Rozdział 16. (Zostawić rzeczywistość)

Rozdział 16. Pomagając sierotce

- Uch... Chodzi o tamten pocałunek - wydusiłem wreszcie z siebie, stwierdzając, że w końcu trzeba będzie poruszyć ten temat. Zresztą nie mogłem przez to spać, zastanawiając się czy to w ogóle coś oznaczało, czy może Gracjan ma w zwyczaju całowanie od tak innych facetów. Nie, żebym był kiedykolwiek świadkiem, no ale... Wcześniej przecież zachowywał się jak normalny kumpel, nic nie wskazywało na to, żebym mu się jakoś podobał czy coś.

Posłał mi nic nie rozumiejące spojrzenie.

- A coś było z nim nie tak? – spytał, podchodząc do mnie bliżej. Serce zabiło mi szybciej, gdy tylko poczułem ten urzekający zapach papierosów i męskich perfum. Przełknąłem cicho ślinę, starając się jakoś uspokoić. W końcu nie jestem jakąś niewyżytą nastolatką.

- Nie wiem, co o tym myśleć – powiedziałem po długiej walce z myślami. Trzeba w końcu wyłożyć kawę na ławę i porozmawiać z nim normalnie. Nawet jeżeli ta rozmowa odbywa się na środku chodnika i każdy może ją usłyszeć, wystarczy, że otworzy okno albo przejdzie tuż obok.

Zerknąłem na siedzące u moich nóg psy, którym najwidoczniej trochę się nudziło.

- Adam mówił, że byłeś zazdrosny – odparł, a ja aż nabrałem nerwowo powietrza w płuca, gdy tylko przypomniałem sobie tamtą nieprzyjemną dla mnie scenę. No tak! Adam i jego długi jęzor!

- Adam? – udałem zdziwienie, unosząc wysoko brwi. Z trudem powstrzymałem nerwowe przeczesanie dłonią włosów. Mimo wszystko zaskoczenie wyszło mi niemal mistrzowsko, chyba powinienem zrezygnować z bankowości i jechać do Łodzi na aktorstwo. – Nie słuchaj tego, co on mówi – pokręciłem z rozbawieniem głową. Oczywiście wszystko było udawane, po prostu chciałem naprawić to, co zepsuł mój współlokator, nawet jeżeli była to prawda.

No bo nie ukrywajmy… Byłem zazdrosny. Tak trochę, naprawdę delikatnie zazdrosny, po prostu lekkie ukłucie w sercu na myśl o tym, że Adam mógłby podrywać MOJEGO fotografa.

- Ach – zasępił się, wydymając wargi w zastanowieniu. – No to możesz zapomnieć o pocałunku – powiedział wyraźnie zakłopotany.

Zwilżyłem powoli wargi, zastanawiając się nad kwestią, co owe zakłopotanie może oznaczać.

- Wiem, że to tylko pocałunek, ale właściwie… dlaczego? – spytałem, nie mogąc się powstrzymać. Zacisnąłem nerwowo rękę na rączkach od smyczy psów.

- Po prostu pomyślałem, że skoro jesteś zazdrosny, to nie mogę być ci obojętny – zaśmiał się skrępowany, a ja miałem ochotę jęknąć.

Ale on był słodki! Ten nieśmiały uśmiech… To aż wydawało się dziwne, Gracjan zawsze był opanowany, zawsze na jego ustach gościł łagodny uśmiech, a teraz… wyglądał uroczo.

- No bo nie jesteś – powiedziałem nim zdążyłem ugryźć się w język. Gdy zrozumiałem, co wypłynęło z moich ust, miałem ochotę schować się w krzaki. Co za kompromitacja! Spłonąłem rumieńcem, przełykając nerwowo ślinę. – Znaczy… tak jakby – dodałem chcąc ratować swój honor.

On jednak zrozumiał to tak, jak chciał zrozumieć. Uśmiechnął się kącikiem ust, przybliżając się jeszcze bardziej, tak, że nasze klatki niemal się stykały.

Za blisko. Stanowczo za blisko! Wystarczyłoby, że się nachyli i… Nie, nie, nie!

Mimo wszystko nie mogłem zrobić durnego kroku do tyłu, stałem tam jak idiota, spoglądając w jego cudowne, piwne oczy otoczone czarnymi, dosyć długimi jak na faceta, rzęsami. I ten zarost! Aż miało się ochotę potrzeć policzkiem, wtulić twarz w szyję… Muszę się uspokoić i to jak najszybciej.

- Szczerze? – spytał nagle. Zwilżyłem wargi, potakując powoli. – Podobasz mi się – wyszeptał w moje usta, kładąc dłoń na kark i całując. Tak po prostu. Jego język gładził moje wargi, aby po chwili wsunąć się do wnętrza oraz spleść z moim. W tamtej chwili zapomniałem o wszystkim. O psach, o tym, że robimy to na dworze, że jutro mendy puszczą plotki i będę uznawany za „pedała” albo „pedofila”. Liczyły się tylko jego miękkie usta, ten urzekający zapach i broda drapiąca zarostem moje usta. Pocałunek stawał się coraz bardziej namiętny, teraz rozgrywała się wojna o przejęcie dominacji.

Wszystko jednak się urwało, gdy Gracjan odsunął się ode mnie, uśmiechając jakoś tak inaczej. Był szczęśliwy?

Wargi miał nieco opuchnięte i zaczerwione. Miałem ochotę przybliżyć się do niego i znów ich skosztować.

Serce dalej łomotało mi w piersi jak szalone.

- Ty też nie jesteś niczego sobie – burknąłem, nawiązując do urwanej rozmowy, ukrywając przy tym zakłopotanie. Jego uśmiech się jeszcze poszerzył.

Odprowadził mnie do klatki, a ja wciąż rozglądałem się nerwowo, szukając ewentualnych świadków naszego pocałunku. Chyba takowych nie było… przynajmniej miałem nadzieję, że nikt nie widział. Co jak co, ale nie chciałbym, aby każdy wiedział o mojej orientacji.

Gracjan pożegnał się zwyczajowym: „Cześć” i zachował tak, jakby tamtego pocałunku w ogóle nie było. Po prostu odszedł, a ja znów miałem mętlik w głowie.

Wszedłem do mieszkania, wpuszczając psy przodem, po czym powiesiłem smycze na wieszaku. Ja już naprawdę nic nie rozumiem… Znowu będzie się zachowywać tak, jakby tego pocałunku nie było? Jakby nie powiedział, że mu się podobam?

Chociaż… To ja po tej wizycie w klubie się do niego nie odzywałem. Zachowałem się jak dzieciak, ale naprawdę nie chciałbym, żeby doszło do zbliżenia… Może inaczej – chciałbym, żeby doszło do zbliżenia, ale wiem, że nie może. Naprawdę nie chciałbym się później zadręczać pytaniami typu: „Co jeśli gumka pękła, a my tego nie wyczuliśmy?”.

Gracjan jest chyba pierwszym chłopakiem, z którym chciałbym spędzać czas nie tylko na seksie. I to mnie właśnie martwi.

Bo jeżeli on chciałby, żebyśmy zostali parą? A wiele par robi to bez zabezpieczenia, bo ma pewność, że druga osoba nie jest niczym zarażona. I co? Gdyby już doszło do tego zbliżenia, gdybym już miał w niego wejść albo on we mnie, wyskoczyłbym nagle z: „Załóż gumkę, mam HIV”?

Moje życie jest beznadziejne, naprawdę… Chciałbym cofnąć czas i zmienić wszystko, po pierwsze nie być taką kurwą, szukającą dziury albo dającą dupy. Bo gdyby nie to, byłoby przecież inaczej. Gdyby nie tamto spotkanie z Marcinem, nie obawiałbym się intencji Gracjana, tylko sam zrobiłbym pierwszy krok, a tak…

Wszedłem do salonu i aż mnie zamurowało. Stanąłem, wpatrując się w Adama, pochylającego się nad jakąś gazetą i zaznaczającego coś w niej.

- Dobrze się czujesz? – spytałem. Adam NIE czytał. Nic nie czytał, nawet ulotek, więc co robił z gazetą? Udawał, że umie czytać?

- Szukam mieszkania – odparł, a moje zdziwienie po raz kolejny sięgnęło zenitu, by po chwili przeobrazić się w ulgę. Uśmiechnąłem się szeroko, siadając koło niego na kanapie i opierając głowę o jego ramię.

- Wreszcie – powiedziałem, choć chciałem to wykrzyczeć. Wreszcie się stąd wyniesie! Swoją drogą Adam to straszny bałaganiarz. W salonie wszędzie walają się jego rzeczy, po kąpieli cała łazienka jest mokra, a na podłodze porozrzucane są przemoczone ręczniki.

I kto to musi później sprzątać? No oczywiście, że ja, no bo kto inny? Adam uważa, że wcale nie ma takiego bałaganu i nie ma co tu sprzątać.

- Mógłbyś chociaż udawać, że jesteś zawiedzony – prychnął, wydymając w ten seksowny sposób usta. Aż westchnąłem. Co ja mogę poradzić na to, że Adam dalej mnie pociąga?

- A co się takiego stało, że chcesz się wyprowadzić…? – spytałem, spoglądając na zaznaczone przez niego ogłoszenia. – Aż na drugi koniec miasta? – dodałem.

Orzechowe oczy współlokatora popatrzały na mnie zmęczone.

- Ten chłopak – powiedział tylko, a ja już wiedziałem, że chodzi o Krystiana, chłopaka z klubu, który ostatnio trochę napastuje biednego Adama. I właściwie… Dobrze mu tak! – Wiesz, że to był jego pierwszy raz? Jezu – jęknął cierpiętniczo, nerwowo zwilżając swoje wydatne wargi. – Gdybym tylko wiedział, nie ruchałbym szczeniaka. Ale mówił, że jest już po!

Otworzyłem szeroko oczy, odsuwając się nieco.

- Jesu, Adam! Ty debilu! – walnąłem go mocno w ramię. – Nie wyczułeś, że jest niedoświadczony?!

- No właśnie nie! Był ciasny i w ogóle, ale zachowywał się tak, jakby co najmniej dziesięciu już go miało – stęknął. – I teraz ciągle łazi za mną! Dzisiaj już też był! Powiedział, że ty mi nigdy nie dasz tego, co on i ciągle gada, że mnie kocha!

- Jaki z ciebie idiota – prychnąłem. Wcale, a wcale nie było mi go żal. Pcha tam, gdzie nie powinien? Jego problem.

Swoją drogą ja też pchałem i mam teraz o wiele większy problem niż jakiś zakochany młodzik.

- Dobrze, że wie tylko, gdzie mieszkam i jak mam na imię – burknął, powracając do gazety i ogłoszeń. – Chcę uciec od niego jak najdalej.

- Wiesz co? – zapytałem nagle. Spojrzał na mnie pytająco, na oślep coś zaznaczając. – Nie współczuję ci – wzruszyłem ramionami. – Może wreszcie się czegoś nauczysz.

- Kto jak kto, ale ty nie powinieneś mi tego mówić – obruszył się, marszcząc swoje grube brwi. Zwilżyłem spierzchnięte wargi. Co prawda to prawda.

- Idę do sklepu – oznajmiłem, ucinając tym samym rozmowę i wychodząc na korytarz.

Z powrotem założyłem buty i cieplejszą bluzę, po czym złapałem za portfel i wyszedłem na klatkę schodową, szybko pokonując stopnie. Byłem zły. Oczywiście na siebie, też powinienem uważać, a nie brać pierwszych lepszych przystojniejszych. Teraz byłoby wszystko w porządku, mógłbym prowadzić normalne życie, ale nie…

Z rozmachem otworzyłem drzwi od klatki, prawie na kogoś wpadając.

- Przepraszam – mruknąłem, chcąc tego kogoś wyminąć. Poczułem jednak słaby uścisk na ramieniu, zirytowany spojrzałem na tego kogoś i aż mnie zamurowało. Oczywiście, że go znałem i pamiętałem. Tego wysokiego, chudego blondyna nie da się nie pamiętać.

- Musimy porozmawiać – szepnął Krystian trochę skrępowany. Uniosłem brew w geście zdziwienia, spoglądając na niego z szeroko otwartymi oczami.

- My? – dopytałem jeszcze. Wolałem się upewnić, że mnie z kimś nie pomylił.

- Tak, my – potaknął.

- A niby o czym?

- O tym, że zdradzasz Adama i on zdradził ciebie ze mną! – po przeanalizowaniu jego słów miałem ochotę parsknąć śmiechem. No cóż, zapowiada się ciekawy wieczór.

- Za to Adam skarży mi się, że go nachodzisz – powiedziałem, z trudem opanowując salwę śmiechu. Zabawny chłopak, chyba tylko jemu udało się tak zaleźć Adamowi za skórę.

- Nie nachodzę! – odparł oburzony. – Po prostu… On jest taki… - zagryzł wargę, robiąc rozmarzoną minę, a w jego oczach pojawił się niepokojący błysk.

A gdyby tak dopiec trochę mojemu współlokatorowi? Wiem, że jest biedny, ale można pobawić się trochę jego kosztem, tak jak on bawi się z innymi, nie? Dać mu nauczkę, a przy okazji trochę nadziei temu młodemu.

- Chodź – mruknąłem, robiąc krok przed siebie i rozglądając się dookoła w poszukiwaniu przypadkowych – lub tych celowych – podsłuchiwaczy. Na szczęście nikogo nie było przed blokiem.

- Gdzie? – spytał, spoglądając na mnie głupio. Jego szare oczka rozszerzyły się w zdziwieniu i stał tam dalej jak ostatnia sierota.

- Porozmawiać, przecież chciałeś – wzruszyłem ramionami, zostawiając go w tyle i powoli kierując się do parku. Blondyn szybko mnie dogonił, popatrując na mnie podejrzliwie. Westchnąłem ciężko.

- Nie martw się, nie zgwałcę cię w krzakach – przewróciłem oczami, wsuwając dłonie do kieszeni bluzy.

- Nawet tak nie pomyślałem! – powiedział zakłopotany, mimo wszystko odsuwając się ode mnie trochę. Jezu, Adam, z kim ty się zadajesz? Zerknąłem na niego z ukosa, przyglądając mu się dyskretnie.

Był ładny. Nawet. Ale te lekkie ślady po trądziku mnie odstraszały.

Gdy doszliśmy do parku, wskazałem na ławeczkę w dosyć dyskretnym miejscu, otoczoną krzakami. Usiadłem pierwszy, a on stał przede mną jak jakaś niedojda, nie wiedząc, co zrobić z dłońmi.

- Siadaj – powiedziałem, nie mogąc patrzeć na to, jak ten robi z siebie ostatnią ślamazarę. Posłuchał, usiadł grzecznie, odsuwając się jednak na drugi koniec ławki.

Aż przypomniały mi się słowa Adama na temat seksu z tym dzieciakiem: „Zachowywał się tak, jakby co najmniej dziesięciu już go miało”, właśnie widzę, jak się zachowuje. Jakby co najmniej nigdy się nie całował. – Ja nie gryzę, ja połykam w całości, więc lepiej uciekaj – burknąłem poirytowany.

- Więc…? – podjął temat.

- Nie zaczyna się od „więc” – parsknąłem. – Dlaczego napastujesz mojego faceta? – spytałem, z radością obserwując jak jego oczy zwężają się w złości. Prześmieszny widok. I tak już miał malutkie oczka, ale w tamtym momencie to były mikroskopijne.

- Twojego? Przecież kochał się ze mną, no i zresztą masz kogoś innego! – zacietrzewił się. Aż uniosłem brwi w geście zdziwienia.

- Co do niego czujesz? – pominąłem jego wypowiedź.

- Kocham go! – odparł niemal natychmiastowo z dziwną pewnością w głosie.

- Nie możesz go kochać. Nie znasz go – wzruszyłem ramionami. – To tylko fascynacja, znajdź sobie kogoś innego, bo Adam ma naprawdę już ciebie dosyć.

Zwilżył nerwowo usta, kuląc się nieco.

- Ale to na pewno jest miłość – szepnął cicho. – Ja go naprawdę kocham. Nie mogę przestać o nim myśleć, chciałbym ciągle na niego patrzeć… - zagryzł dolną wargę, spoglądając na mnie ukradkiem. – Ty tak nigdy nie miałeś? – spytał.

Aż mnie na chwilę zamurowało. Już miałem odpowiedzieć stanowcze „nie”, gdy przypomniałem sobie o Gracjanie.

Nie no, to już naprawdę głupie.

- Nie – mruknąłem jednak.

- Wiem, że nie mam u niego szans – powiedział załamany, spuszczając wzrok na chodnik. – On jest przystojny i zapewne nawet nie miałby, o czym rozmawiać z takim nudziarzem jak ja, ale ja naprawdę nie mogę sobie go odpuścić.

Przyjrzałem mu się w zastanowieniu. Nagle tak jakoś zrobiło mi się go żal, chociaż sam nie wiedziałem dlaczego. A gdyby tak trochę pomóc dzieciakowi? Oczywiście, nie sądzę, że Adam nagle się w nim zakocha i będzie wielka i szczęśliwa miłość, ale… Dziwaczeję, serio.

- Nie jestem z nim – wzruszyłem ramionami. – Nic mnie z nim nie łączy, jedynie się przyjaźnimy – wyznałem. Spojrzał na mnie zdziwiony, a jego ślepia zaczęły dziwnie błyszczeć, prawie przypominały radosne oczy Lambo. Nachylił się gwałtownie w moją stronę, co spowodowało, że się odsunąłem, zaskoczony jego nagłym ruchem.

- Serio?! – powiedział z dziwnym entuzjazmem. Przytaknąłem powoli, bojąc się jego kolejnych reakcji.

- Nie sądzę, że masz u niego jakieś szanse, ale spróbować nie zaszkodzi – wzruszyłem ramionami. – Dać ci jego numer telefonu?