Rozdział 19. (Zostawić rzeczywistość)

Rozdział 19 – Jak każdy.

- Chcesz się czegoś napić? – spytał jakby nigdy nic, odsuwając się ode mnie. Odchrząknąłem zakłopotany.

- Masz colę czy coś w tym stylu? – mruknąłem, starając się opanować szaleńcze bicie serca, co oczywiście mi się nie udało. Wszystko przeciwko mnie.

- Sprite, może być? – odparł, podchodząc do drzwi. Potaknąłem opadając na oparcie sofy. Gdy wyszedł z pomieszczenia, moje usta mimowolnie wykrzywiły się w uśmiechu. Odetchnąłem, szczerząc się do siebie jak głupi. Przy nim zapominałem o wszystkim, o HIV, chorobie ojca… Wszystko wydawało się takie błahe, nawet te największe problemy, z którymi na co dzień nie potrafiłem normalnie żyć.

Wrócił do salonu, trzymając w dłoni wysoką, przezroczystą szklankę z musującym napojem, a w drugiej niósł laptopa. Podał mi Sprite’a, siadając tuż obok mnie i włączając komputer.

Wziąłem powoli łyka, wpatrując w załączającego się Windowsa.

- Chciałbym kiedyś sfotografować ciebie – powiedział Gracjan, wpisując hasło i nawet na mnie nie spoglądając.

Zmarszczyłem zdziwiony brwi.

- Przecież już mnie fotografowałeś – mruknąłem z niezrozumieniem. Uśmiechnął się pod nosem, odrywając wzrok od monitora.

- Ale nie tak – szepnął, nachylając się lekko nade mną. Otworzyłem szeroko oczy, spoglądając z bliska na tą idealną dla mnie twarz.

- A jak?

- Mam na myśli akt – wzruszył ramionami, znów całą swoją uwagę poświęcając komputerowi.

Ja za to siedziałem jak ostatnia sierota z uchylonymi ustami, wbijając wzrok w jego profil. Że… On chce mi robić zdjęcia nago?

- Czyli… Bez ubrań? – spytałem, mając nadzieję, że opacznie to zrozumiałem. Chociaż… W pewnym sensie ten pomysł wydawał się… Podniecający? Och, no jaki gej nie chciałby być fotografowany nago przez takiego faceta jak Gracjan?! Niestety, ale nie byłem tym wyjątkiem.

- Tak – zaśmiał się, zerkając na mnie kątem oka. – Oczywiście to tylko propozycja, ale masz świetne ciało – wzruszył ramionami.

Zwilżyłem spierzchnięte wargi. Raz się żyje. Szczególnie, jeżeli to życie będzie krótkie przez nieuleczalną chorobę.

- Dzięki – powiedziałem jedynie, nie wiedząc, co mógłbym więcej dodać. Na ekranie właśnie wyświetliło się pierwsze zdjęcie biegnącej Tessy, trzymającej w pysku badyl większy od niej. Aż się uśmiechnąłem na ten widok.

Z tyłu widać było wodę, w której odbijały się promienie popołudniowego słońca. Musiałem przyznać, że zdjęcie wyglądało na jak najbardziej profesjonalne. Ja nigdy bym czegoś takiego nie zrobił.

- Wow – skomentowałem, nie potrafiąc znaleźć lepszego określenia. – To jest świetne.

Gracjan uśmiechnął się szerzej, najwidoczniej mile połechtany komplementem. Pokazał mi kolejne. Tym razem na zdjęciu był też Lambo ciągnący Tessę za ucho, co wyglądało dosyć komicznie, biorąc pod uwagę wymiary kundelka i Goldena.

Przewinął jeszcze kilka zdjęć, aż w końcu natrafił na takie, gdzie byłem i ja. Stałem zamyślony, wpatrując się w wodę. – Musisz być naprawdę dobrym fotografem, skoro na twoich zdjęciach nie wyglądam jak ostatnia pokraka – zaśmiałem się.

- Nie przesadzaj. Twarz wiele znaczy, a twoja jest jak najbardziej fotogeniczna – wzruszył ramionami, pokazując mi kolejne zdjęcia. Na jednym nawet spoglądałem w jego stronę, uśmiechając się szeroko. Jak idiota jakiś z rumieńcami.

- To tylko ci nie wyszło – skomentowałem, wydymając z niezadowoleniem wargi.

- A mi się najbardziej podoba ze wszystkich – uśmiechnął się szeroko, pokazując kolejne zdjęcia psów.

Gdy wreszcie doszliśmy do końca, wyłączył laptopa, odkładając go na podłogę. Spojrzał na mnie, uśmiechając się jakoś tak dziwnie. Przyssałem się do szklanki, chcąc zakryć skrępowanie.

- To jak z tymi aktami? – spytał, podejmując temat, który został urwany. Wydąłem usta, nie wiedząc, co mu odpowiedzieć.

- A robiłeś już kiedyś takie zdjęcia? – odpowiedziałem pytaniem, spoglądając na niego zaciekawiony. Uśmiechnął się, po czym pokręcił głową, a ja poczułem jakby ulgę.

- Byłbyś moim pierwszym – powiedział to tak dwuznacznie, że aż zrobiło mi się jeszcze goręcej, co właściwie wydawało się już niemożliwe. Zapewne byłem cały czerwony i wyglądałem jak jeden wielki pomidor.

Przełknąłem ślinę, po czym wyszczerzyłem się w uśmiechu, trochę wymuszenie. Po prostu chciałem zamaskować skrępowanie.

- No, to jeszcze pomyślę – wzruszyłem ramionami. Spojrzał na mnie przeciągle, na co tętno automatycznie mi podskoczyło, nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Siedziałem więc jak ostatnia sierota uwięziony w jego piwnych oczach.

Nachylił się, opierając dłoń na oparciu sofy. Czubki naszych nosów się zetknęły, a on nie wykonywał przez chwilę absolutnie żadnego ruchu. Po prostu siedział tak ze wzrokiem wbitym w moje oczy.

Przysunąłem się powoli, obejmując ramieniem jego szyję. Przesunąłem językiem po jego dolnej wardze, którą po chwili namysłu przygryzłem. Westchnął drżąco, siadając w wygodniejszej pozycji i kładąc dłoń na moje udo, które zaczął drażniąco gładzić. Niby tylko takie delikatne pieszczoty, a mnie już ogarnęło podniecenie. Czułem przyjemne mrowienie w dolnych partiach ciała.

Wysunął język, stykając go z moim, by po chwili wymusić na mnie wycofanie się i wsunąć się do wnętrza moich ust.

Dłoń sunęła wyżej, aż zatrzymała się na biodrze niebezpiecznie blisko krocza. Westchnąłem w jego wargi. Chciałem, żeby mnie dotknął…

Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, a jego zapach wcale nie pomagał mi w opamiętywaniu się. W tamtym momencie nie myślałem. Nawet nie chciałem myśleć, chciałem jedynie czuć. Jego usta, dotyk i…

Dłoń wsunęła się pod moją bluzkę. Prawie jęknąłem, przyciągając go bliżej siebie, jakbym chciał się z nim stopić. Atakowałem jego usta, zażarcie walcząc o dominację w pocałunku. Jak na razie to ja wygrywałem, ale z każdą chwilą on stawał się coraz bardziej drapieżny.

Przesunął drażniąco dłoń po mojej piersi, zahaczając o sutek. Nie wytrzymałem, wydałem z siebie jęk zduszony przez jego usta.

Odsunął się ode mnie, łapiąc za rąbek bluzki i zaczynając ją ze mnie ściągać. Uniosłem ręce, pomagając mu w tym. Gdy już zbędne ubranie wylądowało na podłodze, sięgnąłem do jego koszuli, zaczynając ją rozpinać i zsuwając ją z jego smukłych barków. Ujrzałem lekko umięśniony tors porośnięty małymi, czarnymi włoskami. Schyliłem się, obejmując ustami jeden ze stwardniałych sutków, za co zostałem wynagrodzony jego ochrypłym westchnięciem. Przesunąłem usta wyżej, na szyję, przysysając się do wystającego obojczyka. On jednak nie pozwolił mi na nic więcej, popychając mnie na oparcie kanapy i siadając na mnie okrakiem. Teraz to jego wargi przylgnęły do mojej szyi. Odchyliłem ją, dając mu więcej pola do manewru. Jęknąłem cicho, gdy zassał się na szyi, zapewne zostawiając po sobie czerwony punkcik.

I to mnie ostudziło. Aż otworzyłem szerzej oczy, zdając sobie sprawę z tego, co właśnie robimy. Zamarłem w bezruchu, nie wiedząc, co powinienem zrobić.

- Gracjan, poczekaj - potrząsnąłem jego ramieniem, co nie wywołało jednak żadnej reakcji. Jego usta dalej błądziły po mojej szyi, a dłonie starały się ściągnąć ze mnie spodnie. - Gracjan, poczekaj mówię! - powtórzyłem zdesperowany, obawiając się tego, co za chwilę może się wydarzyć. On jednak nie zareagował. - Mam HIV, do cholery! - wydarłem się, odpychając go od siebie nogą.

Dopiero po chwili dotarło do mnie, co ja takiego powiedziałem. Spojrzałem na niego przerażony, z nadzieją, że może jednak tego nie usłyszał. Ale wyraz jego twarzy mówił sam za siebie.

Odsunął się ode mnie nieco, aż otwierając szerzej oczy, zszokowany albo wystraszony. W tamtej sytuacji ciężko było mi ocenić, które z emocji odbijały się w jego piwnych tęczówkach.

- Słucham? – spytał jakoś tak cienko. Przełknąłem ślinę, spuszczając wzrok na swoją dłoń zaciskającą się nerwowo na kolanie.

- Mam HIV – szepnąłem. – Bałem się powiedzieć ci o tym wcześniej – dodałem, nie widząc innego wyjścia z tej sytuacji. Zwilżyłem nerwowo opuchnięte wargi. Serce waliło mi w piersi z przerażenia. A już było tak dobrze… Wiedziałem, po prostu wiedziałem! Nie trzeba było się w to wszystko angażować!

Kątem oka dostrzegłem, jak Gracjan sięga po koszulkę, a następnie zapina guzik od spodni, który niewiadomo jakim cudem został odpięty.

Serce waliło mi w piersi, złapałem za T-shirt, zakładając go i szybko wychodząc z pomieszczenia, prawie potykając się o własne nogi. Było mi tak głupio jak jeszcze nigdy.

Szybko wsunąłem na nogi buty i wybiegłem z pomieszczenia, pokonując schody w ekspresowym tempie. Zatrzymałem się dopiero przed drzwiami. Nabrałem powietrza w płuca, czując jak pieką mi oczy. Przecież nie będę płakać! Sam się w to wpakowałem! Myślałem, że co? Będzie kontynuować bez niczego?

Każdy by się przestraszył. Gracjan nie jest wyjątkiem.

A mimo to czułem jakiś straszny żal do niego, że tak postąpił.