gotowanego w pomarańczach i uśmiechnął się miło, czując się co najmniej dziwnie.

Znajdowali się w dużym pomieszczeniu, którego jedna ze ścian była szklana, tak aby jedząc można było podziwiać piękny ogród. Tuż nad podłużnym stołem wisiały dwa kryształowe żyrandole, a podłogę pokrywały błyszczące kafelki. Wszystko tu błyszczało, ale Dean chyba zdążył przyzwyczaić się już do tego blasku.

– Tak, oczywiście – powiedział, w myślach dodając: wszystko co robi Ann jest pyszne.

Jeszcze raz rozejrzał się dookoła ukradkiem. Spojrzał na Brandona i Juliett, wesoło rozmawiających z mamą. Brakowało tylko Keitha, przemknęło mu, kiedy przypomniał sobie o propozycji Elizabeth, bo, jak się dowiedział, tak właśnie miała na imię pani Connell. Miał zjeść obiad z nią i z jej dziećmi… a mimo to od czasu przekroczenia progu rezydencji ani słowem nie wspomniała o Keithcie.

– Dean, o ile oczywiście mogę zapytać, ile masz lat?

– Trzydzieści pięć – padło, nim nawet zdążył otworzyć usta. Spojrzenia wszystkich przy stole przeniosły się na Keitha stojącego w progu jadalni. Chłopak sparodiował słodki uśmiech, który Dean znał już od podszewki i ruszył w kierunku Elizabeth.

– Cześć, mamusiu, jak dobrze cię wreszcie widzieć! – Nachylił się nad nią i pocałował w policzek, który ta zaraz szybko wytarła.

– Keith… – niemal wysyczała, mrużąc swoje wymalowane na niebiesko oczy. Nawet rzęsy miała niebieskie, ale to akurat tylko podkreślało jej błękitne tęczówki.

– Widzę, że cieszysz się, że mnie widzisz.

– Keith, siadaj i nie błaznuj – odezwał się Brandon, piorunując brata spojrzeniem.

– Ja? – wskazał na siebie palcem, otwierając przy tym szeroko oczy w pastiszu zdumienia. – Ja tylko witam się z kochaną mamusią, która pewnie bardzo się za mną stęskniła.

– Keith… – mruknęła nieśmiało Juliett.

– Siadaj, dziecko i już się uspokój – westchnęła Elizabeth, posyłając Deanowi przepraszający uśmiech, a obiekt całej sceny parsknął kpiąco.

– Teraz dziecko, co? Nie no, spoko, mamo.
***

Przypominam o konkursie :) Do zakończenia zostały już tylko dwa tygodnie, a jak na razie mam dwie prace. Nie myślicie, że to dosyć mała stawka? :)