Rozdział 5 (Słońce za chmurami)

Rozdział 5. Ułamek sekundy

- Ja pierdolę, zabiję go, kurwa! – zasyczał wysoki rudzielec, chodząc w kółko; od jednej ściany garażu, do drugiej. Mateusz westchnął, wyciągając się na obdrapanej kanapie. Wiedział, że Krzychu się spóźni. W końcu on jako jedyny z ich czwórki miał rodzinę. Co prawda to tylko żona w ciąży (która, tak nawiasem, niedługo urodzi), ale musiał tę żonę utrzymywać. Dlatego łapał się każdej możliwej pracy.

- Daj spokój, Rudy – mruknął Kędzior, dając krótki, popisowy numer na swojej perkusji. – Zacznijmy bez niego – wzruszył ramionami, odgarniając swoje kręcone, przydługie włosy.

- Ta, bez gitary prowadzącej – mruknął Mateusz, czując się bardzo śpiący. A mógł być dzisiaj w Przystani!

- Jak wywinie coś takiego w niedzielę, to go, kurwa, serio zabiję! Taka szansa! – warknął Rudy, przeczesując nerwowo swoje krótkie, sterczące włosy, po czym przetarł dłońmi piegowatą twarz. – Wiedziałem, że ta pizda to same kłopoty, ale ten pedał musiał jej bachora, kurwa, zrobić!

- Pedały to w rowerze, nie zapominaj, że siedzę tuż obok – westchnął szatyn, wbijając wzrok w sufit garażu, który udostępniany był im przez Grzecha. Grzechu, wokalista ich małego zespołu, z reguły był człowiekiem spokojnym… Chociaż nie, on po prostu miał wszystko w głębokim poważaniu i zazwyczaj wyglądał na mocno zjaranego, chociaż Bóg Mateuszowi świadkiem, że ten w ustach tylko jeden raz miał skręta. A tak to zaprzestawał zazwyczaj na alkoholu.

Grzechu siedział obok Mateusza, podpierając głowę na ręce i przyglądając się ze znużeniem zdenerwowanemu Rudemu.

- Sorry – mruknął jasnowłosy chłopak, opadając nagle na podłogę. – Ale no, nie mówcie, że nie mam racji! Gdyby nie ta cipa, to dalej bylibyśmy zgraną grupą. Musiała się taka jedna przykleić do niego.

- Właśnie dlatego dobrze jest być gejem – szatyn błysnął zębami, co zostało skomentowanie parsknięciem ze strony Grzecha.

- Może ja też zacznę wyznawać ideologię gejów? Zero cip, zero problemów – mruknął. To był jego najdłuższy tego dnia wywód, ale za to przynajmniej zawierał – jak stwierdził Mateusz – bardzo trafne spostrzeżenie.

- Coś w tym jest, bo Mat przynajmniej chodzi na próby – stwierdził Rudy, a Kędzior zaśmiał się głośno.

- To co, przerzucamy się wszyscy na chujki? – zaproponował.

- I stworzymy gayband? – parsknął Mateusz, mając przed oczami chłopaków ubranych w lateksowe ciuszki. Już chciał coś jeszcze powiedzieć, gdy nagle drzwi, łączące garaż z resztą domu, otworzyły się, a w progu stanął niski, przypakowany facet z długimi, czarnymi włosami związanymi w kitkę.

- Zabiję, kurwa! – wydarł się Rudy, podnosząc się z podłogi. – Spóźniłeś się jebaną godzinę!

- Justyna jest w szpitalu – westchnął Krzychu, wsuwając dłonie do kieszeni spodni. – W weekend ma urodzić, nie mogę zagrać na Muszli.

Rafał spoglądał na swoją żonę znad cheesburgera z McDonald's, przeżuwając powoli jego kęsy. Jak zwykle, Martyna znowu nie miała czasu na ugotowanie czegokolwiek, więc zmuszeni byli jeść to świństwo, od którego pewnie się niedługo roztyje, dostanie cholesterolu i umrze w wieku pięćdziesięciu lat, czyli właściwie bardzo niedługo.

Tak, rozmowa z tym Supermanem jeszcze bardziej go przybiła. Dzieciak, tak jak każdy w jego wieku, ma plany na przyszłość. Zainteresowania i pasje… a on? On nigdy nie posiadał żadnych zainteresowań, od zawsze był nudny.

A teraz na dodatek jest jeszcze stary. Stary i nudny, może być coś gorszego? Och, no i oczywiście jest gejem z żoną, cudowne życie, nie ma co.

- To mamy jakieś plany na dzisiejszy wieczór? – odezwała się szatynka, wsuwając do ust kawałek pomidora z sałatki. – Może wybierzemy się do kina?

Mężczyzna przełknął powoli to, co miał w ustach, zastanawiając się jeszcze, czy to, co chce zrobić, jest aby na pewno dobrym pomysłem.

- No właśnie, bo jest problem – mruknął z ociąganiem, zgniatając papierek po cheesburgerze. Martyna spojrzała na niego zdziwiona, dalej jedząc. – Gracjan chciał, abym dzisiaj… do niego przyjechał. Bo ma problemy z… księgowością – powiedział pokrętnie, samemu gubiąc się w swoich słowach. Ale jego żona najwidoczniej tego nie zauważyła. Potaknęła jedynie, zawiedziona, wsuwając do ust kawałek kapusty pekińskiej.

- No trudno, to może pójdziemy jutro – westchnęła.

- Nie wiem czy wrócę dzisiaj na noc do domu – dodał jeszcze. – Wiesz, szef Gracjana zrzuca zawsze wszystko na niego… No i wiesz też, że Gracjan lubi odkładać wszystko na ostatnią chwilę i tym razem trochę się tego uzbierało – wzruszył ramionami, sięgając po frytki. Im dalej brnął w to kłamstwo, tym było mu coraz łatwiej… Zresztą tak było zawsze. W większość swoich kłamstw zaczął już nawet sam wierzyć, bo tak długo je powtarzał.

- No to w końcu twój brat – pokiwała głową ze zrozumieniem. – To jutro wieczorem wybierzemy się do kina, co? A później można będzie znowu spróbować. Obliczyłam, że jutro będzie najlepszy dzień – uśmiechnęła się sama do siebie, a Rafał jęknął w duchu. – A w niedzielę mamusia znowu zaprosiła nas na obiad, bo stwierdziła, że jesteśmy za chudzi – pokręciła z niedowierzaniem głową.

Rafał westchnął, biorąc kilka frytek i wkładając je sobie do ust. Przynajmniej dzisiaj będzie miał czas dla siebie… Uśmiechnął się pod nosem, gdy przełknął to wszystko. Już nie mógł doczekać się wieczora.

- Musimy kogoś znaleźć – mruknął Rudy, kręcąc się bezsensownie po garażu. – I to szybko znaleźć – powtarzał. – Mat, a ty nie mógłbyś przejąć gitary rytmicznej? – spojrzał na szatyna z nadzieją.

- Ja? – zdziwił się chłopak, aż unosząc brwi. – No co ty – parsknął, mając nadzieję, że kumpel żartuje. Kompletnie nie nadawał się do tej roli! – Ja i prowadząca? Pomyliłeś adresy – pokręcił głową.

- Ale to w sumie dobry pomysł – wtrącił nagle Kędzior, który od dłużej chwili milczał. – Nadajesz się do tego, zawsze wiedziałem, że Krzychu jest nam zbędny. Nie grał jakoś powalająco – wzruszył ramionami. – Trochę prób, a będzie dobrze – potaknął, zupełnie jakby w to wierzył. Zupełnie, jakby mieli jeszcze cały miesiąc, a nie niecałe dwa dni!

- I jak ja to niby zrobię? To już w niedzielę – pokręcił głową, zupełnie nie mogąc sobie tego wyobrazić. – Mogę spróbować, ale jak coś nie wyjdzie, to nie zwalajcie winy na mnie.

- No jasne. Tu winę akurat ma Krzychu i ta jego pizda w ciąży – burknął Rudy, sięgając po swój bas. – Lepiej zabierzmy się do pracy.

Wsunął na nogi czarne buty, spoglądając jeszcze przelotnie w lustro. Nie wyszykował się jakoś szczególnie, bo nie chciał, żeby Martyna nabrała podejrzeń. Był w zwykłym, ciemnoszarym T-shircie i równie w zwykłych (choć najlepszych, jakie posiadał) ciemnych dżinsach.

Westchnął, zakładając kurtkę. Trochę się właściwie denerwował i nadal nie był pewny, czy to dobry pomysł. W końcu tylu facetów w jednym miejscu o tej samej orientacji, co jego…

- Wychodzę – powiedział w głąb mieszkania do żony, po czym otworzył drzwi, biorąc jeszcze jeden uspokajający oddech. Przez jego ciało przeszedł przyjemny dreszcz podniecenia, który nie był u niego częstym zjawiskiem. Czuł się podobnie, jak przed kilkunastoma laty, gdy miał się spotkać z Marcinem.

Rozejrzał się po klubie, taksując wzrokiem co niektórych przystojniejszych mężczyzn. Serce cały czas kołatało mu w piersi. Wiedział, że nie powinien tu być, ale mimo wszystko to podniecenie, które towarzyszyło mu przy wyjściu, w ogóle go nie opuszczało.

Podszedł do baru, zamawiając piwo, po czym odwrócił się w stronę parkietu, podziwiając jakiegoś faceta tańczącego bez koszulki i ocierającego się o niego chłopaka. Tak, chłopaka, bo ten dzieciak nie mógł mieć więcej niż dziewiętnaście lat. Mały, drobny, chudy, nic ciekawego.

- Cześć – usłyszał koło ucha jakiś niski głos. Aż przeszły go niekontrolowane, ale przyjemne dreszcze, które jednak szybko odeszły w zapomnienie, gdy tylko spojrzał na osobę, która go zaczepiła. Strasznie wysoki, ale szczupły chłopak z twarzą ni to jeszcze dziecięcą, ni to już męską, ubrany w cholernie obcisłe ubrania. I pomalowany.

Tym razem przeszedł go dreszcz obrzydzenia.

Jak facet może się malować?! Jak FACET może robić z siebie babo-chłopa? Albo jedno, albo drugie, a nie pół na pół.

- Um, cześć – powiedział od niechcenia, odwracając się bardziej w stronę parkietu i dalej popijając piwo. No tak, co on sobie myślał? Że w tej całej Przystani znajdzie facetów przepełnionych testosteronem, niczym z najgorętszych filmów porno? Do cholery, takich to on może sobie szukać na zachodzie, a nie w Polsce. I to jeszcze w Bydgoszczy…

Chłopak rzucił mu jeszcze urażone spojrzenie, po czym zrezygnował z próby poderwania go, odchodząc, na co Rafał aż odetchnął z ulgą. Dalej rozglądał się po klubie, ale zaczynał czuć się coraz bardziej nieswojo, gdy wciąż natrafiał spojrzeniem na chłopaków przypominających tego, który go zaczepił.

Może ten klub to nie było miejsce dla niego? Może naprawdę nie powinien tu przychodzić? Wszyscy tak bardzo obnosili się ze swoją orientacją, jedno spojrzenie na ich ubiór, a już się wiedziało…

Nagle jednak wypatrzył w tłumie chłopaka w miarę wysokiego i co najważniejsze – normalnie ubranego. Nie był jakimś bóstwem, ot zwyczajny chłopak, na oko po dwudziestce piątce.

Obserwowany przez niego chłopak w pewnym momencie podniósł spojrzenie, również przyglądając się Rafałowi, po czym uśmiechnął się nieco nieśmiało. Zaczął przepychać się przez parkiet, stając przed brunetem, który, żeby ukryć swoją nerwowość, popijał co chwilę piwo.

- Jesteś tu nowy, nie? – zapytał nieznajomy, uśmiechając się teraz pewniej i prezentując swoje, nie do końca idealnie równe, zęby.

Rafał potaknął, odstawiając pusty kufel na blat. I co miał teraz robić? O czym gadać?! Nigdy nie znajdował się w takiej sytuacji. Gdy był jeszcze z Marcinem, nie musiał nawet myśleć o tym, co za chwilę ma zrobić, bo o to wszystko martwił się były chłopak.

- To aż tak widać? – zaśmiał się nerwowo.

- Trochę – przekrzywił głowę, a brązowe loczki aż podskoczyły. Przez te włosy Rafałowi przypominał się Marcin… Chociaż Marcin był o wiele przystojniejszy. – Kuba – przedstawił się, wyciągając przed siebie rękę.

- Rafał – uścisnął jego dłoń.

- To co? – wskazał ruchem głowy w stronę łazienek. – Toaleta? – jego brwi poruszyły się sugestywnie, na co serce bruneta zareagowało szybszym biciem.

- Myślałem, że nie można…

- Bo nie można – potaknął rozbawiony. – Ale jak się jest cicho to można wszystko – parsknął. Rafał przełknął nerwowo ślinę, czując nagły przypływ podniecenia. Gdy szedł za Kubą, otaksował wzrokiem jego plecy i tyłek.

Tak… Tyłek z pewnością był świetny, a jak się później również dowiedział – był także ciasny.

Próbę skończyli równo o dwudziestej trzeciej. Nie szło im tak, jak iść powinno, ale pocieszali się, że zawsze może być gorzej.

Mateusz otulił się bardziej kurtką, podświetlając sobie telefonem rozkład jazy autobusu. Przeklął pod nosem, gdy dowiedział się, że postoi sobie jeszcze na przystanku przez dwadzieścia minut.

Co było jednak najdziwniejsze, po tych pięciu godzinach wyczerpującej pracy, wcale nie był zmęczony, a ostatnio przecież nie sypiał tyle, ile powinien. Właściwie to czuł, że mógłby jeszcze iść do klubu. Nawet, jeżeli nie jest odpowiednio ubrany, a jego fryzura pewnie jest fatalna.

Znów podszedł do rozkładu, sprawdzając, o której przyjeżdża autobus do miasta. Za pięć minut… Zagryzł wargę, podejmując szybką decyzję. Co mu szkodzi? Jutro próbę rozpoczynają o trzynastej, studio jest zamknięte… Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby się trochę rozerwał.

Już po chwili podjechał jego transport. Usiadł pod oknem, dostrzegając, że prócz niego w środku znajduje się jeszcze jakaś starsza pani i typowy „dresik”. Westchnął ciężko. Miał tylko nadzieję, że nie będzie kontroli, bo zapomniał doładować sobie kartę miejską. Tak już od połowy miesiąca jeździł za darmo, żerując na swoim szczęściu.

Podał kobiecie swoją kurtkę, zabierając numerek i wciskając go do kieszeni. Już tu, w szatni, słychać było głośne basy dyskotekowej muzyki. Nie był jej fanem, wolał trochę ostrzejsze brzmienia, ale sam klimat Przystani bardzo mu się podobał. Tylu facetów (nawet jeżeli połowa z nich to typowe ciotki) w jednym miejscu.

Ruszył do wejścia, uśmiechając się pod nosem. Przekroczył próg dwuskrzydłowych, szeroko otwartych drzwi, wymijając jakiegoś wysokiego mężczyznę. Ich spojrzenia na chwilę się spotkały, a Mateusz przez ten ułamek sekundy ocenił jego twarz. Lekki, króciutki wąsik nad ustami i równie krótko przystrzyżona bródka. Do tego ten kilkudniowy zarost otaczający jego usta i pokrywający policzki. Dawno takiego faceta nie widział! Nie, wróć! Widział, ale nie w Przystani, bo do Przystani chodzili tylko wycackani kolesie z idealnie przystrzyżonymi bródkami albo w ogóle gładziutko ogoleni. Z idealnymi fryzurami, z idealnym ubiorem…

Gdy mężczyzna go wyminął, szatyn aż obejrzał się za siebie. Jakie było jego zdziwienie, gdy brunet zrobił to samo.

Mateusz uśmiechnął się lekko, mrugając do niego. Ale ten zaraz się odwrócił i poszedł w stronę szatni.

Chłopak westchnął, ruszając do baru. Gdyby spotkał takiego faceta na ulicy, od razu pomyślałby, że jest hetero. Nawet przez myśl nie przeszłoby mu, że może jest inaczej. Może i był dosyć szczupły, ale te niechlujne, przydługie włosy, zarost… Od zawsze go to podniecało.

W klubie był tylko jeden facet (tak nawiasem mówiąc - marzenie każdego geja), przypominający tamtego mężczyznę. Sebastian… Chociaż nie, nawet Sebastian ma w sobie więcej z homo niż tamten brunet. Nawet, jeżeli był lepiej zbudowany, z szerszą szczęką.

Westchnął. Jak on by chciał mieć takiego mężczyznę… A nie, wypucowanego i idealnie gładziutkiego (w każdym miejscu!) gejka.