3. Beautiful lie

Rozdział 3. Broken promise

Braciszku, zacząłeś mnie już nienawidzić? Ja na twoim miejscu zrobiłbym to już dawno… Miałem się nim opiekować. Może zwyczajnie się do tego nie nadaję?

Gwiazdka…

Tak, tegoroczne święto ewidentnie było dla mnie najlepszym, ale zarazem najgorszym. Popełniłem niewybaczalny błąd.

- Kocham cię – wyszeptał zdyszany po namiętnym i długim pocałunku. Serce momentalnie zabiło mi szybciej, on ma przecież tylko szesnaście lat…

Nie odpowiedziałem na jego słowa, gdyż nie potrafiłem otwarcie mówić o uczuciach. Wtuliłem się więc jedynie w ciepłe ciało, mając nadzieję, że zrozumie.

Zaczął składać delikatne pocałunki na mojej szyi, prowokując mnie jeszcze bardziej. Moje ciało nie zdążyło jeszcze ochłonąć po poprzednim zbliżeniu. Ocierał się o mnie miarowo biodrami, co wcale nie pomagało w opamiętaniu się. Nie byłem w stanie nawet zastanowić się, co takiego właściwie wyprawiam. Dawno z nikim nie byłem, ale czy to może mnie usprawiedliwić w choćby najmniejszym stopniu?

Moje dłonie znalazły się pod jego bluzką i zaczęły drażnić jego skórę, a usta powoli, drażniąco sunęły po jego szyi.

Nie wiem, kiedy znaleźliśmy się w sypialni.

Po skończonym stosunku wtulił się we mnie, zasypiając na mojej piersi. Spojrzałem na jego twarz, na kosmyki włosów klejące się do spoconego czoła, na dłonie oplatające mnie w talii.

Co ja, do diabła, zrobiłem?

Przymknąłem powieki z nadzieją, że uda mi się szybko zasnąć i uciec od tego wszystkiego choć na chwilę. Kurwa, przespałem się z nastolatkiem, który w dodatku był moim bratankiem. Pedofilia i kazirodztwo w jednym, szkoda tylko, że nie pomyślałem o tym jakieś pół godziny wcześniej.

W dodatku to wyznanie. Naiwne słowa dziecka do dorosłego faceta. Cholera, że też do tego dopuściłem… Oczywiście, że on nie widział w tym nic złego, bo był tylko zadurzonym nastolatkiem. To wszystko było tylko moją winą.

Obudził mnie delikatny dotyk na wargach i ciepłe dłonie gdzieś w okolicach klatki piersiowej. Uchyliłem zaspane powieki i spojrzałem na Felixa. Chłopak nachylał się nade mną i tak cudownie uśmiechał, ale tym razem zaoponowałem. Złapałem za jego nadgarstki, odsuwając od siebie dłonie i odpychając go jak najdelikatniej potrafiłem, po czym wyskoczyłem szybko z łóżka, sięgając po bieliznę i zakładając ją czym prędzej.

Kurwa, kurwa, kurwa.

Wbił we mnie zawiedziony i trochę zdezorientowany wzrok, zakrywając swoją nagość kołdrą. Aż miałem ochotę parsknąć śmiechem. Tak, teraz to się zakrywaj…

Już otwierałem usta, żeby coś powiedzieć. Żeby jakoś wyjaśnić mu, że ta sytuacja nie powinna nigdy się wydarzyć, że nie miała prawa bytu, ale gardło ścisnęło mi się boleśnie ze zdenerwowania, dlatego też odwróciłem się na pięcie, wychodząc z pomieszczenia.

Brzydzisz się mną? Na pewno, bo ja sam się sobą brzydzę.

Dlaczego moja praca składa się z siedzenia przed komputerem i praktycznie nic nie robienia? Nie mam nawet, czym zająć swoich myśli. Nie mam, na czym się skupić, bo właśnie skończyłem sprawdzać projekt i czekałem aż szef go zaakceptuje.

Dudniłem nerwowo palcami o blat biurka, wcale nie zdenerwowany odpowiedzią pracodawcy.

Od ostatniego czasu unikam bliższych kontaktów z Felixem, chociaż chłopak nie raz zażarcie wyznawał mi miłość i próbował się do mnie zbliżyć. Tym razem wykazywałem się większą odpowiedzialnością, nie dopuszczając do sytuacji, która zdarzyła się zaledwie tydzień temu.

Potarłem skronie, wzdychając ciężko. Ból głowy znowu powrócił, a już myślałem, że się od tego uwolniłem.

Musiałem coś zrobić z tym chłopakiem. Teraz jeszcze udaje mi się jakoś opanować, ale co jeżeli znowu pozwolę działać emocjom?

Spojrzałem na opakowanie silnych tabletek przeciwbólowych. Gdybym umarł, problem rozwiązałby się sam, więc może trochę to przyśpieszyć?

Jestem tchórzem, nawet nie potrafię się zabić. Braciszku, jak bardzo mnie nienawidzisz?

Kolejne miesiące mijały, a ja nie zrobiłem nic z moim życiem. Poddałem się. Tak, poddałem. Pozwoliłem działać emocjom, a zdrowy rozsądek gdzieś zniknął. Felix zdawał się być taki szczęśliwy, gdy się do mnie przytulał, całował. Wreszcie, po stracie najważniejszych osób w życiu, wyglądał jakby naprawdę odnalazł szczęście.

Ale podjąłem decyzję. Nie mogę tego ciągnąć w nieskończoność. Gdyby tylko matka się dowiedziała…

Nie wiedziałem czy ta decyzja była dobra, czy zła, ale nie zamierzałem zrezygnować. Ten dzieciak pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy, że to, co z nim wyrabiam, jest po prostu chore. Zresztą, ta „miłość”, którą niby do mnie czuł, była zwykłą fascynacją. Nastoletnim zadurzeniem. Ten związek nie miał przyszłości.

Westchnąłem ciężko, sięgając po telefon i wybierając dobrze znany numer.

- Słucham? – w słuchawce rozbrzmiał głos mamy. Obojętny jak zawsze. Może dlatego bardziej związany byłem z ojcem?

Odetchnąłem ciężko, przymykając oczy. Tak, to najlepsza decyzja jaką mogę podjąć.

- Mamo, dostałem nową pracę – skłamałem gładko, a mój wzrok mimowolnie powędrował na stare zdjęcie stojące na komodzie. Uśmiechnąłem się lekko sam do siebie, od razu poznając postać na fotografii. Isei w wieku kilkunastu lat, trzymający na kolanach małe, pulchne dziecko, którym byłem ja.

- Tak? – zapytała niezbyt entuzjastycznie.

- Muszę wyjechać do…- zaciąłem się, myśląc gorączkowo. – Do Szwecji. Nie będę mógł zabrać Felixa ze sobą, bo moja praca będzie polegać na ciągłych przeprowadzkach, a dzieciak nie może co chwilę zmieniać szkoły. Dlatego też powinien wrócić do Japonii. Musisz się nim zaopiekować – powiedziałem, a w myślach dodałem: „Bo ja nie potrafię…”

Mama oczywiście zgodziła się, przyznając mi rację. Teraz trzeba było tylko wszystko powiedzieć Felixowi. Chłopak usiadł koło mnie na kanapie, spoglądając na mnie podejrzliwie.

- Coś się stało? – zapytał niepewnie, oblizując nerwowo wargi.

Przełknąłem ślinę, w głowie układając sobie przebieg dalszej rozmowy, która wcale nie należała do najprostszych. Na dodatek chyba się do niego przywiązałem…

- Dostałem dobrze płatną pracę – w jednej chwili zdałem sobie sprawę, że takie kłamanie mu prosto w oczy boli. – Będę się często przeprowadzać, a ty musisz się uczyć… - uciąłem czując dziwny ucisk w gardle. I jeszcze ten przestraszony wzrok. Czyżby już wiedział, co chcę powiedzieć? – Zamieszkasz u babci. Poza tym wiesz, że to, co robimy… Nie jest w porządku? Chcę to wszystko zakończyć. Nie możemy tak dalej…

Zagryzł wargi, odwracając wzrok i garbiąc się przy tym nieco. Wyglądał w tym momencie jak kupka nieszczęścia.

- Chcesz się mnie pozbyć, tak? – zapytał cicho, ledwie dosłyszalnie. Westchnąłem cierpiętniczo, kręcąc przecząco głową. – Masz już mnie dosyć? Znudziłem ci się…? – dodał, zagryzając wargę. Widziałem, jak granatowe oczy powoli zachodzą łzami.

W pierwszym odruchu chciałem go objąć, ale się powstrzymałem. Taki gest tylko bardziej skomplikowałby całą sprawę.

- To nie tak. Zrozum, nie możemy tak żyć, jesteś dzieckiem... Moim bratankiem – odetchnąłem drżąco, pocierając obolałe skronie. Myślałem, że powiem mu o przeprowadzce i po kłopocie? Zgodziłby się od tak, nie zadając pytań?

Spojrzał na mnie płaczliwie.

- Obiecaj, że jak będę pełnoletni, zabierzesz mnie stamtąd – poprosił cichutko, a ja się zgodziłem.

Obiecać zawsze można, jednak nie zawsze się ową przysięgę dotrzyma.

Ja nie dotrzymałem.

Nadal mnie nienawidzisz? Żałuję tego co zrobiłem. Wybaczysz mi, braciszku?