Oneshot od Słoneczko - W górach (Adam x Filip)

Postanowiłam, że wstawię, gdyż oneshot bardzo mi się spodobał ;). No i miło, że ktoś tak bardzo polubił moje postacie, że aż zdobył się na własną, radosną twórczość.
Jest to alternatywna wersja do tego co dzieje się w opowiadaniu.
No, już nie zanudzam.
A rozdział Zostawić rzeczywistość powinien pojawić się na dniach.
***

Adamowi w Anglii dobrze się powodziło. Dużo zarabiał, co zaraz odkładał i starał się nie wydawać. Miał cel, który chciał osiągnąć i ku niemu brnął.

Był świadomy, że postąpił jak największy cham i idiota, zostawiając Filipa samego, ale chciał zarobić.

Chciał po raz pierwszy się zaangażować i sprawić Filipowi radość. Od dawna planował zabrać chłopaka w jakieś miejsce, gdzie będą mogli sobie tak po prostu odpocząć. Ale Adam nie był bogaty. A gdy dostał propozycję pracy w Anglii nie mógł odmówić.

Tylko jak to teraz wytłumaczy Filipowi? Nie widzieli się już spory szmat czasu, od wyjazdu minęło pół roku. Chłopak mógł sobie już kogoś znaleźć…

Stał pod drzwiami mieszkania swojego byłego jak ostatnia sierota i zastanawiał się bardzo intensywnie, gdy nagle odpowiedź przyszła sama.

Drzwi otworzyły się z rozmachem, przed nim stanął zdziwiony blondyn.

- Adam? – zapytał zdziwiony.

- A nie widać? – Błysnął swoimi białymi zębami, skutecznie kryjąc zdenerwowanie.

- Ale co ty tu robisz? – pytał dalej, nie wiedząc co ma o tym wszystkim myśleć. – Miałem właśnie iść z psami. – Wskazał ruchem głowy na smycze, które ściskał w dłoni.

- Pójdę z tobą! – zaproponował mężczyzna, nagle nachylając się nad chłopakiem i tak po prostu go całując. Stęsknił się za nim!

Chłopak otworzył szeroko oczy, odpychając go od siebie gwałtownie.

- Co robisz, idioto?! – syknął ze złością. – Ktoś może zauważyć! – zacietrzewił się.

Adam przewrócił oczami, ale po chwili znów błysnął idealnymi zębami. Wiedział, że w tym momencie świetnie wygląda, wiedział również, że Filip uwielbiał taki uśmiech i miał do niego słabość.

- Nikogo tu nie ma. – Rozejrzał się dookoła w poszukiwaniu świadków ich pocałunku. – Zresztą, Fifi, nie panikuj – uspokoił. Filip jedynie przewrócił oczami, wychodząc na korytarz i zamykając drzwi. Wyminął Adama, zbiegając po schodach. Brunet jednak nie chciał dać mu spokoju, poszedł więc za nim, dotrzymując kroku.

- Kiedy przyjechałeś do polski? – zapytał obrażony blondyn, wychodząc na podwórko.

- Wczoraj – odparł natychmiastowo, ciesząc się, że wreszcie go widzi. Zdążył wyprzystojnieć jeszcze bardziej przez to pół roku! A pośladki, kryjące się za materiałem dżinsów wydawały się jeszcze apetyczniejsze, tylko ostatnimi siłami powstrzymał się od wymacania ich.

- To miło, że tak szybko mnie odwiedzasz – zawarczał nieprzyjaźnie pod nosem, na co Adam tylko westchnął cierpiętniczo.

- Bo się stęskniłem – powiedział, głaszcząc jednego z psów, który podszedł do niego i zaczął obwąchiwać.

- Za moją dupą? – Już na końcu języka miał odpowiedź „też”, ale stwierdził ostatecznie, że to tylko pogorszyłoby sprawę. Filip miał przecież prawo być na niego zły.

- Mam dla ciebie propozycję, Fifi – powiedział w końcu. Chłopak spojrzał na niego podejrzliwie, nic nie odpowiadając. Ruszył w stronę ławeczki znajdującej się pod jakimś drzewem. Adam chcąc nie chcąc powłóczył za nim.

Rozsiedli się na niej, a psy bawiły się ze sobą.

- Jaką? Noc w twoich objęciach? – prychnął, wciąż nie dając się ugłaskać. Adam już od dawna wiedział, że Filip miał ciężki charakter, ale dał się lubić.

- Zarobiłem trochę kasy i… Co powiesz na dwa tygodnie lenistwa w górach? – zapytał, ze zdenerwowaniem wyczekując odpowiedzi. Blondyn aż spojrzał na niego, nie wiedząc co w tej chwili powiedzieć. Po głowie krążyły mu myśli typu „coś z nim nie tak?” albo „uderzył się, czy to tylko porażenie słoneczne?”.

- Ty chcesz mnie gdzieś zabrać? – wydusił z siebie, wciąż nie wierząc w to co usłyszał.

- Dokładnie. – Nie dodał już, że specjalnie pojechał do tej Anglii, aby zarobić na ten wyjazd. W tamtej chwili wydawało mu się to zbędne.

***

- Dobrze, że mama zajęła się psami – powiedział Filip z uśmiechem od ucha do ucha, a nosem wciśniętym w szybę autobusu PKS’u. Górskie widoki przyciągały wzrok, aż nie mógł się od nich oderwać.

Koło niego siedział Adam wybitnie z siebie zadowolony. Już miał plan na te noce w małej, góralskiej chatce… Która może chatką nie była, jakiś zwykły, trochę stary pensjonat.

- Mhm – mruknął, łapiąc go za dłoń. Filip spojrzał na niego z iskierkami w oczach, uśmiechając się jeszcze szerzej, bardzo podekscytowany. – Już nie mogę się doczekać! – przyznał otwarcie, co zdziwiło Adama.

- Wiesz… To mała wioska tylko… - wymruczał cicho, wiedząc, że Filipowi może się to nie spodobać. Nie stać go było na wyjazd do Zakopanego czy Krakowa, chociaż bardzo chciał zabrać tam blondyna.

- Rany. – Pokręcił głową w niedowierzaniu. – Cudem jest to, że ty mnie w ogóle gdzieś zabierasz! – I znów przykleił nos do szyby, zachwycając się widokami.

***

Filip trochę krytycznie przyjrzał się staremu, klocowatemu budynkowi w którym mieli spać. Gdzieniegdzie tynk nawet odpadał, ale nie powinien wybrzydzać, a być wdzięczny, że Adam zafundował mu coś takiego. Mimo wszystko, trochę przerażały go dwa tygodnie spędzone w takiej wsi. Oglądał już kilka horrorów w których dziwne rzeczy działy się właśnie w takich pensjonatach we wsiach oddalonych od cywilizacji.

Potrząsnął szybko głową, zaciskając dłoń na rączce walizki, kątem oka spoglądając na ucieszonego bruneta. Gdy tylko dojrzał ten uśmiech, aż sam się wyszczerzył. Miał przed sobą dwa tygodnie błogiego lenistwa!

***

Miła, starsza pani pokazała im pokój, na którego widok Filip aż zdębiał. Pokój małżeński, spłonił się rumieńcem, skutecznie unikając spojrzenia kobiety, której najwidoczniej to całkowicie nie przeszkadzało. Życzyła im jeszcze tylko miłego wypoczynku, po czym tak po prostu wyszła.

Sam pokój nie był jakiś szczególny, ale jak na taki stary pensjonat był ładny i przede wszystkim – jasny. Duże okno rozświetlało pomieszczenie, a zielone ściany koiły zmysły. Pościel na łóżku była nieco sprana, ale nie było co narzekać.

- Wciąż nie wierzę w twoją dobroduszność! – ostrzegł Adama, stawiając swoją walizkę pod ścianą. Brunet jedynie błysnął zębami, rzucając się na łóżko i mrucząc z przyjemności.

- Wiem co będziemy tutaj robić! – zaśmiał się szatańsko. Filip zagryzł figlarnie wargę, kładąc się koło niego na boku, podpierając przy tym głowę dłonią.

- Co…? – spytał z udawaną niewiedzą. Był taki szczęśliwy, że aż sam nabrał ochoty na seks!

- Ale to po kąpieli – rzucił wymijająco Adam, wstając nagle i wchodząc do łazienki. – Nie powiedziałem, że musi być samotna! – krzyknął z pomieszczenia, a Filip szybko poderwał się na równe nogi, zrzucając z siebie ubrania i wbiegając do pomieszczenia.

***

Leżeli w łóżku, przytuleni do siebie i wykończeni po niedawno przeżytym orgazmie.

- Skąd na to wziąłeś kasę, co? – zapytał Filip, unosząc się na łokciu i spoglądając na kochanka, który jak zawsze wyglądał cudownie.

Za oknem w zastraszającym tempie robiło się coraz ciemniej, można było nawet dostrzec z daleka błyskawice przecinające czarne chmury złotą poświatą, a w pensjonacie było przeraźliwie cicho. Filipowi do głowy znów przyszedł straszny pomysł psychopatycznych właścicieli domu wczasowego.

- Odkładałem. Planowałem to już pół roku wcześniej – wyznał Adam, choć wolał o tym nie mówić. Oczy Filipa otworzyły się szeroko, spoglądając na niego w szoku, na myśl, że Adam pojechał do Anglii dla NIEGO!

- Żartujesz? – wydukał, sam nie wiedząc co może innego powiedzieć.

- A wyglądam? – parsknął.

Filip powoli zwilżył wargi, kładąc się powoli na pierś mężczyzny. Nie obchodziło go w tamtej chwili, że sam trochę waży i mogło mu być ciężko.

- Dlaczego właściwie? – Serce zabiło mu szybciej, a on nie wiadomo dlaczego poczuł się w tamtej chwili bardzo szczęśliwy.

- Bo… Lubię cię, naprawdę – powiedział pierwszy raz w swoim życiu skrępowany. Na twarz blondyna mimowolnie wpłynął szeroki uśmiech, pocałował mężczyznę nagle, wpijając się w jego wargi, jakby robił to pierwszy raz.

A serce ciągle łomotało mu w piersi.