XYZ - Cicha pieśń o wspomnieniu (Zostawić rzeczywistość)

To już ostatni z tekstów konkursowych :) Życzę miłego czytania.

Chłodny wiatr rozwiał gorzki zapach przekwitłych magnolii i pognał w siną dal obumarłe płatki, rozproszone dotąd na białej płycie nagrobka. Spod delikatnej kwiatowej pierzynki, wynurzyły się powlekane złotem litery oraz czarno-biała fotografia .

            Wyrastająca z ziemi ławeczka, zaskrzypiała cicho, gdy na niej usiadł. Pokrowiec z aparatem, zawieszony na długim pasku, otarł się łagodnie o udo, lecz nie poświęcił temu uwagi. Odłożył na bok drewnianą laskę — swoją trzecią nogę — jak zwykł żartować i skupił spojrzenie na nagrobnej płycie przed sobą. Pośród marmurowej bieli widział swoje odbicie, jak sądził, o wiele doskonalsze od rzeczywistego wyglądu. Pozbawione zmarszczek, których przybyło mu wciągu ostatnich lat, wolne od srebrnych kosmyków, opadających na czoło. Wyglądał prawie tak samo jak kiedyś. Prawie, bo przecież to, co utraci się w przeszłości, już nigdy do nas nie powraca, a ten staruszek w swoim życiu czy tego chciał, czy nie, uwolnił się od wielu podmiotów. Nie tylko od gładkości skóry, nie tylko od czerni włosów.

           

Kolejne tchnienie wiatru owiało sylwetkę mężczyzny. Gdzieś ponad jego głową rozbrzmiała pieśń zbłąkanej sikorki.

Cmentarz, na którym pochowano Filipa był spokojny i cichy. Mogłoby się wydawać, że to nic dziwnego, w końcu każde miejsce pochówku winno się charakteryzować takimi cechami. Jednak tutaj było inaczej niż wszędzie. Może to tylko złudzenie, a może to miejsce faktycznie spowijała magia. Nie wiedział. Był natomiast pewien, że odwiedziny białego grobu, zawsze pomogą mu opanować niepokój serca i umysłu. Wtedy  był tylko on i Filip. I może jeszcze cicho szumiące drzewa. I nieme pytania.

Wychylił się do przodu i starł z okrągłej fotografii wspomnienie porannej mżawki.

           

Filip umarł ostatniego dnia maja, kilkanaście… Kilkadziesiąt lat temu. Pomimo tego, że ten dzień był tak odległy w czasie, pamiętał go doskonale. Każdą minutę, każdą sekundę. Świat mienił się wtedy odcieniami smutku, pachniał wilgocią i chłodem. Niebo odziało się w żałobną szarość, szlochając cichutko. Krople deszczu bezgłośnie uderzały w szybę szpitalnego okna. Cała ziemia zdawała się zamilknąć.

            Filip leżał na łóżku, blady i kruchy, tak bardzo do siebie nie podobny. Przystojna twarz straciła cały swój blask, zasłana mięsakami kaposiego. Dłonie spoczywały bezwładnie pośród białej pościeli, gdyż ich właściciel nie był wstanie nimi poruszyć. Jego siostry, siostrzenica i kochanek, zgromadzeni wokół szpitalnego łóżka, starali się ujarzmić targające nimi emocje. Sala, w której się znajdowali, była niewielka i skromnie urządzona. Jedynym źródłem światła w pomieszczeniu była stara lampka nocna, przytwierdzona do ściany tuż nad głową Filipa. Dzięki niej pomieszczenie spowijał błogosławiony półmrok. Błogosławiony, bo krył w swoich odmętach to, co nie powinno być widziane przez zwykłych ludzi.

Powietrze przesiąknięte było wonią środków odkażających i olejku chorych, a ich źródłem była śmierć pochylona nad łóżkiem Filipa. Składała ona niewidzialne pocałunki na jego skórze, a każde muśnięcie lodowatych warg sprawiało, że oddech mężczyzny słabł z sekundy na sekundę. W pewnej chwili zamienił się w niepokojące rzężenie, wtedy też dłoń kostuchy zacisnęła się na jasnej szyi. Przerwy pomiędzy dźwiękami wydawanymi przez urządzenie, do którego Filip był podłączony, wydłużały się w nieskończoność.

            — Może powinniśmy zawołać lekarza?

            Nie pamiętał już, która z sióstr wypowiedziała to zdanie. Bardziej przejął go głośny, przeciągły jęk maszyny monitorującej czynności życiowe. Czarne ramiona porwały w swoje objęcia przejrzystą duszę jego kochanka z niemą obietnicą wiecznego nieoddania.

            Wiatr zawiał gwałtownie, przywodząc do niego zapach purpury, bijący od słońca, kryjącego się za horyzontem i jednocześnie wyrywając go z objęć wspomnienia.

Powietrze ze świstem uleciało z jego ust.

Obraz konającego Filipa na długo zapadł mu w pamięci, lecz wspominając go, starał się ignorować deformacje jakie poczyniła z jego ciałem choroba. Pragnął widzieć go zadziornie uśmiechniętego, szczęśliwego. Takiego jak kiedyś. I choć często nie był wstanie przywołać do siebie takich obrazów, to posiadał coś, co mogło mu w tym pomóc. Starą kartę pamięci, skrytą w ciemnej półce w sypialni, i w niej ukryte czarno-białe wspomnienia.

Długa srebrna wskazówka, wędrująca po brązowej tarczy jego zegarka, wskazała białą szóstkę, krótsza zaś zatrzymała się pomiędzy siódemką i ósemką.

Dziś pora powrotu do domu zdawała się nadejść znacznie prędzej niż zwykle. W mieszkaniu oczekiwał go zapewne głodny Lambo Junior. Junior — dobre sobie. Teraz już właściwie senior, stanowiący jedno z nielicznych żywych wspomnienie Filipa. Nawet Adama i Krystiana już nie było. Jego przyjaciele powoli się wykruszali. Brat umarł zaledwie kilka lat temu, pozostawiając swojego partnera całkiem samego. No, może nie do końca, bo Mateusz mieszkał teraz z nim. Nie łączyły ich żadne bliższe relacje, jedynie rozpaczliwy strach przed pozostaniem samotnym.

            Z cichym westchnieniem chwycił swą laskę i podniósł się z brązowej ławeczki. Nim oddalił się od nagrobka, ułożył na marmurze skromny bukiet błękitnych niezapominajek. Mógłby przysiąc, iż drobniutkie płatki zadrżały przy spotkaniu z chłodem nagrobnej płyty.

            Uśmiechnął się na pożegnanie do maleńkiej sikorki z żółtym brzuszkiem, siedzącej na gałęzi drzewa, a następnie, nieco przygarbiony i wsparty o lasce, ruszył powolnym krokiem w kierunku głównej bramy cmentarza. Żegnany cichą pieśnią ptaka i szumiących magnolii.