Rozdział 13. (Zostawić rzeczywistość)

Rozdział 13. Adam i jego za długi język.

Dużo czasu spędziłem przy szafie, zastanawiając się, co takiego na siebie włożyć. Ostatecznie zdecydowałem się na różową bluzkę z krótkim rękawkiem i jakimś kolorowym nadrukiem, dżinsy z Lee, które świetnie podkreślały moje pośladki i zwykłą, czarną marynarkę.

Zadowolony spojrzałem na mój zestaw ubrań, mam nadzieję, że Gracjanowi się spodoba… Stop! Żadne spodoba, do cholery!

Wyszedłem z pokoju, mijając w drodze do łazienki Adama w samym ręczniku owiniętym dookoła bioder. Oczywiście idiota nie mógł powstrzymać się, żeby nie klepnąć mnie w tyłek.

Wymoczyłem się trochę w wodzie, wylewając na siebie prawie całe opakowanie żelu do kąpieli o zapachu miodu i mleka. Nie, ja wcale nie zachowuję się jak baba, po prostu lubię żele do kąpieli!

Gdy wyszedłem, owinąłem się ręcznikiem, po czym zacząłem się golić, a następnie suszyć głowę, układając przy tym włosy. Zadowolony z końcowego efektu, spryskałem się moim ulubionym zapachem Calvina Kleina.

Wyszedłem z łazienki, wchodząc do sypialni i zakładając wcześniej przygotowane rzeczy. Przejrzałem się jeszcze w lustrze, stwierdzając, że wyglądam świetnie. Z salonu wyszedł Adam, taksując mnie wzrokiem, po czym uśmiechnął się szeroko.

- Ale ciacho, przeleciałbym cię teraz – zaśmiał się. Przewróciłem oczami, zakładając czarne adidasy. Ukradkiem spojrzałem na niego, miał na sobie czarny T-shirt bez żadnego nadruku, przylegający mu do ciała i opinający mięśnie, no i również czarne dżinsy, świetnie układające się na jego pośladkach.

Włosy jak zwykle związał, ale mimo to wyglądał jak chodzący seks.

Zarzucił na siebie skórzaną kurtkę, ja zaś założyłem cienki, czarny płaszcz do połowy uda.

- A gdzie ten twój przystojniak? – zapytał Adam, przeglądając się jeszcze w lustrze. Jak na zawołanie rozległ się odgłos domofonu.

- Właśnie przyszedł – powiedziałem, naciskając guzik i umożliwiając mu wejście na klatkę. – Ale pamiętaj, żadnych głupich sztuczek! Nie przystawiasz się do niego, rozumiesz? – powiedziałem nim otworzyłem drzwi.

- Oczywiście, znajdę sobie jakąś inną dupę – prychnął. – Szkoda, że w Przystani nie ma darkroomu – wydął niezadowolony usta.

- Och, Boże! Zapomniałbym telefonu i portfela! – przypomniało mi się nagle, więc odwróciłem się na pięcie i wpadłem do sypialni, nerwowo przeszukując swoje stare spodnie, a następnie bluzę. Nigdzie ich nie mogłem znaleźć! Zajrzałem nawet pod łóżko, ale tam leżał jedynie laptop.

A może zgubiłem?

W końcu spostrzegłem, że moja zguba leży sobie spokojnie na biurku za biurowym kalendarzem. Odetchnąłem z ulgą, wsuwając portfel i telefon do kieszeni. Pogłaskałem jeszcze śpiącego Lambo i już miałem wyjść, przepraszając Gracjana za to, że musiał czekać, gdy usłyszałem strzępki rozmowy.

- Jesteście razem? Bo Fifi mówił, że nie, ale ja tam mu nie wierzę, wiesz jaki jest o ciebie zazdrosny? – parsknął Adam. Po tych słowach miałem ochotę wyskoczyć i porządnie walnąć tego idiotę. Co on mówi?!

Boże, Boże, Boże… Co za wstyd! Przeczesałem nerwowo dłonią włosy, burząc je i nawet nie przejmując się, że właśnie zmarnowałem pół godzimy, które poświęciłem na ułożenie ich.

Coś ścisnęło mi gardło. Nie! Ja już stąd nie wyjdę! Wejdę pod łóżko i tam zdechnę! Jezu, co za wstyd!

- Zazdrosny? – spytał zdziwiony Gracjan. – Nie, nie jesteśmy razem.

- A chciałbyś, co? – parsknął rozbawiony Adam. – Fifi to fajny chłopak.

- No… A was coś łączy? – mimo wszystko podsłuchiwałem dalej, nie myśląc nawet o tym, że najwyższa pora wyjść z pokoju, w końcu ile można szukać portfela?

- Nie tam, Fifiemu coś ostatnio się odmieniło i nie ma ochoty – westchnął, jakby zawiedziony. Dobra, lepiej do nich dołączę, bo ten idiota, Adam, coś jeszcze powie i naprawdę wlezę pod to łóżko.

- Mam – powiedziałem, klepiąc się po kieszeni, w której był portfel i komórka. – Możemy iść?

- Fifi, aleś ty czerwony – zaśmiał się Adam. Nic dziwnego, kurde! Właśnie powiedziałeś coś takiego Gracjanowi!

Weszliśmy do klubu Przystań, nie zdążyliśmy nawet usiąść przy stoliku, a Adam już kogoś wypatrzył i zostawił nas samych.

Westchnąłem ciężko, przewracając oczami.

- No i mamy go z głowy, pewnie niedługo wyjdzie ze swoją zdobyczą i będą to robić na dworze albo po kryjomu w toalecie – prychnąłem, zajmując miejsce. Gracjan jakoś dziwnie zamyślony usiadł naprzeciw. Miałem taką malutką nadzieję, że nie zastanawia się nad słowami Adama. – To co? Piwo?

- Co? – podniósł na mnie zdezorientowane spojrzenie. – Ach, tak, tak. Piwo – przytaknął. Niech ktoś mi powie, że go naprawdę nie dręczą słowa Adama! Przełknąłem ślinę, wstając i przeciskając się przez tańczących facetów, żeby dojść do baru. – Dwa piwa – rzuciłem do barmana, który potaknął i zaczął realizować moje zamówienie. Zapłaciłem, po czym zabrałem dwa kufle napoju.

Doszedłem do stolika, stawiając przed nim piwo. Wciąż się nad czymś zastanawiał, cholera!

- Ile? – spytał, sięgając do kieszeni, aby wyciągnąć portfel. Machnąłem ręką, kręcąc przy tym przecząco głową.

- Stawiam – powiedziałem, popijając alkoholu. – Kurcze, jutro muszę iść do pracy – powiedziałem, żeby jakoś rozładować napięcie i nie pozwolić mu się dłużej tak zawieszać, bo miałem wtedy nieprzyjemne przeczucie, że zastanawia się nad tym, jaki jestem żałosny. Bo jestem.

- Jutro? – spojrzał na mnie, nie uśmiechając się nawet. Kurwa! Na pewno ma mnie teraz za jakiegoś idiotę! No Jezu, wieczorem obiję Adamowi tą śliczną twarzyczkę, serio! Albo utnę język, bo ma za długi.

- No, mają jakieś wesele i potrzebują kogoś na zmywaku. Zarobię przynajmniej na psy – wzruszyłem ramionami.

- Pójdziemy potańczyć? – spytał nagle, ruchem głowy wskazując na parkiet. Uniosłem zdziwiony brwi.

- Potańczyć? A piwo?

- Trudno, najwyżej nie dopijemy – wzruszył ramionami. – Jak chcesz, mogę ci oddać kasę albo postawię następne – dodał, zapewne widząc moją nieco zmieszaną minę.

- Nie, nie – szybko pokręciłem głową. – Nie no, jasne, że możemy potańczyć – mruknąłem, chociaż serce zaczęło mi bić szybciej i zrobiło mi się dziwnie gorąco, co na pewno nie było spowodowane kilkoma łykami alkoholu.

Uśmiechnął się łagodnie, wstając. Ja po chwili zrobiłem tak samo, czując jakbym miał nogi z waty. On chciał ze mną TAŃCZYĆ, czy po prostu – tańczyć?

Niemal od razu dołączyliśmy do mężczyzn (znalazły się też kobiety) wyginających ciała w rytm muzyki. Nie chcąc być inny, również zacząłem się poruszać do jakiegoś techno połączonego z rapem. Tuż przede mną tańczył Gracjan, wyglądając przy tym nieziemsko. Nagle muzyka się zmieniła na wolniejszą. Tempo się nieco zmieniło, a tańczące ciała trochę się uspokoiły. Wiele z mężczyzn przysunęło się do siebie, czule obejmując i ocierając o własne ciała. Tak byłem zajęty obserwowaniem tego, co dzieje się dookoła mnie, że straciłem Gracjana z oczu. Gdy zacząłem się rozglądać za jego sylwetką, czyjeś ramiona objęły mnie od tyłu.

Serce zaczęło mi łomotać w piersi. Odchyliłem nieco głowę, spoglądając w piwne tęczówki fotografa… Co on…?

Nasze ciała ocierały się o siebie w tańcu, a ja czułem się jak w amoku. Wszystko dookoła nie miało już znaczenia. Był tylko on i uścisk na mojej talii. Te silne, duże dłonie… Nagle odwrócił mnie w swoją stronę i tak po prostu pocałował. Przez chwilę nie reagowałem, spoglądając na niego z szeroko otwartymi oczami.

Ocucił mnie dopiero język gładzący moje wargi. Uchyliłem usta, zarzucając dłonie na jego kark.

Gorąco… Żar niemal buchał z mojego ciała, kiedy odpowiadałem na tą pieszczotę, dalej poruszając się z nim w tańcu. Niby tylko pocałunek, ale poczułem się tak, jakbym mógł latać, to było coś cudownego. Aż ciężko mi to opisać słowami. Jego podbródek lekko drapał, a usta były takie miękkie i ciepłe… Języki ocierały się o siebie w jakimś nieco pokracznym tańcu, a oddechy stawały się coraz szybsze i urywane.

W końcu utwór się skończył, a zaczął jakiś szybki. Odsunęliśmy się od siebie, wpatrując sobie w oczy. Jego usta były nieco opuchnięte, a włosy lekko potargane. Czyżby to moja zasługa? Nawet nie pamiętałem, kiedy wsunąłem mu w nie dłonie…

Uśmiechnąłem się lekko, jakby zażenowany tym, co przed chwilą zrobiłem. Ale to on przecież wykonał pierwszy krok! Nie ja! To on powinien być zawstydzony!

Odpowiedział mi szczerym radosnym uśmiechem, po czym złapał za nadgarstek i pociągnął w stronę stolika, gdzie już siedział nieco przybity Adam.

Usiadłem koło niego, posyłając mu kuksańca w żebra. Gracjan usiadł naprzeciwko nas, wciąż się uśmiechając.

Serce ciągle kołatało mi w piersi, a oddechu jakoś nie mogłem uspokoić. Pierwszy raz czułem się tak podczas zwykłego pocałunku!

- I co? Dał ci kosza? – parsknąłem, próbując zachowywać się normalnie.

- Gorzej, zajęty – westchnął, kręcąc z niezrozumieniem głową. – Nie ma tu dla mnie jakiegoś ciasteczka? Może być nawet przegięta ciotka, byleby miała ładną buźkę – wydął usta.

- Nie twój dzień – mruknąłem, podnosząc spojrzenie na Gracjana, który nie spuszczał ze mnie wzroku.

Zacisnąłem usta w wąską linijkę, uciekając spojrzeniem w bok i natrafiając na jakichś dwóch chłopaków siedzących przy barze. Jeden z nich był gruby i niezbyt ciekawy, ale ten drugi… Młody, to na pewno, był pewnie ledwo po dwudziestce. Szczupły, chociaż można nawet powiedzieć chudy, i wygląda na to, że wysoki, z krótkimi, blond włosami. Niemal od razu dostrzegłem, że spoglądają na Adama.

- Mówiłeś, że może być ciotka? – spytałem, dźgając palcem jego ramię. Potaknął, rozglądając się po klubie. Niestety szukał w złym kierunku.

- Nie tam, idioto, przy barze. Ten chłopak z grubasem cię obserwują – prychnąłem.

- Grubasa, to ja… O! Nawet ładny – wyszczerzył się. – Nie, żebym gustował w ciotkach! – uniósł ręce w obronnym geście, spoglądając na Gracjana. Ten tylko wzruszył ramionami. – Dobra, panienki. Idę na łowy – uśmiechnął się, przeciskając koło mnie i już miał odejść, ale w ostatniej chwili się odwrócił. – Widziałem, co wyprawialiście na parkiecie. Gracjan, zabierz Fifiego do domu i dobrze mu…

- Zamknij się, idioto, i spadaj – przerwałem mu czerwony po koniuszki uszu. Co za debil, takich powinno się rozstrzelać!