Rozdział 22 (Zostawić rzeczywistość)

Rozdział 22 – Po prostu żałosny.

Alkohol nie rozwiązuje problemów. On tylko pomaga o nich zapomnieć, no i przynosi niezbyt miłe skutki, najczęściej odczuwane rano w postaci kaca. Szkoda, że przypomniało mi się o tym na drugi dzień.

Głowa pulsowała mi tępym bólem, tak że ledwo co mogłem wstać z łóżka. Gdy już wreszcie udało mi się stanąć na równe nogi, powlokłem się do kuchni, pijąc łapczywie wodę z kranu byle tylko ugasić pragnienie.

Odetchnąłem ciężko, przemywając sobie jeszcze niedbale twarz, po czym sięgnąłem do półki z lekarstwami. Wysupłałem pierwsze lepsze, po czym połknąłem, popijając jeszcze wodą z kranu.

Akurat w tym momencie musiał zadzwonić mój telefon. Myślałem, że przez ten głośny dzwonek łeb mi pęknie.

- No? – mruknąłem, uprzednio sprawdzając, kto dzwonił. Sylwia.

- Mama kazała ci przekazać, że pogrzeb w środę – szepnęła cicho. – Przyjedź o dziesiątej do Fordonu, pójdziemy razem.

Westchnąłem ciężko. Pozostał teraz przykry obowiązek pochówku… Naprawdę nie chciałem przyglądać się, jak trumna z ojcem znika pod ziemią, no ale… Musiałem iść.

- Jasne – powiedziałem tylko, rozłączając się.

Minęły dwa dni. Gracjan dalej się nie odzywał, w ogóle nie dawał znaku życia. Nie spotykałem go już w parku ani na osiedlu. Po prostu tak, jakby zapadł się pod ziemię. Oczywiście mogłem do niego zadzwonić, ale po co? Żeby się rozłączył?

Spojrzałem krytycznie na swoje odbicie w lustrze. Stanowczo źle wyglądam w garniturze, szczególnie w takim przepisowo apelowym, którego spodnie, marynarka i wąski krawat są czarne, a koszula śnieżnobiała. No, ale przecież nie założę na pogrzeb ojca różowej koszuli z jakimś pstrokatym krawatem.

Westchnąłem ciężko, przeczesując dłonią włosy. Ostatnią rzeczą, na jaką miałem teraz ochotę, był pogrzeb.

Cholera. Najpierw Gracjan, o którym do teraz nie potrafię zapomnieć, a minęło już kilka dni, a później ojciec. Czy ja mam jakiegoś życiowego pecha? Dodajmy do tych wszystkich nieszczęść moje HIV i odpowiedź jasna. Urodziłem się w złym miejscu o niewłaściwej porze.

Wygładziłem poły marynarki, schylając się, aby założyć czarne buty do garnituru. Złapałem jeszcze za telefon i wrzuciłem go do kieszeni, uprzednio sprawdzając czy go wyciszyłem.

Gdy wyszedłem z klatki, na ulicy czekała już na mnie taryfa. Podałem taksówkarzowi adres, po czym odjechałem.

Za chwilę zobaczę mamę, która pewnie nie wygląda najlepiej. Siostry, które także ledwo co radzą sobie z odejściem ojca.

No i całą masę rodziny, która będzie składać mi kondolencje, a ja zapewne nawet ich nie będę znać. Może być coś lepszego? Jak już mówiłem, moje życie to pasmo nieszczęść. Nie lepiej byłoby podciąć sobie żyły albo coś zażyć?

Pewnie, że byłoby. Ale jestem tchórzem bojącym się śmierci. Żałosne.

Mama wyglądała gorzej, niż mi się wydawało. Schudła. Nie wiem jak to możliwe tak schudnąć przez te trzy dni, no, chyba że nic nie jadła. Niepomalowana, z niechlujnie związanymi włosami i w czarnych, nieco na niej wiszących, ubraniach. Niemal od razu kazałem dziewczynom się nią zająć, aby doprowadziły ją do porządku, przynajmniej fizycznie.

Widać było, że moja rodzicielka bardzo przeżywa śmierć ojca. Starała się uśmiechać, lecz wszyscy wiedzieliśmy, że to tylko na pokaz.

Tomek, mąż Agaty, zabrał samochodem mamę i Kasię, a ja, Sylwia i Beata dojechaliśmy do kościoła na mszę taksówką.

Nigdy nie byłem religijny. Bierzmowanie przyjąłem dlatego, bo mama chciała, mi było wszystko obojętne. Gdy jeszcze mieszkałem z rodzicami, tak jak oni chodziłem co niedzielę do kościoła, teraz wolałem w niedzielę leżeć sobie w łóżku.

Może nie byłem taki do końca niewierzący, bo w coś tam wierzyć trzeba, ale nie praktykowałem żadnych obrzędów, gdyż wydawały mi się głupie i całkowicie pozbawione sensu.

Poczekaliśmy przed budynkiem kościoła zbudowanego z czerwonej cegły na karawan, który miał się już niedługo zjawić. Co chwilę podchodziło do nas coraz więcej osób. Większość znałem i kojarzyłem, ale jak podeszły do mnie „ciotki ze strony wuja dziadka kuzyna ojca” to tylko stałem i wsłuchiwałem się w stereotypowe gadanie takich ciotek – „Ale ty wyrosłeś, jak ostatnio cię widziałam jeszcze pieluchy nosiłeś”.

I tak jeszcze długo. Witanie się z rodziną, przyjmowanie kondolencji.

Aż wreszcie zajechał czarny karawan. Stanął przed kościołem, a mężczyźni ubrani na czarno wnieśli trumnę do wnętrza kościoła i pozbierali wieńce pogrzebowe od gości, po czym poukładali je dookoła trumny.

Nie otworzyliśmy jej. Wszyscy razem stwierdziliśmy, że chcemy zapamiętać ojca takim, jaki był za życia, a nie leżącego w drewnianej skrzynce.

Zaczęła się msza, ksiądz wygłosił w kazaniu mowę o tym, jakim ojciec to nie był dobrym człowiekiem i ile nie zrobił dla parafii… Mimo wszystko byłem przekonany, że ten stary, siwy dziad wygłaszający te wszystkie cudowne słowa o ojcu, praktycznie go nie znał. Wymienił z nim może kilka zdań, kiedy to tata dokładał się do elewacji budynku kościoła. Oczywiście nic nie powiedziałem.

Siedziałem jedynie pomiędzy cicho szlochającą Sylwią i otwarcie płaczącą matką, ściskając dłoń mojej rodzicielki, która wręcz wbijała paznokcie w moją skórę.

Aż w końcu poszliśmy za trumną na cmentarz. Nie wiem czy to była jakaś ironia losu, czy coś innego, ale zaczęło padać. Najpierw była to lekka wiosenna mżawka, dopiero, gdy trumna wsuwała się powoli do wcześniej wykopanego dołu, zaczęła się ulewa.

Stałem pod czarnym parasolem przytulając do siebie matkę, a także podtrzymując ją w pasie. Bałem się, że może zemdleć. Ojciec był dla niej całym światem, liczyła się z jego zdaniem i nawet nie śmiała mu się w żadnej kwestii sprzeciwić.

Gdy powoli zakopywano trumnę, dotarło do mnie, że już nigdy tego człowieka nie zobaczę. Już nigdy nie powiem mu tego, co chciałem. Będę żyć ze świadomością, że jestem tchórzem i nawet nie byłem w stanie powiedzieć umierającemu ojcu o swojej orientacji.

Jestem żałosnym tchórzem.

Żałosnym tchórzem, który przez chwilę wierzył, że jego życie się ułoży. Który zapomniał o chorobie i pozwolił przywiązać się do pewnej osoby, która go odrzuciła, gdy tylko dowiedziała się o HIV.

Czyż to nie jest przejaw mojej beznadziejności?

Zacisnąłem dłoń na ramieniu mamy, zagryzając przy tym wargi. Walczyłem ze łzami, które nie miały związku ze śmiercią ojca.

W tamtej chwili nie myślałem o tym, że właśnie pochowałem tatę.

Gracjan mnie zostawił. A ja przywiązałem się do niego… Polubiłem go i pozwoliłem sobie na nadzieję.

Żałosne, żałosne, żałosne.

Jestem taki słaby. Moje życie nie ma już najmniejszego sensu… Pozbyłem się go, kiedy przeczytałem „pozytywny”.

Moje rozmyślenia przerwała wibrująca komórka w kieszeni. Ocknąłem się, zauważając, że przede mną stoi moja chrzestna, mówiąca coś nieskładnie, a po jej policzkach spływał tusz do rzęs razem z podkładem.

- Naprawdę bardzo, bardzo ci współczuję – zakończyła, przytulając mnie do siebie.

A telefon znów zaczął wibrować. Nie wyciągnąłem go jednak i nie sprawdziłem. Nie miałem na to sił.

Dopiero, gdy wróciłem ze stypy do domu, postanowiłem sprawdzić te nieodebrane połączenia. Od razu po pogrzebie ojca nie miałem na to ochoty, nawet nie byłem ciekaw, kto taki się do mnie dobija. Usiadłem na łóżku, podciągając nogi pod brodę i opierając ją o kolana, wyciągnąłem komórkę. Niechętnie zerknąłem na wyświetlacz, odblokowując ją i klikając na migającą ikonę na ekranie. Otworzyło się nowe okno informujące o nieodebranych bądź odrzuconych połączeniach.

Zamrugałem, tępo wpatrując się w literki składające się w jedno, jedyne imię, którego dźwięk wywołuje u mnie szybsze bicie serca. Przełknąłem ślinę, nagle zrobiło mi się gorąco i coś ścisnęło mnie w gardle.

Gracjan.

Tym, który do mnie dzwonił, był Gracjan.

Ale czego on ode mnie chciał?!

W pierwszym odruchu uśmiechnąłem się do siebie z ulgą, szybko jednak odezwał się rozum. Pewnie coś u niego zostawiłem. Pewnie chciał mi to oddać. Pewnie to nic ważnego, nic, z czego mógłbym się cieszyć.

Nie mogłem się łudzić, później prawda okazałaby się jeszcze bardziej bolesna i wtedy już w ogóle mógłbym się po tym nie podnieść.

Ale dzwonił do mnie trzy razy!

Potrząsnąłem głową, wyrzucając z siebie te wszystkie żałosne myśli. Gracjan to już przeszłość, muszę o nim zapomnieć. Sam mnie odrzucił! Nie mogę ciągle go rozpamiętywać, powinienem zająć się studiami i nauką. Powinienem zapracować na moją przyszłość, której…

Której nie mam. Która jest już z góry ułożona. Która będzie samotna.

Nie licząc oczywiście Adama… Ale i tak jestem pewien, że i on mnie kiedyś zostawi. Może i jest między nami przyjaźń, bo właściwie… Naprawdę go lubię i wiem, że wiele bym dla niego zrobił. Ale czy i on dla mnie byłby gotów się poświęcić?

Nie, to już jest śmieszne. Adam i poświęcenia? On widzi tylko czubek własnego nosa… Gracjan jest inny.

Był inny, póki się nie dowiedział. Ale teraz go już nie ma.

- Kurwa – podniosłem się z łóżka, przeczesując nerwowo włosy dłonią, burząc je. – Koniec z nim – burknąłem, kierując się do kuchni i wymijając śpiącego na podłodze Lambo.

Wyciągnąłem z lodówki mleko, które wypiłem z gwintu.

Nie jadłem na stypie. Nic nie chciało przejść mi przez gardło, a jak patrzałem na ten stos jedzenia, to zbierało mi się na wymioty.

Przecież pół godziny wcześniej pochowaliśmy ojca! Jak można po tym żreć, rozmawiać i pić?! Mówiłem mamie, żeby lepiej nie robiła stypy, no ale to polska tradycja. Uparła się i tyle.

Westchnąłem ciężko, opierając się biodrem o kuchenny blat i ze znudzeniem wpatrując się w etykietę kartonu po mleku.

Powinienem wziąć się w garść i zrobić coś, skończyć z tą swoją żałosnością. Tyle że całkowicie nie wiedziałem co.

Nagle ciszę w moim mieszkaniu przerwał piskliwy dźwięk dzwonka do drzwi. Uniosłem brwi, spoglądając na szczekającą Tessę.

Kto mógłby przyjść do mnie o tej godzinie? Zbliżała się dwudziesta druga! Westchnąłem ciężko, odstawiając karton mleka na blat i wychodząc do przedpokoju.

Tessa stała przy drzwiach, szaleńczo merdając ogonem i szczekając przy tym.

- Spokój – mruknąłem, co jednak nie przyniosło żadnego skutku. Pies dalej szczekał i cieszył się jednocześnie.

Przekręciłem klucz, zwalniając zamki, po czym, trochę niepewnie, uchyliłem drzwi.

Zamurowało mnie. Opuściłem bezwładnie rękę wzdłuż ciała, wpatrując się w jego zmieszane oczy i niepewny uśmiech.

Dlaczego?

Dlaczego przychodzi teraz, kiedy już prawie sobie to wszystko ułożyłem? Kiedy jasno dał mi do zrozumienia, że mnie nie chce? Że się mnie brzydzi?

Dlaczego niszczy mój świat? Sprawia mu to radość?

- Cześć – powiedział nieśmiało z tym swoim skrępowanym uśmiechem.

- Co ty…? – wydusiłem jedynie, nie będąc w stanie nic więcej powiedzieć. Brakowało mi tych piwnych tęczówek. Tych uśmiechów i tego zapachu papierosów… Brakowało mi go, chociaż ciężko było mi to przed sobą przyznać.