Rozdział 29 (Zostawić Rzeczywistość)

Rozdział 29 - Od sesji do...

O Boże.

Jestem bezdennie głupi. Na co ja się, do cholery, zgodziłem? Zdjęcia nago… To jak porno, do cholery!

Dobra, może nie jak porno, bo raczej masturbować się nie będę, ale… Rany. No naprawdę, mogłem coś wymyślić! Gracjan się załamie, jak będzie przeglądać te zdjęcia, stwierdzi, że jestem niefotogeniczny i mnie zostawi.

Nie no, ma dużo większe i poważniejsze powody do zostawienia mnie, ale i tak mogłem się nie zgadzać.
Przecież ja nawet nie będę wiedział, jaką pozycję przyjąć, czy patrzeć w obiektyw, czy może gdzieś indziej, co zrobić z rękami, jak ułożyć nogę, usiąść, wstać, leżeć…?

Histeryzuję, wiem. Ale to wszystko jest takie krępujące. Nigdy nie brałem udziału w jakiejkolwiek sesji zdjęciowej! Jedyne zdjęcia, jakie mi robiono, to na rodzinnych zlotach, czy w domowym zaciszu.

Wziąłem głęboki, uspokajający oddech, co i tak niewiele mi dało. Przeczesałem jeszcze niechlujnie dłonią włosy, burząc ich ład.

- To tylko zdjęcia – westchnąłem do siebie, przełykając ślinę i wciąż spoglądając w lustro, jakie miałem przed sobą. – Tylko zdjęcia, nie ma co panikować – uspokajałem się. Podobno rozmowa ze sobą to pierwszy objaw choroby psychicznej.

Szybko założyłem buty, po czym wyszedłem z mieszkania z taką miną, jakbym szedł na własną egzekucję.

Wszedłem do jego salonu, którego prawie że nie poznałem. Wyglądało tu jak w studiu fotograficznym. Kilka dużych lamp, na jedną z nich nałożona jakaś parasolka, a wszystko to oświetlało kanapę. Rolety były zasłonięte, tak aby nie wpuszczać do środka światła dziennego.

Przez tą całą aranżację automatycznie poczułem się jeszcze bardziej zdenerwowany. Jestem pewny, że go rozczaruję. Przecież żaden ze mnie model.

- Po co to wszystko? – spytałem, spoglądając na niego majstrującego coś przy aparacie.

- Żeby zdjęcia wyszły lepsze, bo coś czuję, że na następne będę cię długo namawiać - uśmiechnął się, podnosząc swoje piwne spojrzenie. Aż przełknąłem ślinę, zapatrując się w jego tęczówki. – No, rozbieraj się – pogonił, robiąc próbne zdjęcie sofy.

Serce zabiło mi szybciej ze zdenerwowania, a jego ostatnie słowa wcale nie pomogły! Boże… „Rozbieraj się”. Jak rozkaz!

Szybko strzeliłem sobie mentalnego kopa prosto w cztery litery. Filip, ogarnij się, do cholery, i nie zachowuj jak nastoletnia dziewica! To tylko głupia sesja, kilka zdjęć i po kłopocie.

Chociaż… Właściwie, po co ja to robię? Mógłbym się nie zgodzić, prawda?

Mógłbym, ale nie kiedy prosi mnie Gracjan. Czy to przejaw słabości? Chyba staję się miękki.

Złapałem powoli za rąbek koszuli, ściągając ją niespiesznie i rzucając niedbale na fotel, po czym znów nerwowo rozejrzałem się po pomieszczeniu, napotykając na sobie wzrok fotografa. Aż zrobiło mi się goręcej.

- Robisz striptiz, czy się rozbierasz? – zapytał. Chyba chciał, aby wyszło mu żartobliwie, ale to nerwowe oblizanie ust, świadczące o…

Dobra. Stop.

Nabrałem głębokiego oddechu, chcąc szybko ściągnąć spodnie, żeby było już po kłopocie. – Poczekaj – przerwał mi. – Może na razie w spodniach? – zapytał, na co wzruszyłem ramionami.

- To ty tutaj piszesz scenariusz – powiedziałem obojętnie, w duchu sobie gratulując za utrzymanie tego tonu głosu. No i nikt mi teraz nie powie, że nie mam predyspozycji na zostanie aktorem.

Uśmiechnął się szeroko, odkładając aparat na stolik do kawy, aktualnie odsunięty pod samą ścianę.

- Może byś się położył? – wskazał na kanapę, a ja potaknąłem, czując jeszcze bardziej rosnące zdenerwowanie. Odetchnąłem kilka razy, kładąc się na brązową sofę. Leżałem na plecach, wpatrując się sztywno w sufit, aby po chwili usłyszeć parsknięcie śmiechem. Kątem oka spojrzałem na Gracjana wpatrującego się we mnie z rozbawieniem. – Skurcz masz, że tak dłonie zaciskasz?

Wypuściłem ciężko powietrze z płuc. Zamknąłem oczy, starając się sobie wyobrazić, że jestem sam i mam chwilę na odpoczynek, że Gracjana wcale tu nie ma i nie robi mi zdjęć. Przekręciłem się teraz na bok, przodem do fotografa, podkładając sobie jedną z dłoni pod głowę, a drugą spuszczając luźno. – O! Dokładnie o to mi chodziło! – powiedział zadowolony, łapiąc za aparat i kucając. Zrobił kilka zdjęć, po czym wstał i pstryknął kolejną porcję, tylko że z innej perspektywy. – Może na plecy? – podsunął. Obróciłem się, przykrywając ramieniem czoło. Gracjan westchnął, a ja widziałem koleje błyski.

Nie było wcale aż tak źle, jak na początku myślałem. Po prostu nie patrzałem w obiektyw, bo to mnie dosyć krępowało. Zmieniałem co chwilę pozy, to leżąc, to siadając, a nawet stojąc, kiedy przyszło do zdjęcia spodni.

Na początek kilka fotek w bokserkach, więc nie było tak źle, ale kiedy Gracjan poprosił mnie o zdjęcie bielizny… Myślałem, że zapadnę się pod panele.

- Możesz tak nie patrzeć? – wyburczałem, kiedy usiłowałem pozbyć się ostatniej części garderoby, ale uniemożliwiał mi to wzrok Gracjana.

Brunet zaśmiał się rozbawiony, przenosząc wzrok z mojego krocza na twarz.

- Krępujesz się? Przecież już cię tam widziałem – powiedział z szerokim uśmiechem, wzruszając ramionami.

Poczułem jak na moje policzki wpływa gorąco, a ja robiłem się coraz bardziej nerwowy. Znowu! I to przez niego!

- Ale widziałeś jak było ciemno – rzuciłem nim zdążyłem pomyśleć. No pięknie po prostu. Teraz chyba na ugryzienie się w język było już za późno, co?

Gracjan spoglądał przez chwilę na mnie zdziwiony, po czym odłożył aparat i podszedł do mnie, lustrując TAKIM spojrzeniem, że prawie mi stawał. Zatrzymał się przede mną, obejmując w pasie i nagle całując. Mocno, tak jak chyba jeszcze nigdy. Brutalnie, a zarazem namiętnie, że aż zaparło mi dech w piersiach, a ja sam byłem niezdolny do odpowiedzenia na pieszczotę.

Odsunął się ode mnie, wciąż patrząc mi głęboko w oczy.

- Jesteś słodki – powiedział nagle, na co ja zamarłem w bezruchu, by po chwili zmarszczyć niezadowolony brwi.

- Ej, jestem facetem – burknąłem.

- Słodkim – dopowiedział, uśmiechając się zadziornie. Kocham ten jego uśmiech, serio.

- Ale nadal facetem – prychnąłem. – A faceci nie są słodcy.

Gracjan pokręcił rozbawiony głową, odwracając się i podchodząc do stolika, aby zabrać aparat, po czym znowu odwrócił się w moją stronę.

- Ale ty jesteś – odparł. – A teraz zdejmuj gatki – ruchem głowy wskazał na bokserki.

Wziąłem głęboki oddech, łapiąc za gumkę od bielizny i szybko ciągnąc je w dół, co spotkało się z kolejnym szerokim uśmiechem Gracjana.

- Jesteś zboczony – skomentowałem.

- A ty nie? – mruknął, robiąc nieoczekiwane zdjęcie.

- Ej! Jeszcze nie! – zaprotestowałem, zakrywając się nagle. – Nie byłem gotowy i w ogóle!

- Ale byłeś tak słodko skrępowany – zaśmiał się nieco złośliwie, znów coś majstrując przy lustrzance. Przewróciłem oczami, podchodząc do kanapy. Pocieszałem się, że jeszcze tylko kilka pozycji i będę miał tą całą szopkę z głowy.

- Koniec? – zapytałem z nadzieją, gdyż z każdym momentem byłem coraz bardziej… podniecony. Co chwila brałem uspokajające oddechy, ale to wszystko… To, że leżałem nagi przed nim całkowicie ubranym, to, że w pokoju było dosyć ciemno, to, że robił mi zdjęcia i jeszcze TAK na mnie patrzył, było… Oż, cholera – podniecające.

Może i zachowywałem się jak durny nastolatek, ale co ja mogłem na to poradzić? Mam zbyt wybujałą wyobraźnię.

- Tak – powiedział Gracjan, odkładając aparat i wyłączając lampy. Szczerze mówiąc, przez te ustrojstwa zrobiło się w pomieszczeniu całkiem ciepło, co również nie sprzyjało mojemu małemu, powoli budzącemu się do życia przyjacielowi.

Miałem tylko taką malutką nadzieję, że Gracjan nie zauważył mojego twardniejącego członka, bo bym chyba sam się na podwórku ze wstydu zakopał.

Wychyliłem się, sięgając po bieliznę. Wolałem nie wstawać, gdyż obawiałem się, że mój problem zostanie zauważony. Jak na razie brunet chyba go nie dostrzegł.

Szybko nasunąłem na siebie bokserki, po czym z powrotem usiadłem na kanapie, zaciskając z całej siły uda.

Teraz spodnie.

- Źle się czujesz? – spytał nagle Gracjan, spoglądając na mnie z obawą. – Może podejdź do okna, co? Bo tu jest trochę duszno.

- Nie, nie – pokręciłem szybko głową. Coś mi się wydaje, że zbyt szybko, gdyż wyszło sztucznie.

Jedna z brwi fotografa uniosła się w geście zdziwienia, ale fotograf ostatecznie nic nie powiedział. Zaczął zwijać kable, wciąż ukradkiem mi się przyglądając. Właśnie dlatego nie chciałem wstawać i podejść do fotela, przez którego oparcie przewieszone były moje ciuchy. Jeszcze zauważyłby mój problem w bieliźnie.

- Nie ubierasz się? – zadał pytanie po chwili obserwowania mnie.

- No… Zaraz – wydusiłem. Aż miałem ochotę się spoliczkować. To zabrzmiało jak… Jakbym czegoś od niego chciał, do cholery!

- Czekasz na coś? – zaśmiał się, odkładając zwinięty przedłużacz na stolik.

- Nie?

Zagryzł wargę, gdyż najwidoczniej chciał jakoś ukryć uśmiech, cisnący mu się na usta. Podszedł do mnie bliżej, wbijając we mnie te swoje cudowne, piwne tęczówki. Gorąco uderzyło mnie w twarz, a następnie zaczęło kumulować się w wiadomym miejscu. Przełknąłem nerwowo ślinę, oddychając ciężej i jeszcze mocniej zaciskając uda, kiedy jego wzrok prześlizgiwał się po moim ciele i zatrzymał się na…

Och, Boże. Zauważył.

- Więc dlatego tak siedzisz – parsknął, ruchem głowy wskazując na krocze. Prychnąłem, w końcu jestem dorosłym facetem, a nie jakimś nastolatkiem, nie powinienem aż tak reagować, ale… Przy Gracjanie nie zachowuję się normalnie. Zawsze, dla każdego partnera, zachowywałem arogancką postawę, a przy brunecie jestem jak miękka kluska.

Poczułem ciepłe palce łapiące mnie za podbródek. Spojrzałem na fotografa, który schylił się, nakrywając swoimi wargami moje. Westchnąłem cicho, zaskoczony jego ruchem. Nie, żeby mi to nie odpowiadało. Uwielbiałem, jak mnie całował, miał takie cudowne, miękkie usta i jeszcze robił to tak delikatnie…

Objąłem dłonią jego kark, przyciągając go do siebie jeszcze bliżej i przy okazji pogłębiając ten z początku subtelny pocałunek. Rozsunąłem językiem jego wargi, zagłębiając we wnętrzu ust.

Zamruczał coś w odpowiedzi, siadając nagle na klęczkach nad moimi udami i władczo obejmując ramionami moją szyję. Pchnął mnie lekko tak, że opadłem na oparcie, czekając na jego dalsze ruchy.

A podniecenie tylko rosło. Z każdą chwilą robiło się coraz goręcej.

Otarł się o moje krocze, zsuwając powoli, wręcz drażniąco, wargi z ust na szczękę. Odchyliłem głowę z cichym westchnięciem. Jego dłoń przesunęła się z ramienia na pierś, drażniąc chwilę stwardniałe już sutki, po czym ześlizgnęła się na podbrzusze aż do gumki bokserek.

A ja tylko siedziałem i wzdychałem, poddając się całkowicie jego dotykowi, gdy tylko jednak zdałem sobie z tego sprawę, poczułem się beznadziejnie głupio. Jak jakaś spedziała ciotunia.

Objąłem go powoli, wsuwając dłonie pod materiał bluzki i gładząc z pasją jego smukłe plecy, przesuwając po lekko wystających łopatkach.

Następnie złapałem za rąbek koszulki, podwijając ją do góry. Gracjan zrozumiał ten znak, odsuwając się ode mnie i ściągając szybko zbędną część ubrania. Aż się uśmiechnąłem na widok jego szczupłej, bladej klatki piersiowej.

Mówiłem już, że uwielbiam jego ciało?

Brunet z powrotem się nade mną nachylił, kąsając moje wargi. Zamruczałem z aprobatą, znów czując dłonie w okolicach krocza. Gdyby nie jego usta na moich, uśmiechnąłbym się zadowolony.

Uniosłem jedynie biodra, samemu zwinnie majstrując przy jego rozporku, a następnie zsuwając spodnie z jego kształtnych pośladków.

Chciałbym go kiedyś przelecieć. Ale zatrzymałem to dla siebie, bo przecież nie mogę.

- Niecierpliwisz się? – zapytał ze śmiechem, masując moją twardą męskość przez materiał bokserek.

- Można tak powiedzieć – wychrypiałem, kładąc się na kanapie, gdyż ta pozycja wydawała mi się wygodniejsza.

Gracjan zaraz się nade mną nachylił, co ja wykorzystałem i przewiesiłem mu nogę przez biodro, zachłannie do siebie przyciągając i atakując jego kształtne wargi.

Mmm. Mówiłem już, że je uwielbiam? No to się powtórzę – uwielbiam je. Mógłbym je całować, lizać, kąsać godzinami.

Duża dłoń bruneta przesunęła się władczo po moim udzie, którym go obejmowałem, a usta zaczęły wyznaczać sobie drogę na mojej szyi, odnajdując najczulsze punkty. Jęczałem cicho, gładząc jego kark i wsuwając dłoń we włosy mężczyzny.

Ręka z uda przeniosła się na członka, znów umiejętnie go masując przez materiał bielizny.

- Nn, ściągnij – mruknąłem nieskładnie. Miałem wrażenie, że zaraz eksploduję od zwykłego, delikatnego stymulowania penisa.

Gracjan zaśmiał się cicho, odrywając usta od mojej szyi, co spotkało się z jękiem zawodu, gdyż uwielbiałem być pieszczony w tamtych miejscach. No i jeszcze za uchem…

Uniosłem lekko biodra, pomagając mu w ściągnięciu ostatniej części garderoby na mnie, po czym sam zacząłem spychać z niego do połowy już ściągnięte spodnie, a następnie bieliznę.

Już po chwili obaj leżeliśmy nadzy. Na kanapie.

- Mogę ci obciągnąć – zaproponowałem, kiedy leniwie całował mnie po szyi. W międzyczasie moja dłoń gładziła jego sporych rozmiarów wyprężonego członka.

Nawet nie wiecie, jakbym chciał, żeby znalazł się we mnie. Głęboko.

Szybko jednak odrzuciłem te myśli, wracając do rzeczywistości.

Gracjan uśmiechnął się szeroko, co chyba było oznaką, że chce. Zamieniliśmy się miejscami i to teraz ja się nad nim nachylałem.

A może lepiej powiedzieć, że nachylałem się nad jego penisem? Ująłem zwinnie przyrodzenie w dłoń, po czym przysunąłem do główki wargi.

Jeszcze pamiętałem, jak to się robiło. Powoli wsunąłem go do swojego wnętrza, drażniąc żołądź językiem. Pomagałem sobie ręką, stymulując trzon.

Zacząłem lizać i lekko się na nim zasysać tak, żeby nie sprawić mu bólu. Gracjan rozchylał coraz szerzej nogi, wzdychając ciężko. Spojrzałem na niego z dołu, a nasze spojrzenia się spotkały. Jęknął cicho, wsuwając dłoń w moje włosy, po czym odchylił głowę w tył.

Gdybym mógł, to bym się uśmiechnął.

Poruszałem coraz szybciej głową, biorąc już całego członka do ust. Czułem jak główka prześlizgiwała mi się po gardle i języku, co jeszcze bardziej mnie podniecało.

Dłonią badałem strukturę jego uda, przesuwając rękę coraz bliżej krocza, aż nagle zjechałem nią na miejsce za jądrami. Po chwili zastanowienia, odnalazłem jego szparkę, lekko porośniętą czarnymi włosami łonowymi. Potarłem je, chcąc sprawdzić, jaka będzie reakcja bruneta.

Ten sapnął zaskoczony, po chwili mrucząc z aprobatą i nadstawiając się do mojego dotyku. Mój penis z każdą chwilą stawał się coraz twardszy, ale mimo wszystko zignorowałem swoje podniecenie, zajmując się Gracjanem.

Wsunąłem palec powoli do jego wnętrza, napotykając lekki opór, gdyż nie był w ogóle nawilżony. Ale najwidoczniej brunetowi to nie przeszkadzało, gdyż zaczął sam poruszać biodrami, wsuwając jeszcze głębiej penisa do moich ust.

Prawie się zakrztusiłem, ale i tak nie przerwałem stosunku. Ciężko było mi to zrobić, jeżeli wiedziałem, że jemu jest dobrze.

Nie minęła chwila, a doszedł w moich ustach. Wszystko umiejętnie przełknąłem, wysuwając z niego palec i kładąc się po chwili na nim. Moja erekcja wbijała mu się w udo.

- Dobrze? – zapytałem, jakby trochę niepewnie.

- Świetnie – odparł z leniwym uśmiechem, błądząc dłonią po moich pośladkach. – Coś czuję, że teraz trzeba zająć się tobą.

Leżałem, wtulając się w jego bok i wdychając zapach papierosów połączony z wodą kolońską. Jego dłoń obejmowała mnie w pasie, gładząc delikatnie moje biodro. Było tak błogo… Jeszcze nigdy się tak nie czułem po seksie jak z Gracjanem. Wszystko było tak jak być powinno.

Zaciągnął się papierosem, wydychając powoli dym. Ja nie paliłem, ale nie przeszkadzał mi ten zapach, wręcz przeciwnie – pociągał.

Wspominałem już kilkadziesiąt razy, że jestem dziwny, prawda?

- To idziemy w piątek do klubu? – spytałem, spoglądając na niego z dołu. Westchnął ciężko, krzywiąc się nieco.

- Skoro chcesz… - zaciągnął się mocno papierosem, wychylając do popielniczki, która stała na podłodze.

- Będzie fajnie, zobaczysz – przekonywałem. Uśmiechnął się kątem ust, potakując, chyba dalej źle nastawiony do tego pomysłu.

Zgasił papierosa, przewracając się nagle na mnie i całując znienacka. Szybko i dosyć brutalnie, aż jęknąłem w jego usta zaskoczony.

- Nie lubię tego Oskara – przyznał, odrywając się ode mnie. – Za bardzo się do ciebie przystawia – westchnął, kładąc się tuż obok mnie na boku i obejmując ramieniem. Bez słowa wtuliłem się w jego tors, prychając cicho, rozbawiony.

- Masz problemy z zazdrością – wytknąłem mimo wszystko zadowolony.

- Bo dajesz mi powody.

Zmarszczyłem brwi, aż się nieco odsuwając.

- Mówiłem ci coś, nie? – usiadłem, spoglądając na zegarek. No i tu odzywa się smutna potrzeba osoby zarażonej. Leki. – Muszę iść do domu, zbliża się dwudziesta trzecia – oznajmiłem, wstając i zakładając bieliznę. Nie lubiłem rozmawiać o TYCH sprawach, więc miałem nadzieję, że Gracjan zrozumie. Ale o nic więcej nie pytał, pozwolił mi się w spokoju ubrać, za co byłem mu wdzięczny.

- Przyjdź później – odezwał się nagle, gdy już miałem się z nim pożegnać.

Uniosłem zdziwiony brwi.

- Po co?

- Chcesz spać sam w domu? – zapytał z uśmiechem, siadając na brzegu rozłożonej już kanapy.

- Mam psy – wzruszyłem ramionami, niby obojętnie.

- Po prostu przyjdź.

Uchyliłem powieki, czując nieprzyjemny uścisk żołądka. Aż jęknąłem w duchu, zdając sobie sprawę z tego, co zaraz może nastąpić.

Dlaczego akurat wtedy, kiedy spędzam noc z Gracjanem? Czy ja zawsze muszę mieć takie cholerne szczęście?

Spojrzałem na śpiącego bruneta, obejmującego mnie przez sen w pasie, co wcale nie pomagało. Było duszno i dosyć ciasno, a zawartość żołądka coraz gorliwiej parła do przodu.

Złapałem za dłoń fotografa, wyplątując się z uścisku. Kątem oka zauważyłem grymas na jego twarzy.

Miałem nadzieję, że go nie obudziłem. Wolałbym, aby tego nie oglądał, bo… Cóż, to nie był zbyt przyjemny widok. Czasem nad muszlą potrafiłem spędzić kilka godzin, a człowiek w takich okolicznościach na pewno nie wygląda zachwycająco.

Z trudem wstałem, jak najszybciej kierując się w stronę łazienki. Dopadłem drzwi, niemal od razu klękając nad ubikacją i otwierając klapę.

Zdążyłem.

Wszystko wypłynęło ze mnie bez najmniejszych trudności, a ja mogłem tylko zaciskać dłonie na muszli, mając nadzieję, że to zaraz minie.

- Filip? – usłyszałem zdziwiony głos Gracjana.

No pięknie.

Z oczywistych powodów nie byłem w stanie mu odpowiedzieć. – Boże, Filip – skomentował, kiedy tylko zobaczył mnie w łazience.

Skończyłem wymiotować. Przynajmniej na razie.

Brunet sięgnął po jakiś ręcznik, maczając go w wodzie, po czym pochylił się nade mną i otarł mi twarz z potu i wymiocin.

A ja czułem się kompletnie wykończony. Szkoda, że to dopiero początek mojej wizyty w toalecie. – Zjadłeś wczoraj coś niestrawnego? – zapytał z troską, pomagając mi usiąść w wygodnej pozycji. Oparłem się o ścianę, kręcąc niemrawo głową.

- To przez leki – wyjaśniłem.

Jego wzrok wyrażał teraz przerażenie.

- Powinieneś iść do lekarza.

- Nie. Tak po prostu już jest. Leki niszczą żołądek, ale nie mogę przestać… - nie dokończyłem. Znów nachyliłem się nad ubikacją, tym razem wymiotując samą żółcią.

Cudownie. Teraz Gracjan pewnie się zastanawia, co będzie, kiedy takie ataki będą się powtarzać.

Dlaczego moje życie jest takie powalone?