Rozdział 21. (Americana)

Jak już pisałam na fanpejdżu, wraz z tym rozdziałem "Americana" staje się najdłuższym opowiadaniem, jakie napisałam od kilku lat. Dłuższe było tylko "Zostawić rzeczywistość", przez które ten blog został powołany do życia. ;) A to jeszcze nie koniec, wciąż nie potrafię oszacować ile rozdziałów zostało nam do końca, mimo że fabułę już całą opracowałam. Mam jednak nadzieję, że zostaniecie z Aleksem i Jasiem do ostatniego rozdziału. :)

Sprawdzały Ekucbbw. i Oni.

Zakorzeniony strach

Zawsze gdy stał przed tymi obdrapanymi z farby drzwiami, czuł głęboki wewnętrzny niepokój. Wiedział jednak, że to ostatni raz, gdy tu przychodzi. Później ewentualnie spotka się z rodzicami w sądzie, a ta wizja była już mniej przerażająca. Właściwie to nawet chciał tam stanąć i spojrzeć im z wyższością w oczy. Miał wrażenie, jakby za sprawą Piotrka odkupywał swoje dzieciństwo; może i właśnie tak było, może pomagając Piotrowi, pomagał też w pewien sposób sobie. Nie mógł powiedzieć, że robił to wszystko bezinteresownie, nikt nic nie robił bezinteresownie. To nie leżało w naturze człowieka, która od zawsze była podszyta egoizmem. Aleksander też nie miał zamiaru siebie wybielać, chciał wyrwać Piotra z tego patologicznego domu głównie dlatego, że wtedy sam zaspokoiłby własne sumienie.

Wyciągnął rękę do pożółkłego plastikowego dzwonka i nacisnął go. Nie musiał długo czekać na odpowiedź, już po chwili zza drzwi dobiegł wysoki, dziecięcy głos ośmiolatka.

– Halo?

Aleks aż odetchnął z ulgą, ciesząc się, że to nie jego mama, a tym bardziej ojciec. Jakoś nie miał ochoty stanąć z mężczyzną oko w oko, nie widział go kilka długich lat i najlepiej, żeby właśnie tak pozostało. Jeżeli Aleksander mógł powiedzieć, że kogoś nienawidził, z całą pewnością tą osobą byłby jego tata, o którym chyba nigdy nie myślał w kategoriach rodzica. Nie po tym piekle, które zafundował mu w dzieciństwie.

– Hej, młody, to ja – rzucił, wsuwając ręce w kieszenie swojej skórzanej kurtki, w której już chyba przechodzi całą zimę. Wmawiał sobie, że nie ma sensu kupować czegoś innego, nawet cieplejszego, skoro zaraz będzie połowa stycznia, a później to już tylko luty i wiosna. Nigdy nie był skory do wydawania pieniędzy na ubrania, wystarczały mu dwie pary czarnych spodni, kilka T-shirtów, jakiś cieplejszy sweter i tyle.

Drzwi po chwili się otworzyły, a przed nim stanął Piotrek w zbyt dużej, znoszonej bluzie i z szerokim uśmiechem przyklejonym do ubrudzonej czymś twarzy. Aleks już po chwili zrozumiał, co to było. Chłopiec w dłoni trzymał jakiś batonik, którym się właśnie zajadał.

– Jak będziesz pochłaniać tyle czekolady, to na starość będziesz gruby i pryszczaty – przywitał się z nim Aleks, na co ośmiolatek wzruszył ramionami, w ogóle nie przejmując się słowami brata. Przyzwyczaił się już, że chłopak tak z nim żartował, sam zresztą też nigdy się nie powstrzymywał przy przekomarzankach, lubił je. I lubił Aleksa; po raz pierwszy miał przy sobie kogoś, kto się nim interesował.

– Najpierw ty się zestarzejesz – przypomniał mu z szerokim, brudnym od czekolady uśmiechem, na co Białecki prychnął i pokręcił głową. – Wejdziesz? – zapytał nagle Piotrek i odsunął się od drzwi, na co Aleks poczuł nieprzyjemny ścisk w gardle i dreszcz przebiegający mu po plecach. Gdy tu jechał, nie miał zamiaru zaglądać do mieszkania, w którym spędził swoje dzieciństwo. Chciał tylko zabrać ze sobą Piotrka, porozmawiać z nim i przygotować na to, że niedługo jego rzeczywistość może się trochę zmienić. Dużo już czytał o procedurach odbierania dziecka, chciał, żeby jego brat wiedział, co się z nim stanie. Że będą z nim rozmawiać obcy ludzie, przebada go lekarz, a później, najprawdopodobniej, zostanie umieszczony w ośrodku z innymi dziećmi.

– A... jest ktoś? – zapytał, czując, jak pocą mu się dłonie.

– Nie. Mamy i taty nie ma, jestem sam – powiedział chłopiec, wzruszając ramionami. Aleks chrząknął, kiwnął głową i, sam nie wiedząc dlaczego, zrobił krok do przodu. Nie musiał przecież tu wchodzić, wystarczyłoby, że powiedziałby Piotrowi, aby zabrał kurtkę, buty i może jakieś lekcje do szkoły, a następnie autobusem pojechaliby do jego zagraconego mieszkania. A jednak, pomimo niechęci, wszedł do przedpokoju, którego wygląd tak dobrze zapadł mu w pamięć. Obdrapane z tapety ściany wydawały się za dużo nie zmienić, a podarte, miejscami zawinięte i odsłaniające betonową podłogę linoleum wciąż tu leżało. Było może tylko trochę bardziej zniszczone niż kilka lat temu. Spojrzał w bok, na puste miejsce po lustrze.

– Rok temu przez przypadek je zbiłem – powiedział Piotrek, widząc, na co patrzył Aleks. Starszy Białecki chrząknął i kiwnął głową. Milcząc, ruszył do przodu, do pokoju, który znajdował się na końcu wąskiego korytarza. Należał kiedyś do niego. na białym drewnie obok klamki wciąż widniały, teraz częściowo już zdrapane, naklejki, jakie zbierał z chipsów czy popularnych wtedy rogalików Chipicao. Sięgnął do klamki i uchylił lekko drzwi, z ulgą przyjmując, że pokoik jednak trochę się zmienił. Nie było tu już starej, czerwonej kanapy, której sprężyny nieprzyjemnie wbijały mu się niegdyś w plecy ani chwiejącego się na boki stołu z jedną nogą krótszą. Piotrek miał teraz do dyspozycji jednoosobowe łóżko, a nawet biurko. Ściany zdobiły plakaty wyścigowych samochodów pomieszanych z jakimiś postaciami z kreskówek, których już Aleks nie miał prawa kojarzyć. Nie to pokolenie, pomyślał z rozbawieniem, wchodząc głębiej do pomieszczenia. Tylko wypłowiały dywan i wyblakłe od słońca czerwone (a raczej już różowe) zasłony w oknach wciąż były takie same.

Oprócz tego panował tu niesamowity bałagan. Ubrania zalegające w jednym rogu pokoju, jakieś kartki, śmieci czy pokrywający wszystko kurz. Kiedy Białecki spojrzał jeszcze na ciemne od brudu okna, momentalnie w głowie pojawiła mu się myśl, że odkąd opuścił to mieszkanie, mogły nie być nigdy myte. Kiedyś mama jeszcze jako tako dbała o porządek, a przynajmniej się starała w krótkich chwilach trzeźwości, kiedy nie umierała od nadmiaru alkoholu w kuchni przy stole albo w pokoju, który od biedy mógł zostać nazwany salonem.

– To był kiedyś twój pokój, nie? – usłyszał z boku. Spojrzał na Piotrka podgryzającego batona i mimowolnie się uśmiechnął. Kiwnął głową, po czym ostatni raz rozejrzał się uważnie po pomieszczeniu, by zaraz, bez większego namysłu, opaść na łóżko.

– Wygląda lepiej, niż kiedy ja tu spałem – odparł i wzruszył ramionami. – Przytulniej – przyznał, a jego wzrok padł na jasnobrązową, lakierowaną, a przez to niemożliwie błyszczącą się, meblościankę. Uśmiechnął się pod nosem, dostrzegając nabazgrane czarnym markerem napisy na jednym ze skrzydeł drzwi szafy.

To, że Aleks całe życie był sam, nie było do końca prawdą. Białecki mimo wszystko lubił otaczać się ludźmi, były to jednak osoby, których nigdy nie dopuścił do siebie bliżej. Ot, kumple z gimnazjum czy zawodówki, do której wtedy jeszcze chodził, z którymi popalał papierosy, czasem wypił piwo albo jakiegoś taniego, niezbyt zdrowego dla wątroby jabola. Czasem zdarzało się, że zapraszał ich do siebie. Rzadko, bo rzadko, ale gdy miał pewność, że na całą noc będzie mieć mieszkanie tylko do własnej dyspozycji, nawet się nie zastanawiał. I tak oto, podczas jednej z ich popijawy, zrodziły się te podpisy. Nie pamiętał już nawet, kto zapaskudził mu szafę, już ledwo co potrafił sobie przypomnieć twarze dawnych kompanów. Był Jarek, Andrzej i chyba Kuba. W Kubie to przez moment nawet się podkochiwał, chociaż gdyby miał się cofnąć te osiem lat wstecz, zdecydowanie nazwałby go swoją wielką miłością. I wielką miłosną porażką również. Szybko jednak okazało się, że takich porażek w życiu Aleksa znalazło się jeszcze naprawdę wiele. Był dość płodnym uczuciowo człowiekiem i praktycznie ciągle szukał sobie nowego obiektu westchnień.

– Mam do ciebie sprawę – powiedział w końcu do brata, przerywając swoje rozmyślenia.

– Hm? – zapytał Piotrek, zgniatając papierek w ręku. Starszy Białecki wciągnął powietrze do płuc, zastanawiając się szybko, od czego zacząć. W drodze tutaj miał już ułożony cały scenariusz rozmowy, który nagle jakby się po prostu rozpłynął; nie miał pojęcia, jak powinien tę sprawę ugryźć, a wielkie, ciemne oczy wpatrzone w niego wcale nie pomagały.

– Bo... wiesz, że dzieci nie powinny żyć w takich warunkach? – wydusił z siebie wreszcie i aż miał ochotę przekląć. Cholera, naprawdę nie potrafił rozmawiać z dziećmi na takie tematy! Z jednej strony chciał być delikatny, a z drugiej wiedział, że powinien powiedzieć wszystko wprost. Może i Piotrek miał tylko osiem lat, ale czasem odnosiło się wrażenie, że to dziecko było znacznie starsze niż jego rówieśnicy i zdecydowanie więcej rozumiało. – Piotr, to nie jest normalne. – Chrząknął. – Nasi rodzice nie są normalni. Normalni rodzice nie piją tyle i nie biją swoich dzieci, rozumiesz? – zapytał. Piotrek kiwnął głową, ale w jego spojrzeniu łatwo było dojrzeć niezrozumienie. – Też kiedyś żyłem tak jak ty – dukał, wciąż nie wiedząc, jak dokładnie powinien to wszystko ująć. – Tata mnie bił, bił mamę, przyprowadzał tu całą masę dziwnych ludzi. Ja wiem, że ty kochasz rodziców, ale oni są... nie są dobrzy, okej? Zasługujesz na coś lepszego, jesteś świetnym, mądrym dzieciakiem. I chcę ci pomóc – mówił, a Piotrek od czasu do czasu kiwał głową. – Niedługo przyjdzie tu taka pani albo pan. Zobaczy, w jakich warunkach żyjesz – powiedział i machnął ręką, wskazując na pokój. – Zobaczy, że nie masz na co dzień normalnie obiadów, że rodzice dużo piją i że masz zaległości w nauce. A tak dzieci nie powinny żyć. – Miał wrażenie, że już zaczyna się plątać. Nie przestawał jednak, mówił dalej: – I później trafisz w lepsze miejsce. Będziesz mógł się wyspać, będziesz mieć co jeść i będziesz mieć czas, żeby trochę się pouczyć – dodał, a twarz Piotrka nagle stężała.

– Chcesz, żebym poszedł do domu dziecka – powiedział chłopiec, szybko łącząc fakty. Aleks już otwierał usta, żeby coś szybko powiedzieć, gdy nagle ośmiolatek podniósł się. – Nie chcę! Nie chcę iść! – krzyczał. – Chcę tu zostać z mamą!

– Piotr, to nie tak – sapnął. – Mama... – „Cię nie kocha” wcale nie brzmiałoby teraz dobrze, w szczególności, że rozmawiał z kilkulatkiem. – Mama jest chora. Bardzo chora. Tata też. Uderzył cię już kiedyś, prawda? Jak wraca do domu, to się boisz? – Jego głos o dziwo był spokojny. W tamtym momencie nie czuł się jak ten sam Aleksander, którym starał się być na co dzień, cyniczny i zdystansowany. Teraz wiedział, że jeżeli on nie pomoże Piotrkowi, nikt tego nie zrobi. Ten dzieciak był zdany na niego, a nim samym kilka lat temu też nikt się nie zainteresował. Żeby uciszyć własne wyrzuty sumienia, musiał zrobić wszystko, by jego brat wyszedł na prostą, a nie skończył w wynajmowanym przez swojego sponsora mieszkaniu. Albo jeszcze gorzej.

– Nie chcę nigdzie iść! – krzyknął, rzucając papierek na podłogę. – Nie będę sierotą!

– Nie będziesz! Nie zostawię cię! – Nie widząc innego wyjścia, wstał i złapał chłopca w uspokajającym geście za ramiona. Pochylił się do dziecka, żeby być twarzą na wysokości jego oczu. – Spokojnie, Piotr, wszystko będzie dobrze, okej? – zapytał i w nagłym odruchu pocałował go w czoło.

– Ale ja nie chcę – powiedział, a jego ciemne oczy zabłysły groźnie. – Chcę być przy mamie – powiedział i już po chwili się rozpłakał. – Ja nie chcę nigdzie iść – mamrotał, zaczynając się aż krztusić. Aleks momentalnie poczuł, że sam ma problemy z oddychaniem. Gardło zacisnęło mu się nieprzyjemnie. Nic jednak już nie powiedział, przyciągnął do siebie dziecko i gładząc je uspokajająco po plecach, przytulił mocno.

– Będzie dobrze – szepnął. – Jesteśmy braćmi, tak? – zapytał. – Będzie dobrze, zobaczysz – dodał, a Piotr nagle odepchnął go od siebie.

– Chcesz mnie oddać innym ludziom! – zarzucił mu.

– Chcę, żebyś z innymi dziećmi miał równe szanse na dobrą przyszłość – powiedział Aleks, już nie mając pojęcia, co robić. Może nie powinien był tu przychodzić i uprzedzać przed swoimi zamiarami Piotra? Tylko że wtedy czułby jeszcze większe wyrzuty sumienia, Piotrek byłby zdezorientowany, nie wiedziałby, co się dookoła niego dzieje, a tego nie chciał mu zafundować. W końcu był tylko dzieckiem. – Cały czas będziemy utrzymywać kontakt, tak? Obojętnie co się nie stanie. I mama też będzie... – dodał, sam nie wiedząc, czy to już nie za dużo. Nie miał pojęcia, co ta kobieta zrobiłaby, gdyby opieka społeczna odebrała jej dziecko. Prawdopodobnie nigdy się nad tym nie zastanawiała. – A dzisiaj może przyjdziesz do mnie na noc? – zaproponował, mając nadzieję, że jakoś tym udobrucha dziecko. – Jutro zawiozę cię do szkoły, odrobimy lekcje i pogramy w jengę, hm? O! Albo ściągnę nam jakąś super grę na komputer! – Z ulgą zauważył, że wyraz twarzy Piotrka się zmienia. Chłopiec otarł łzy i kiwnął głową.

– I zjemy czipsy – burknął, wydymając wargi. Aleks aż się zaśmiał i przyciągnął go znowu do siebie.

– Zjemy czipsy – zgodził się.

– A na kolację hamburgery – licytował się dalej. Białecki słysząc jego nieznoszący sprzeciwu, zabawnie piskliwy głosik, aż się zaśmiał, gładząc chude plecy dziecka.

– Nie wiem jak z moimi zdolnościami kulinarnymi, ale gotowe hamburgery z Biedronki chyba ujdą – rzucił z rozbawieniem.

– Obyś nie przypalił jak pizzę ostatnio – prychnął Piotrek, ale nagle się zaśmiał i wyplątał z uścisku starszego brata. – Spakuję się – rzucił wesoło, a Aleks kiwnął głową i przysiadł na łóżku, patrząc, jak dziecko biega od jednego kąta pokoju do drugiego, wrzucając do plecaka przypadkowe rzeczy.

– Nie zapomnij o książkach – upomniał go, kiedy zauważył, że w jego tornistrze lądują same bezużyteczne przedmioty. – I o świeżych majtkach – dodał, a już po chwili sam wstał i pomógł mu z pakowaniem się na jedną noc. Gdy już byli gotowi, a Piotrek właśnie zakładał swoją przydużą kurtkę, usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi wejściowych. Serce Aleksa na moment zamarło, tak samo zresztą jak i on sam. Przez chwilę poczuł się znowu jak ten mały chłopiec, którego każdy ruch w przedpokoju przyprawiał o mdłości i strach. Kątem oka zauważył, że Piotrek też się przestraszył. Szybko naciągnął na głowę czapkę, owinął się szalem, by zaraz złapać Aleksa za dłoń z jakąś taką niewypowiedzianą prośbą. Starszy Białecki momentalnie otrzeźwiał, zacisnął palce na małej rączce Piotra, przypominając sobie, że przecież nie miał już kilku lat, nikt nie mógł mu nic zrobić.

– Piotr? – usłyszał znienawidzony, męski głos i nagle cały strach, który odczuwał jeszcze parę sekund temu, zmienił się w czystą złość. Ruszył do przedpokoju, ciągnąc za sobą brata. Gdy jednak spojrzał w ciemne, opuchnięte oczy mężczyzny, na moment stracił pewność siebie. Nie potrafił tak po prostu stanąć przed tym facetem z wypiętą dumnie piersią. Strach z dzieciństwa, który ojciec w nim zaszczepił, wciąż gdzieś tam się tlił i właśnie teraz dawał o sobie znać.

Zmienił się, doszedł do wniosku Aleks po krótkim zlustrowaniu sylwetki mężczyzny. Czas nie pozostał dla niego obojętny, przytył, jakby trochę się skurczył i znacznie wyłysiał, a pokryta licznymi zmarszczkami, blada, ziemista cera dodawała mu kilkanaście lat więcej, niż miał w rzeczywistości.

– Olek? – zapytał, używając znienawidzonego przez Aleksa zdrobnienia. Może właśnie przez to tak nie lubił Olka? Do teraz to zdrobnienie przyprawiało go o niezrozumiałe mdłości.

– Jak widać – warknął i ruszył do przodu z zamiarem opuszczenia mieszkania. – Biorę młodego do siebie – dodał, nie chcąc nawet myśleć o tym, co zrobiłby ojciec Piotrkowi po ich wątpliwie wesołym spotkaniu. To, że musiał zabrać ze sobą chłopca, było już pewne.

Mężczyzna zachwiał się, podtrzymując się ściany, jednocześnie zagradzając im drogę. Wyraźnie nie był w najlepszym stanie, jednak chęci do sprzeczki jak zwykle potrafił znaleźć. Aleks widząc to, zmarszczył groźnie brwi, powtarzając sobie jednocześnie w myślach, że był na wygranej pozycji. Młodszy i trzeźwy, teraz to on stanowił dla ojca zagrożenie, nie na odwrót.

– Odsuń się – warknął, na co mężczyzna prychnął.

– Syn marnotrawny powrócił – skomentował, nie ruszając się ani o centymetr.

– Powiedziałem: odsuń się – powtórzył, zaciskając wolną rękę w pięść.

– Słyszałem, co robisz. – Założył ręce na piersi, patrząc na swojego najstarszego syna z kpiną. – Pedała spłodziłem. Dobrze się daje dupy? Jesteś zakałą rodziny, że ci nie wstyd tu jeszcze wracać, parszywa cioto – warknął i z niebywałą szybkością złapał Aleksa za kurtkę, przyciągając do siebie. – Zostaw Piotra i wypierdalaj, bo mi syna spedalisz! – wysyczał, a trącający alkoholem oddech owiał twarz Białeckiego, który nagle poczuł uderzające go gorąco i gwałtowny skok adrenaliny.

– Aleks! – usłyszał za plecami głos Piotra, ale nie myśląc już o niczym, tylko o tym, jak bardzo nienawidzi tego starego pijaczyny, zamachnął się i przyłożył mu w brzuch. Jego myśli w jednym momencie zlały się w trudną do zrozumienia papkę, chciał po prostu jakoś odpłacić ojcu za wszystkie siniaki, które mu zrobił. Za rozbitą głowę, rozwaloną wargę, nieprzespane ze strachu noce i całą resztę rzeczy, których doświadczył, mając zaledwie kilka lat. Mężczyzna aż się zachwiał, wciąż jednak miał w sobie niebywałą siłę, był znacznie wyższy od Aleksandra i masywniejszy, nic więc dziwnego, że gdy uderzył go w twarz, Aleksa na moment aż zaćmiło.

– Ty suko! – krzyknął. – Będziesz na mnie ręce podnosić...?! – Chciał dodać coś jeszcze, jednak Aleks nie mając zamiaru czekać, aż mroczki przed oczami znikną, złapał mężczyznę za poły ubrania i pchnął na ścianę z tak wściekłym wyrazem twarzy i taką stanowczością, o jaką by siebie nigdy nie podejrzewał. Zresztą, nigdy też się z nikim nie bił, zabawne więc, że pierwszą osobą, której przyłożył, był jego ojciec.

– Zrób coś Piotrkowi – to mówiąc, trzasnął mu mocno w twarz, korzystając z chwili nieuwagi mężczyzny. – … to pożałujesz, ty stary… – Znów go uderzył, tym razem ponownie w brzuch. – Śmieciu – syczał przez zaciśnięte zęby. Z jego strony poleciał kolejny cios, nie zwrócił nawet uwagi, że od tego wszystkiego zaczęły boleć go pięści. Odsunął się dopiero po chwili i nie patrząc na zakrwawioną twarz mężczyzny, złapał szybko Piotrka za rękę i wyciągnął go z mieszkania, ignorując szybko łomoczące mu w piersi serce. Parł przed siebie, czując, jak emocje wciąż w nim buzują, krew szumi głośno w uszach, a oddech nie może się uspokoić. Dopiero gdy wyszli z kamienicy i stanęli na rogu ulicy, zrozumiał, co zrobił.

Pobił go. Tak samo, jak ten stary cap bił go kiedyś. Może i teraz nie miał już kilku lat, może i był starszy, silniejszy, odważniejszy, jednak ulga, jaką poczuł, gdy odetchnął mroźnym powietrzem, była niewyobrażalna. Spojrzał w górę, na niebieskie, bezchmurne niebo, uśmiechając się przy tym z satysfakcją. Ktoś powinien był temu pijakowi przyłożyć już naprawdę dawno, dawno temu.

W pewnym momencie drobna dłoń ośmiolatka zacisnęła się bardziej na jego ręce, przypominając Aleksowi o Piotrku. Spojrzał w przerażone oczy dziecka i na moment aż poczuł wyrzuty sumienia. Nie myśląc wiele, kucnął przy nim i patrząc na niego uważnie, powiedział:

– Należało mu się.

Chłopiec zamrugał, wzruszył ramionami i wcisnął dłonie w kieszenie kurtki. Wyglądał na tak zagubionego i niepewnego, że Aleks przez moment miał wrażenie, jakby to wszystko już dawno go przerosło.

– Nigdy więcej cię nie uderzy, rozumiesz? – zapytał, kładąc mu ręce na ramionach i zmuszając, żeby na niego spojrzał. – Nikt nie ma prawa nas poniżać. Ten stary psychopata powinien już dawno wylądować na oddziale zamkniętym – dodał, a gdy zobaczył, że czarne oczy zaczynają się szklić, poczuł tak mocny uścisk w gardle, że przez moment nie mógł wypowiedzieć ani słowa. Zająknął się tylko, nie wiedząc już, czy dobrze zrobił, bijąc ojca, nawet jeśli jeszcze chwilę temu czuł się z tego cholernie dumny.

– Ja nie chcę do domu dziecka – powiedział cicho Piotrek, wracając do przerwanej rozmowy.

– Piotr... – sapnął Aleks, jednak nie był w stanie nic więcej dodać. Nie miał pojęcia, jak w takiej sytuacji powinien rozmawiać z dzieckiem. Nie wiedział, w jaki sposób ważyć słowa, w końcu Piotrek wiele rozumiał, wciąż jednak pozostawał tylko kilkulatkiem, którego jedynym zmartwieniem powinien być wybór kredek do kolorowanki.

– Nie chcę być sam – wyznał chłopiec, zaczynając drżeć. – Chcę mieszkać z tobą – dodał, a Aleksander aż zamarł, zupełnie jakby coś go poraziło. Przełknął ciężko ślinę, nie mając pojęcia, co mógłby na to odpowiedzieć.

– Chodź – powiedział tak łagodnym tonem, o jaki nigdy w życiu by siebie nie podejrzewał. Wyprostował się i łapiąc za rączkę dziecka, pociągnął go w stronę przystanku autobusowego. – Musimy jeszcze podejść do sklepu i kupić te twoje czipsy i hamburgery, hm? – zapytał, a Piotrek wolną ręką otarł sobie twarz, by zaraz kiwnąć głową z zadowoleniem. – I w ogóle, gdzie masz rękawiczki, co? – zmienił temat, patrząc na chłopca groźnie. – Chcesz być chory?

– Zapomniałem – wybąkał.

– Wciskaj tę rękę do kieszeni, ale to już – dodał, a chłopiec posłusznie wykonał polecenie, drugą dłonią cały czas kurczowo trzymając się dłoni starszego brata, który w przeciągu kilkunastu dni stał się dla niego całym światem.

***

Okrył chłopca kołdrą, uśmiechając się na widok jego pogrążonej we śnie twarzy. Uchylone usta drgały co chwilę nerwowo, a równomierny oddech wypełniał całe pomieszczenie. Piotrek padł jak mucha po ich całodziennym maratonie gier, nie tylko tych komputerowych. Sam Aleks zresztą padał już na pysk (swoją drogą spuchnięty i posiniaczony, ojciec wciąż jeszcze potrafił porządnie przyłożyć), jego brat i tak miał naprawdę sporo energii. Wiedział jednak, że musi wykonać jeszcze jeden telefon, nim pójdzie pod prysznic, a później wreszcie zdecyduje się położyć i trochę odpocząć.

Gdy wszystko już się rozwiąże, będzie musiał podziękować Krzysztofowi za to, co mężczyzna dla niego – i dla Piotrka – zrobił, pomyślał, siadając przy stole w kuchni z komórką w ręku. Od razu wykręcił numer do mężczyzny. Doskonale wiedział, że o tej porze w niedzielę Rudwiński zalegał w jednym ze swoich skórzanych foteli z lampką wina w dłoni, nie robiąc nic konstruktywnego.

– Halo? – Usłyszał po chwili dobrze mu znany, cichy głos.

– Hej – rzucił i westchnął. – Byłem dzisiaj w domu – mruknął, przecierając zmęczoną twarz dłonią. Wiedział, że telefon do Krzysztofa jest koniecznością, w innym wypadku Piotrek wciąż będzie gnić w tej chorej, patologicznej rodzinie, która ostatecznie sama zrobi z niego margines społeczeństwa. O ile już nie zrobiła, przynajmniej w oczach innych ludzi. – Spotkałem ojca – dodał, sam właściwie nie wiedząc dlaczego. – Jestem już pewny, co muszę zrobić. Trzeba sytuację Piotra gdzieś zgłosić... zrobisz to? – mruknął proszącym tonem, dobrze wiedząc, że kiedy już będzie miał sam wykonać telefon, ostatecznie pewnie się rozmyśli. Mimo że chciał dla Piotra jak najlepiej, dzisiejsza rozmowa z chłopcem nie pozostawiała po sobie jasnej sytuacji. Dziecko wciąż chciało zostać przy rodzicach, obojętnie jacy by oni nie byli. A on na samą myśl, że umieściłby Piotra w jakimś ośrodku, czuł ogromną niechęć.

– Chodzi ci o opiekę społeczną? – zapytał domyślnie Krzysztof.

– Tak.

– Rozmawiałeś z jego nauczycielami? Odebranie dziecka to wcale nie tak prosta procedura, muszą być jasne dowody, zostaną przepytani wszyscy z jego najbliższego otoczenia, w tym ty... – zaczął, a w Aleksie aż coś się zagotowało. Przecież, cholera, jeszcze niedawno tak się zarzekał, że mu pomoże!

– Cholera, Krzychu! – krzyknął, nie wytrzymując. – Mogę na ciebie liczyć, czy nie? – warknął.

– Możesz... – odparł od razu, a Aleks trochę się uspokoił.

– Więc rób, o co się proszę – dodał, na co w słuchawce rozległo się głębokie westchnięcie.

– Wiesz, że sam uważam, że to najlepszy pomysł. Załatwię to za ciebie, ale może porozmawiaj jeszcze ze swoją mamą? – zaproponował nagle, a Aleks aż zamarł na moment. – Kiedy zacznie walczyć o odzyskanie dziecka, będzie jeszcze trudniej. Może uda ci się ją przekonać, że tak dla Piotra jest najlepiej? – zapytał, a w słuchawce na moment zapadła cisza. – Aleks?

– Pomyślę – odpowiedział w końcu, sam już nie wiedząc, czy byłby w stanie coś takiego zrobić. Nie miał najmniejszej ochoty na oglądanie tej kobiety.

– Kiedy ona będzie się odwoływać i robić problemy, sytuacja się trochę skomplikuje, a tak...

– POMYŚLĘ – podniósł głos, przerywając mu. – Będę kończyć, jestem zmęczony – dodał i już nie czekając na odpowiedź Krzysztofa, rozłączył się. Odłożył telefon na stół i skierował się do łazienki, żeby tam wziąć krótki, orzeźwiający prysznic, podczas którego doszedł do wniosku, że może Krzychu miał rację. Nie wiedział tylko, czy rozmowa z matką byłaby taka prosta i czy kobieta naprawdę by zrozumiała, że melina, w której żyją, nie jest miejscem dla dziecka.

Już po chwili wrócił do pokoju z telefonem w ręku. Nie zastanawiając się wiele, pochylił się nad dzieckiem i przeturlał je na miejsce przy ścianie. Miał już w tym wprawę, w końcu Piotrek często u niego sypiał i prawie zawsze padał nie na tej części łóżka, co powinien. Wiedział już też, że chłopiec nawet nie stęknie podczas procederu przerzucania go pod ścianę, miał bardzo twardy sen, zupełnie odwrotnie do swojego starszego brata. Aleks zawsze miał problemy z zasypianiem, więc to nie była tylko kwestia ciężkiego bądź lekkiego snu, ale snu w ogóle.

Gdy już leżał obok pochrapującego trochę Piotrka, doskonale wiedział, że ta noc będzie dla niego dość trudna. Miał zbyt wiele wątpliwości, by mógł tak spokojnie zamknąć oczy i odpłynąć, mimo że naprawdę próbował to zrobić. Jakoś po godzinie przewracania się z boku na bok, jego telefon zapikał. Nie zastanawiając się ani chwilę, sięgnął po aparat i odblokował go. Aż zmrużył oczy, kiedy światło ekranu na moment go poraziło. Szybko ściemnił wyświetlacz, a następnie odczekał kilka sekund, by jego wzrok przyzwyczaił się do blasku komórki.

Aż uśmiechnął się głupio pod nosem, gdy dojrzał, że dostał SMS-a. I to od Jasia. Nie czekając już dłużej, otworzył go.

„Nie zapomnij o tym, że dzisiaj do mnie wpadasz. I weź podręcznik” – przeczytał, a uśmiech na jego twarzy tylko się powiększył. Jakaś głupia myśl, którą zaraz znienawidził, podpowiedziała mu, że ta wiadomość to jedna z lepszych rzeczy, jaka mu się dzisiaj przytrafiła. I, cholera, chciał czy nie, naprawdę cieszył się z tego spotkania. Nawet jeżeli miał się uczyć nut (a on generalnie nienawidził nauki), to i tak, gdyby mógł, sprawiłby, żeby czas zaczął płynąć szybciej.