Skidayo - Biały kapelusz (Książę)

Niedawno otrzymałam pierwszy fanfik konkursowy :) Jego autorką jest Skidayo. Zobaczcie, co takiego wymyśliła :)

***

– Patrzcie, Książę idzie! Jak minął dzień, „wasza wysokość”?

Książę, bo tak nazywała go cała szkoła, wyminął śmiejącą się grupę chłopaków z uniesioną głową. Spojrzał na nich z pogardą, poprawił swoją nieskazitelnie białą i idealnie wyprasowaną koszulę, po czym skierował się w stronę schodów. Wszedł po nich na drugie piętro, gdzie miała odbyć się pierwsza lekcja tego dnia – matematyka.

Dla Księcia nie miało znaczenia, jaki przedmiot będzie pierwszy. Czy to fizyka, czy chemia, czy historia – ze wszystkiego miał bardzo dobre i celujące oceny. Niczym się więc nie przejmował. Nie był jednak ulubieńcem nauczycieli. Uczniowie też jakoś za nim nie przepadali.

Ale dlaczego akurat „Książę”, zapytacie? Odpowiedź przyjdzie sama, gdy poobserwujecie zachowanie tego chłopaka.

Wszedł do sali i usiadł na swoim miejscu w pierwszej ławce. Wyjął książki i potrzebne przybory, położył je na blacie i czekał.

Z lekkim znudzeniem obserwował ludzi wchodzących do klasy. Zajęci rozmowami i śmiechami omijali go, nawet się nie witając.

Jeszcze chwila, pomyślał Książę. Tylko parę minut i przyjdzie nauczyciel.

Książę cały czas niecierpliwie zerkał na zegarek. Tylko chwila i te irytujące śmiechy ucichną.

– Dzień dobry.

Wreszcie, westchnął Książę, witając się z nauczycielem, który właśnie wszedł do sali. Po klasie rozeszły się szepty.

Za matematykiem szedł wysoki i szczupły chłopak. Książę, zaciekawiony, przyjrzał mu się dokładnie.

Chłopak miał męską twarz, jednak o delikatnych rysach. Był niesamowicie blady, a co jeszcze bardziej zaintrygowało Księcia to jego niezwykle jasne, prawie białe, kręcone włosy oraz równie jasna bródka. To wszystko zlewało się z jego karnacją. Zdecydowanie nie wyglądał na osiemnastolatka.

Czego więc tu szuka, myślał Książę, przyglądając się chłopakowi.

– Proszę, poznajcie Victora. Dostałem informację, że niedawno się przeniósł i będzie z wami chodził do klasy. Żeby nie tracić lekcji, zajmij jakiekolwiek miejsce, opowiesz im o sobie później.

Victor skinął głową i podszedł do ławki Księcia. Uśmiechnął się do niego i usiadł na krześle. Po sali rozległy się szepty i prośby, by Victor zmienił miejsce i nie siedział obok Księcia. Ten jednak odwrócił się do nich i poinformował, że musi siedzieć w pierwszej ławce, ponieważ słabo widzi. Nie przekonało to jednak nikogo, bo jeszcze kilka ławek z przodu było wolnych. Dlaczego więc usiadł akurat z Księciem?

– Nie przypominam sobie, bym pozwolił ci tu usiąść – powiedział Książę, marszcząc lekko brwi.

– To nie jest twoja ławka, Książę – odpowiedział Victor z kpiącym uśmieszkiem.

– Owszem, moja. Jak już zdążyłeś zauważyć, siedzę tutaj. To chyba coś oznacza.

Victor pokręcił głową i prychnął. Podparł swój podbródek na dłoni i spojrzał na Księcia.

– Chyba już wiem, czemu nazywają cię Księciem. Bardzo to do ciebie pasuje. Naprawdę musisz być taki wyniosły?

– Ja…

– Victor, Książę, dosyć rozmów. Zajmijcie się zadaniami z podręcznika. Do tablicy podejdzie… numer dwunasty – powiedział nauczyciel, czym przerwał dwóm chłopakom ich „rozmowę”.

– Znowu?! Byłem wczoraj! – Pożalił się jakiś uczeń, wstając ze swojego miejsca i idąc ze spuszczoną głową w stronę tablicy.

Przez resztę lekcji matematyki Victor i Książę nie odzywali się do siebie.

Książę spojrzał na zegarek. Jeszcze trochę i koniec lekcji. Był już znudzony szkołą. Miał tego dnia o wiele ciekawsze zajęcie, do którego musiał się przygotować. Z niecierpliwością więc oczekiwał dzwonka.

Był też lekko zdenerwowany, ponieważ, jak na złość, Victor siedział z nim w ławce na każdej lekcji. To tylko potęgowało jego chęć opuszczenia szkoły.

Dzwonek, ku uciesze Księcia, w końcu zadzwonił. Chłopak jak najszybciej wyszedł z sali i ruszył schodami w dół. Nigdzie nie zauważył samochodu swojego służącego, więc wyjął telefon, by zadzwonić i spytać, kiedy ten ma zamiar się pojawić.

Nie mógł jednak tego zrobić, bo zobaczył SMS’a od swojego ojca, że jego służący zachorował i nikt po niego nie przyjedzie. Musiał więc wrócić do domu sam.

Książę prychnął i schował komórkę z powrotem do kieszeni. Nie miał daleko, ale dlaczego akurat tego dnia służący musiał zachorować? Co on sobie wyobraża, pomyślał Książę, opuszczając teren szkoły.

Nagle ktoś zrównał się z nim krokiem.

– Śledzisz mnie? – spytał Książę, zerkając na Victora.

– Ależ nie, Książę. Idę po prostu w tę samą stronę.

Książę niepewnie skinął głową i przez chwilę przyglądał się Victorowi. Odwrócił wzrok i ze znudzeniem rozglądał się wokół.

Przy rozwidleniu dróg skręcił w lewo, a Victor w prawo.

– Jeszcze się dzisiaj spotkamy, Książę – powiedział Victor, uśmiechając się tajemniczo. Książę jednak tego nie usłyszał. Był zbyt zamyślony.

Parę minut później Książę był pod swoją posiadłością. Na podjeździe nie było samochodu, co oznaczało, że jego ojca nie ma w domu. I dobrze, pomyślał chłopak, wchodząc przez bramę. Wpisał  kod, dzięki któremu dostał się do środka. Wszedł do przedpokoju, gdzie wszędzie wisiały obrazy w złotych ramkach, a na komodach znajdowały się figurki i różnego rodzaju ozdoby. Zdjął buty i dokładnie ułożył je obok wycieraczki.

– Cześć! Głodny? – spytała kucharka z uśmiechem, wycierając dłonie w fartuch, na co Książę pokręcił głową i poszedł do swojego pokoju znajdującego się na piętrze.

Panował tam niesamowity porządek. Wszystko było poukładane i dopasowane. Chłopak wyjął spod łóżka pudło. Ukucnął na podłodze i otworzył je. Uśmiechnął się lekko na widok zbyt dużej, szarej bluzy, podartych spodni, czapki z daszkiem i pary sportowych butów.

Zamknął pudło i wyszedł z pokoju.

– Czyli jednak głodny? – zaśmiała się kucharka, odkładając umyte naczynia na suszarkę.

– Nie – odpowiedział Książę, przeczesując dłonią swoje czarne włosy. – Muszę cię jednak poinformować, że wychodzę na dodatkowe lekcje, jak co piątek. Nie czekaj więc z kolacją – rzekł, a odchodząc dodał jeszcze:

– I wypierz ten fartuch. Jest brudny.

Kucharka westchnęła i kiwnęła głową. Wyszła z kuchni i zamknęła się w swoim pokoju, bo o to zawsze prosił ją Książę w piątki. Nie pytała dlaczego, ponieważ zabronił jej pytać.

Chłopak wrócił na górę i wyjął z pudła wszystkie ubrania. Przebrał się szybko i schował je pod łóżko.

Z posiadłości wyszedł przez drzwi znajdujące się w kuchni. Prowadziły one do ogrodu. Tam Książę miał ukryte przejście, dzięki któremu dostał się poza teren swojego domu. Rozejrzał się wokół, czy aby na pewno nikt go nie obserwuje, po czym, naciągając daszek w dół i chowając ręce do kieszeni, ruszył w opuszczoną dzielnicę miasta. Na jego twarz wstąpił niewielki uśmiech.

W końcu uwolni się od nudy i da upust emocjom.

Książę wszedł do starej kamienicy. Skrzywił się, czując niezbyt przyjemny zapach. Nadal nie potrafił się do niego przyzwyczaić. Przeszedł przez korytarz i otworzył drzwi, które prowadziły do piwnic. Zszedł po schodach i ruszył w kierunku, z którego słychać było muzykę.

Gdy tylko wszedł do środka i naciągnął czapkę, muzyka ucichła, a ludzie usuwali się Księciu z drogi.

– Oto i on!

– Z kim dzisiaj gra?

– Podobno o dużą stawkę…

– Dlaczego on nigdy nic nie mówi? Niech coś powie!

– Ach, chciałabym zobaczyć go bez tej czapki… I ubrań…

Książę uśmiechnął się, słysząc to wszystko. Wiedział, że tu jest podziwiany. Nie musiał się odzywać, nie musiał pokazywać swojej twarzy. Jedyne, co musiał, to wygrywać.

Usiadł przy owalnym, zielonym stole i poprawił kaptur, by zakrywał jego włosy. Ludzie siedzący w pomieszczeniu zebrali się wokół Księcia i podekscytowani zaczęli między sobą szeptać.

– Dzisiaj nasz Mistrz zagra z Mistrzem z drugiego końca miasta, którego zwą Kotem w białym kapeluszu – odezwał się właściciel „lokalu”. – Nie mam pojęcia, dlaczego ma taką dziwną nazwę. Wiem jednak, że jest to godny przeciwnik. Słyszałem o nim dużo opowieści i plotek. Mam nadzieję, że niebawem się zjawi, a tymczasem…

Niestety nie dane mu było skończyć. Drzwi otworzyły się z hukiem. Wszyscy spojrzeli w ich stronę. Uczynił to nawet Książę.

Oczom zebranych ukazała się wysoka postać ubrana w duży, biały kapelusz naciągnięty w dół, by zakrywał połowę twarzy, białą pelerynę, koszulę, spodnie i kozaki do kolan w tym samym kolorze.

Połowa ludzi parsknęła śmiechem na ten widok. Postać nie przejęła się tym jednak i ruszyła w kierunku stołu, zajmując miejsce naprzeciwko Księcia.

– Oto i on – powiedział właściciel i usiadł przy stole, przygotowując karty.

– Przecież to jakiś pajac!

– Jaja sobie robicie?

– On myśli, że ma szansę? Przez ten kapelusz pewnie nic nie widzi!

Właściciel uciszył ich i odchrząknął, po czym zabrał głos.

– Jak mówi jedno z naszych praw: Nigdy nie lekceważ przeciwnika, bo to cię może zgubić.

– Zapewniam, że dam z siebie wszystko – powiedział mężczyzna w kapeluszu, a Księcia coś tknęło. Znał ten głos. To Victor, pomyślał Książę.

Obaj wyłożyli początkowe stawki na stół. Właściciel rozdał im po dwie karty, a gapie z zaciekawieniem wszystkiemu się przyglądali.

Książę uśmiechnął się, widząc parę królów z ręki. Nic nie mówiąc, wyłożył pieniądze na stół i pokazał Właścicielowi umówiony wcześniej znak, który oznaczał: „dokładam”.

Postać w kapeluszu od razu przyjęła wyzwanie, wystawiając taką samą ilość pieniędzy.

Dołożone zostały trzy karty, które niezbyt przypasowały Księciu. Nie było tam żadnego króla, tylko as pik, dziesiątka karo i dama kier.

Książę nie miał jednak zamiaru „czekać”. Był pewien swojej wygranej. Zawsze wygrywał. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Dwa króle z ręki nie zdarzają się każdemu. Musiał to wykorzystać.

Wyłożył kolejne pieniądze, przyprawiając gapiów o szybsze bicie serca. Postać w kapeluszu, którą Książę uważał za Victora, przebiła jego stawkę, co nieco zbiło Księcia z pantałyku. Nie dał jednak tego po sobie poznać i bez większego ociągania dodał potrzebną ilość.

Właściciel dołożył kolejną kartę. Książę wykrzywił twarz. Nie był zadowolony widząc kolejnego asa. Co, jeśli Victor będzie miał trójkę asów?, pomyślał i przeraził się, kiedy postać w kapeluszu dołożyła kolejne pieniądze. Książę oczywiście przyjął wyzwanie, nie miał zamiaru tchórzyć. Wokół byli jego fani, czy, jak on wolał ich nazywać, wielbiciele. Nie mógł ich zawieść.

Ostatnia karta. Zwykły kawałek papieru z namalowanymi wzrokami sprawił, że uśmiech znów zdobił twarz Księcia. Cudownie, mam trójkę króli, ale co, jeśli on ma tę cholerną trójkę asów, myślał, dokładając kolejne pieniądze.

Gra toczyła się dalej. Obaj walczyli, przebijając swoje stawki, aż w końcu skończyła im się gotówka.

– Zagraliście vabank. Proszę o pokazanie kart – powiedział lekko podekscytowany Właściciel, trzymając kciuki za Księcia, tak jak reszta jego wielbicieli.

Książę jako pierwszy ujawnił swój układ. Na widok trójki króli gapie zaczęli się cieszyć, jednak Właściciel uciszył ich, prosząc o pokazanie kart postać w kapeluszu.

Mężczyzna uśmiechnął się kpiąco i zrobił to, o co go poproszono.

Książę stwierdził, że całe jego życie właśnie straciło sens.

– Niemożliwe… – szepnął, po czym skarcił się za to w myślach, bo wszyscy popatrzyli na niego zaskoczeni. On sam wściekł się, bo brał pod uwagę możliwość trójki asów, ale nie karety!

Zdenerwowany zerwał się z krzesła i po prostu wyszedł z „lokalu”, nie słuchając nawoływań wielbicieli i krzyków zdziwienia. Postanowił, że już nigdy nie wróci do tego miejsca. Czuł się poniżony.

Wybiegł z kamienicy i odetchnął świeżym powietrzem. Ruszył w stronę swojej posiadłości, jednak zatrzymał się, słysząc znajomy głos.

– Dokąd idziesz, Książę? Nie potrafisz znieść porażki?

Książę nie odpowiedział. Uciekł.

Od poniedziałku do piątku chodził do szkoły i wydawałoby się, że wszystko jest tak, jak dawniej. Jednak parę rzeczy się zmieniło.

Książę siedział na każdej lekcji sam. Po Victorze nie było śladu.

Lekcje minęły mu szybciej niż zwykle. Wrócił do domu strasznie znużony.

– I jak, dzisiaj też wychodzisz? W końcu piątek – zagadała kucharka, chowając garnek do szafki.

Książę pokręcił głową. Poszedł do swojego pokoju i wyjął pudło. Otworzył je i po raz ostatni spojrzał na czapkę z daszkiem, za dużą bluzę, obdarte spodnie i sportowe buty, których już nigdy miał nie założyć. Skończył z czymś, co dawało jego życiu sens. Wrzucając pudło do kominka w pokoju czuł, że stracił ważną cząstkę siebie. Jesteś głupi, pomyślał Książę. Głupi, że przegrałeś. Głupi, że tak bardzo to zraziło twoją dumę.

Książę wyszedł na balkon i odetchnął świeżym powietrzem. Zawiał silny wiatr, przez co chłopak musiał zmrużyć oczy. Spojrzał w stronę ogrodu i otworzył je szeroko w zdumieniu, po czym zacisnął dłonie w pięści.

Na drzewie wisiał duży, biały kapelusz.