Prolog (Słońce za chmurami)

Prolog

Spojrzał na Marcina, uśmiechając się delikatnie i odwzajemniając uścisk dłoni. Przesunął kciukiem po szorstkiej, lekko spoconej skórze, z powrotem spuszczając wzrok na własne buty. Ciężko było uwierzyć w to, że Marcin był… pedałem. Bo na pedała nie wyglądał! Przecież pedały zawsze kojarzyły mu się z przegiętymi ciotuniami wymachującymi rękami na wszystkie strony.
Zresztą… On przecież też nie przypominał pedała, a wszystko wskazywało na to, że nim był. Przynajmniej przez ostatnie wydarzenia nie mógł już nawet temu zaprzeczyć.
Skrzywił się nieco. Jeszcze niedawno tak się przed tym bronił. Miał nadzieję, że może jest inaczej. Bo nie mógł być inny, nie mógł odstawać. Ale Marcin mu pomógł. Chyba. Sam już nie wiedział czy to była pomoc, czy może tylko jeszcze bardziej go pogrążył, wiedział jednak jedno: uwielbiał spędzać z nim czas, tak jak się spędza z dziewczyną... Marcin z pewnością zabiłby go za porównanie do płci pięknej, ale nie miał pojęcia, jak to inaczej określić.

- Więc… - odezwał się po długiej chwili milczenia, bawiąc się nerwowo jego dużymi, męskimi palcami. I to mu się chyba najbardziej podobało w Marcinie. Nie był delikatny, tak jak kobieta. Był facetem. Silnym, przepełnionym testosteronem facetem. – Jak powiedziałeś to mamie?
Sam bardzo chciał wyznać wreszcie wszystko ojcu. Powiedzieć mu, że jednak jest inny… Ale bał się, bo ojciec nie był pozytywnie nastawiony na odmienne orientacje seksualne. On nie był pozytywnie nastawiony na nic, co choć odrobinę ostawało od normy.
Z drugiej strony był w końcu jego synem, a to chyba zmieniało postać rzeczy.
- To było dawno. – Zaśmiał się, ukazując swoje trochę nierówne, ale za to niezwykle białe zęby. – Na początku nie mogła uwierzyć. – Wzruszył ramionami, wolną dłonią przeczesując swoje pokręcone, rude włosy. Były średniej długości, sięgające trochę za ucho, ale Rafał wiedział, że gdy się je zmoczyło, końcówkami muskały skórę ramion. – Ciągle pytała czy jestem tego pewny. – Uśmiechnął się ponownie, kręcąc z niedowierzaniem głową. – No, ale w końcu jakoś dała sobie z tym radę – zakończył, spoglądając ciepło na kochanka. Wysunął dłoń z uścisku i przesunął nią po przedramieniu Rafała. – Powiedz mu – szepnął nisko, na co drugi mężczyzna aż odetchnął ciężej.
Czasami mu się wydawało, że nie pasował do Marcina… Nie był przecież jakiś wyjątkowy. Okej, był wysoki i to bardzo, metr dziewięćdziesiąt trzy robiło wrażenie, ale poza tym to niczym się nie wyróżniał.
Rafał zaczął nerwowo skubać wargę, marszcząc mocno brwi.
Miał dość wypytywania ojca o jego dziewczyny i ciągłego gadania, że mimo swoich dwudziestu trzech lat jeszcze żadnej nie ma. Te ciągłe pytania; kiedy się wreszcie ustatkuje, kiedy wreszcie kogoś przyprowadzi do domu…
- Chyba… chyba powiem. – Potaknął powoli, samemu nie będąc co do tego do końca przekonany. Ale posłuchał Marcina, chociaż pewnie, gdyby wiedział, jakie będą tego konsekwencje, to nigdy by się nie odważył.

Mógł przecież podejrzewać, jak ojciec na to zareaguje, jednak nie dopuszczał do siebie takich myśli. Miał nadzieję, że zrozumie... Nie zrozumiał.