Rozdział 6. (Niebo nad Nowym Jorkiem)

Niebetowane

Rozdział szósty

– Diabeł, ty gnido przebrzydła – warknął, widząc pogryzioną gazetę na środku pokoju. Pies z dnia na dzień robił się coraz sprytniejszy, a on chyba wolał nie wiedzieć, jak ściągnął New York Timesa ze stołu.

I jest. Wyczołgał się spod łóżka, szczerząc do niego kły, w których wciąż znajdowały się kawałki papieru. Zamachał radośnie ogonem i czym prędzej ruszył powitać swojego pana, na co Dean westchnął i pogłaskał go dopiero wtedy, gdy ten uspokoił się.

– Wstrętny gnom – powiedział, ściągając z wieszaka smycz. – Niewdzięczny na dodatek – zamruczał pod nosem, kiedy przypinał mu ją do obroży. – Ale przynajmniej się nie zlałeś. – Wystarczyło, że uśmiechnął się lekko, a pies niemal od razu zamachał szybciej ogonem, po czym polizał z radością jego dłoń.

Teraz tylko klucze i można wychodzić. Rozejrzał się, najpierw kierując swoje spojrzenie na szafkę do butów, a następnie na drzwi, w których miał nadzieję zobaczyć pęk kluczy.

– Cholera jasna – zawarczał, puszczając smycz i przeszukując swoje kieszenie.

Zaraz chyba go coś trafi. Gdzie mógł je rzucić? Przecież wydawało mu się, że kładł je na tę durną szafkę!

Jego wzrok zatrzymał się na Jej butach, a dokładnie na to, co znajdowało się obok obcasa czerwonej szpilki. Klucze musiały osunąć się z szafki i spaść.

Nie zastanawiając się dłużej, szybko złapał za zgubę, po czym sięgnął jeszcze po smycz i niemal wybiegł z mieszkania, przerażony myślą, że zaczynał zapominać. O niej. A kto będzie pamiętać, jak nie on? W pracy może sobie na to pozwolić, w końcu znalazł ją dlatego, by nie zadręczać się ciągle, ale przecież nie chciał wymazać Carmen ze swoich myśli… A czuł, że właśnie znajduje się na drodze do tego. Jeszcze chwila i Ona zniknie.

***

Pies z pasją wąchał przydrożną latarnię, a on stał zamyślony z rękami w kieszeniach i przyglądał się Diabłowi. Był zmęczony po całym dniu w pracy, po rozmowie z Connellem na temat dziwnego wydarzenia w Caffe Bene i po spotkaniu z Keithem, który zażądał od niego punktualności i stawienia się w rezydencji jutro równo o godzinie dwudziestej drugiej… Bo przecież musi sobie poimprezować.

Gówniarz.

– Już? – zapytał, kiedy pies podniósł nogę i obsikał wąchane przed chwilą miejsce. Dean uśmiechnął się, ukucnął i dał mu smakołyk, którego Diabeł nawet nie pogryzł, tylko od razu połknął. No, teraz mogą wracać do domu.

Na dworze było już całkowicie ciemno, w końcu zbliżała się godzina dwudziesta trzecia. Słychać było jedynie przytłumione odgłosy rozmów, jakie dobiegały z kamienicy, obok której właśnie przechodzili i dźwięki pędzących samochodów kilka ulic dalej. Szli nierównym chodnikiem, zmierzając do domu w akompaniamencie własnych kroków odbijających się echem od secesyjnych zabudowań.

Diabeł kroczył radośnie, jak to na niego przystało. Podskakiwał sobie, wymachiwał ogonem na wszystkie strony i co chwilę spoglądał na swojego pana. Gdyby Dean go nie znał, wziąłby go za uroczego szczeniaka, który nie sprawia żadnych problemów.

Nagle jednak do odgłosów ich kroków dołączył też inny dźwięk. Szeleszczący. Tak, jakby ktoś używał jakiegoś spreju. Dochodzili do pralni, ale Dean był pewny, że o tej godzinie jest już zamknięta.

Gdy doszli do zaułka za pralnią, dźwięki stały się coraz głośniejsze. I kiedy Dean zobaczył zakapturzoną postać malującą coś na ścianie, wszystko stało się jasne. Kolejne dziecko ulicy bawi się w street art. Chciał odejść, bo nie ma nic interesującego w przyglądaniu się wandalizmowi, a reagować na to też nie chciał… Po co? Jednak jego spojrzenie padło na wielkie, czarne drzewo upstrzone gdzieniegdzie krukami, którego korzenie zamieniały się w dużego, ciemnego ptaka rozpościerającego skrzydła. Wydawało się, że ptak zaraz wyleci z muru. Z pewnością nie wyglądało to na dzieło amatora, chociaż Dean nie był w stanie dostrzec szczegółów ze względu na ciemność. Jedynie latarnia stojąca tuż naprzeciw zaułka i słabe światło latarki położonej tuż przy nogach zakapturzonej postaci oświetlały ścianę z graffiti.

Piskliwe, jeszcze dziecięce, choć już groźne szczeknięcie wydobyło się z gardła Diabła, który aż się najeżył na widok nieznanej mu osoby. Mężczyzna odwrócił się, najwidoczniej przestraszony. Pierwsze, co rzuciło się w oczy Deana była ręka w temblaku, dopiero później rozpoznał twarz młodego ulicznego artysty.

Matthew, o ile dobrze pamiętał jego imię. Jego czarnoskóry sąsiad z czwartego piętra, który ostatnio trochę zbyt dużo wypił lub zaćpał i spadł ze schodów.

Dean lekko szarpnął smyczą Diabła, uspokajając go.

– Interesujące – skomentował, sam nie wiedząc dlaczego nawiązuje z nim rozmowę. Może się przecież odwrócić, odejść i udawać, że tego spotkania nigdy nie było. Ale Matthew zaciekawił go, a z ciekawością Dean nie potrafił żyć. Musiał odnaleźć odpowiedzi na pytania, które już rodziły się w jego głowie.

Chłopak najwidoczniej uspokoił się. Opuścił lewą dłoń, w której trzymał puszkę spreju i uśmiechnął się.

– Dzięki, pracuję nad tym już miesiąc – odpowiedział.

Miesiąc? Marnuje swój czas tylko po to, żeby namalować takie arcydzieło na murze, za które nie dostanie ani grosza? A nawet może mieć później problemy, kiedy ktoś go przyłapie… Dean nie potrafił tego zrozumieć.

– I to tak bezinteresownie?

– No… tak – potaknął, spoglądając na swoje grafitti.

– Wiesz, że za chwilę może tego nie być? Wystarczy, że właścicielka pralni będzie chciała to zamalować – powiedział.

Diabeł, znudzony bezczynnością najpierw usiadł, spoglądając na mężczyznę w kapturze, który już nie jawił mu się jako ktoś zagrażający bezpieczeństwu. Zamachał ogonem, po czym położył się na chłodnym chodniku, zerkając to na swojego właściciela to na Matta.

– Wiem – powiedział chłopak, kiwając głową. – I w ogóle… ten… dzięki, co nie? – Powiedział, patrząc dosłownie wszędzie, tylko nie na Deana.

– Jasne – potaknął. – Tylko teraz postaraj się nie pić tyle. – Machnął mu na pożegnanie, rzucając do psa ciche: „idziemy”.

***

Obudził go trzask drzwi i odgłosy dobiegające z przedpokoju. Jęknął, wtulając twarz w poduszkę. Nie teraz... Dlaczego tak z samego rana? Był zmęczony, chciał odespać.

– Jezus, Dean! – krzyk ojca z kuchni, na którego dźwięk nawet nie drgnął. Chciał jeszcze pospać. Jeszcze chwilę skorzystać z tego, że Diabeł również śpi i nie zapowiadało się na to, żeby miał wstać. – Jak z dzieckiem! Nawet gorzej!

Zacisnął mocniej powieki. Może uda mu się jeszcze zasnąć.

Kroki odbijające się od paneli, a po chwili odgłos otwieranych drzwi. Chyba jednak nie pośpi, pomyślał, przewracając się na plecy i spoglądając na tatę stojącego w progu. Mężczyzna rozglądał się po pomieszczeniu, zatrzymując swoje spojrzenie na kupce przeróżnych rzeczy misternie ułożonych na biurku. Najwidoczniej i jemu wydawało się, że jeszcze chwila, a kopiec runie.

– Dean, jesteś dorosłym człowiekiem, mógłbyś posprzątać. – Pokręcił głową zrezygnowany.

– Ale po co, skoro później znowu zrobi się bałagan?

Ojciec westchnął ciężko.

– Chodź, przyniosłem ci coś na śniadanie.

***

W zastraszającym tempie pożerał kanapkę Subwaya, popijając ją smoliście czarną kawą, która z każdym łykiem sprawiała, że jego wcześniejsze zmęczenie odchodziło w zapomnienie. Co chwilę spoglądał też na ojca, który siedział naprzeciwko niego, trzymając w dłoniach kubek herbaty. Marszczył swoje siwe brwi, widocznie zastanawiając się nad czymś. Westchnął ciężko, wziął łyka naparu i znów zatopił się w myślach.

– Co się stało? – zapytał w końcu Dean, nie mogąc znieść tej uporczywej, ciężkiej ciszy, jaka panowała pomiędzy nimi.

Zamrugał. Odchrząknął. I pokręcił głową. No tak. Przecież nic się nie dzieje, co ma się dziać? A zresztą nie musi wiedzieć. Jak zwykle.

– Widzę przecież – powiedział, odkładając kanapkę na talerz. Nie był już głodny, chociaż zjadł dopiero połowę.

Gdzieś tam, za plecami ojca, w korytarzu, usłyszał odgłosy psich kroków odbijające się od paneli, ale nie zwrócił na to uwagi. Nie obchodziło go też, że za chwilę Diabeł może podnieść nogę i załatwić swoją poranną potrzebę na ścianie, bo kiedy widział ten zamyślony, smutny wzrok taty, tylko na nim potrafił się skupić.

I dotarła do niego też przerażająca myśl, że ostatni raz widział go takiego po pogrzebie mamy, kiedy usiadł ze szklanką herbaty na sofie i nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w ścianę.

– Po prostu… Mam dosyć, Dean – powiedział w końcu, kierując swoje spojrzenie na syna. Dopiero teraz zauważył, że jego ojciec wygląda jak wrak człowieka. – Ja wiem, że to wciąż świeże. Że nie potrafisz od tak uciec od przeszłości, ale nie dziwię się, skoro żyjesz otoczony jej rzeczami. – Odstawił kubek na blat stołu. – Nawet tutaj jest jej cholerny fartuch! I ja się dziwię, że nie potrafisz wrócić do normalnego życia, do dbania o siebie i mieszkanie, kiedy wszędzie jest ona! To nienormalne, żeby tak długo trzymać niepraną pościel, w której spała albo jej brudne ubrania w koszu na brudy! – Z każdym słowem coś w Deanie pękało. Nigdy nie krzyczał na ojca, ale w tamtej chwili po prostu wybuchł. Nie potrafił spokojnie siedzieć i słuchać.

– Nie mów tak! – wydarł się, wstając gwałtownie. – Jeżeli coś ci się nie podoba, to wyjdź! – Szybkim ruchem wskazał na drzwi, nie spuszczając ze starszego mężczyzny gniewnego spojrzenia.

– Dean, nie chciałem… – powiedział, przesuwając dłonią po zmęczonej twarzy. – Nie w ten sposób…

– Odeszła niedawno, nie będę wyrzucać jej rzeczy, żeby później o niej zapomnieć – powiedział już spokojnie, siadając.

– Dean…

– Lepiej nic już nie mów.

***

Siedział w limuzynie, spoglądając ze znużeniem na Keitha, który ze złośliwym uśmieszkiem obejmował swojego chłopaka i wgapiał się w ochroniarza, czekając na reakcję. Nie otrzymał jej jednak, bo Deana nie czuł się zdegustowany czułostkami, jakimi najmłodszy z synów Connella obdarzał swojego partnera. Biedny Keith, pomyślał Dean, przenosząc wzrok na okno, nie wyprowadzisz mnie tym z równowagi.

– Wziąłem gumki – powiedział chłopak do swojego, nieco skrępowanego kochanka.

– Mhm – odburknął ten, purpurowiejąc na twarzy. W przeciwieństwie do Deana, krępowało go to.

Keith nachylił się nad nim i powiedział mu coś do ucha, ściskając jego udo, na co chłopak zrobił się jeszcze bardziej czerwony. Jego duże, brązowe oczy rozszerzyły się, przez co wyglądały jak oczy postaci z kreskówki. Bąknął coś pod nosem w odpowiedzi, garbiąc się.

W końcu dojechali pod klub, który bardziej przypominał melinę. Niebieski napis „Dungeon” migał, jakby w przedśmiertnych konwulsjach, a ostatnia litera mrugała szybko, oznajmiając, że za chwilę zgaśnie.

Nic w tej okolicy nie zachęcało do odwiedzenia klubu, stwierdził Dean, kiedy wysiadł z samochodu i rozejrzał się po brudnym, zaśmieconym chodniku, wysprejowanych, szarych ścianach kamienicy, w której znajdował się bar i powybijanych oknach. Niedaleko wejścia do Dungeonu kręciło się kilka osób w czarnych, wysokich, wojskowych butach, masy żelastwa, jak to określił Dean, na twarzy i tatuaży. Stali zgarbieni, tworząc kilka grupek. Dyskutowali o czymś, popalając papierosy i popijając piwo… Chociaż, czy to były papierosy to Dean nie miał pojęcia. Było zbyt ciemno, żeby dostrzec co takiego jarzyło się w ich dłoniach. Najbliższa latarnia znajdowała się kilkanaście metrów dalej.

– Keith, Trevor! – Usłyszał kobiecy, nieco piskliwy głos. Już po chwili obok nich znalazła się niska, pulchna dziewczyna. Okrągła twarz miała nieludzki, biały kolor, a podkreślone czarną kredką oczy w zestawieniu z czerwonymi soczewkami wyglądały dosyć przerażająco. Pofarbowane na soczysty róż włosy spięła w dwie wysokie kitki, które podskakiwały przy każdym jej ruchu. – Zaczynają za godzinę, mają opóźnienie, bo coś tam basista… Nie wiem, zresztą – Machnęła ręką. – Nawalił po prostu.

– No spoko. To Dean, możesz odjechać gdzieś dalej z Robem, bo wszyscy dziwnie patrzą – powiedział Keith, opierając swoją chudą dłoń na biodrze zakrytym czarnym materiałem skórzanych spodni.

Dean uśmiechnął się pobłażliwie. Jasne. Nie był głupi. Wystarczyła chwila nieuwagi, żeby Keith zniknął i wrócił nad ranem., a mu nie uśmiechało się czekanie do czwartej, żeby później móc odwieźć zaćpanego panicza do rezydencji i położyć go do łóżka.

– Nie ma mowy – odpowiedział. – Idę z tobą.

Pulchna dziewczyna zwróciła na niego swoje czerwone oczy i uśmiechnęła się szeroko. Zwilżyła nienaturalnie blade wargi, przygryzła je i wydęła, mierząc go spojrzeniem.

– Dean – zaczął Keith. – Nie graj bohatera, tylko rób to co mówię. W podskokach. – Pomachał mu ręką lekceważąco, uśmiechając się przy tym złośliwie pod nosem.

Mały, kurwa, gówniarz.

– W podskokach to ty będziesz lecieć do ojca, jak mu powiem, że się zaćpałeś – odparł Dean, na co oczy Keitha zawęziły się.

– Niech wejdzie – wtrąciła się dziewczyna. – Keith, daj spokój, wygląda spoko, nie to co tamci ochroniarze, z którymi się pokazywałeś. Na moje, może wejść. – Nie skomentował. Miał już dosyć tego klubu, tych dzieciaków, które wyglądają, jakby wyrwały się z parady dla dziwaków i Keitha. Dawno nikt go tak nie irytował, jak ten chłopak… Ale nie da tak łatwo sobą zmanipulować i zostać poniżonym przez jakiegoś nastoletniego nowojorskiego milionera.

Nastolatek otaksował go jeszcze spojrzeniem od stóp do głowy, przygryzając wargę w zastanowieniu. Pokiwał głową.

- Faktycznie, Dean, nie najgorzej wyglądasz – powiedział. Co za łaska, cholera.

Dean nigdy nie był w tak obrzydliwym miejscu jak Dungeon. Już, kiedy tylko przekroczył próg dwuskrzydłowych, metalowych drzwi, minął rosłych ochroniarzy z wytatuowanymi karkami, zostając przy tym obdarzony nieprzyjemnym spojrzeniem kaprawych, malutkich, świńskich oczek i gdy zszedł betonowymi, mokrymi schodami (chyba wolał nie wnikać od czego są takie śliskie), zrobiło mu się niedobrze. Do jego nozdrzy dopłynął ohydny zapach będący mieszanką papierosów, alkoholu, potu i moczu. To ostatnie wydobywało się z niezbyt czystych toalet.

Gdy znalazł się w środku, ujrzał niską scenę podświetlaną niebieskimi diodami, a z tyłu migał wielki napis „Dungeon”. Ściany gdzieniegdzie pokryte były metalowymi kratami, które chyba miały sprawić, że goście poczują się jak w lochu. Niestety, Dean poczuł tylko obrzydzenie, bo podłoga kleiła się pod stopami i miał nadzieję, że to tylko porozlewane piwo, czy jakiś inny alkohol. A z damskiej toalety, obok której właśnie przechodził, usłyszał ciche westchnienia mieszające się z ostrym brzmieniem muzyki wydobywającej się z głośników.

Nie wierzył, że Keith tu przychodził. Przecież ten klub był najgorszą meliną. Ale z drugiej strony, dzieciak robił wszystko, żeby być „innym” na tle rodziny. Żałosne.

Na scenę nagle wyszły cztery osoby, a jedna zasiadła za rozstawioną wcześniej perkusją. Wysoki, chudy chłopak z ogoloną głową i jakimiś tatuażami na łysej czaszce wydarł się do mikrofonu swoim ochrypłym, niczym u starego rockmena, głosem.

- Siemano Dungeon!

Ludzie zbierali się pod sceną, wstawali od stolików, jakie poustawiane były na obrzeżach, zachęceni wizją koncertu. Dean za to podszedł do baru, nie spuszczając wzroku z Keitha, który rozmawiał z jakimś chłopakiem, obejmując przy tym swojego partnera.

- Sorry za spóźnienie, ale już jesteśmy! – znów się wydarł, a w tle pobrzmiewały pierwsze akordy gitary. – Zaczniemy od czegoś szybkiego! Lose my soul! – I zaczęło się. Jakby nerwowe walenie w perkusję, szybkie przesuwanie palcami po strunach gitary elektrycznej i basowej, i krzyk wokalisty.

Dean skrzywił się. Zupełnie, jakby słyszał wycie kota sąsiadki z parteru. Nie rozumiał, dlaczego te wszystkie dzieciaki zaczynają skakać pod sceną i bawić się w rytmie tego paskudnego fałszowania. Chyba się starzał.

Wychował się na mocniejszych brzmieniach, w końcu jego ojciec był fanem numer jeden Iron Maiden i Metallici, ale to… Aż ciężko mu określić słowami. Nierówna gra; perkusja swoje, a gitara prowadząca swoje. No i do tego to przerażające wycie wokalisty.

Kiedyś, bardzo, bardzo dawno temu, bawił się trochę w „zespół” z kolegami, dlatego potrafił wyłapać takie mankamenty. Aż uśmiechnął się pod nosem do swoich myśli. Wtedy po raz pierwszy pocałował faceta, o czym mało kto wie. Nawet Carmen nie wiedziała. Teraz z Larrym, bo tak miał na imię jego przyjaciel, nie utrzymywał żadnego kontaktu. Wiedział tylko, że ma żonę, dwójkę dzieci i posadę w jakiejś firmie na Manhattanie. Dziwne, bo kiedyś zwierzył mu się, że jest gejem i nie mógłby być z kobietą. Ale z drugiej strony Larry był tchórzem, nic dziwnego, że tak skończył.

A Dean? Dean z pewnością nie był gejem, co udowodniła mu Carmen, bo przez pewien okres swojego życia myślał, że może jest homoseksualny.

- Ło kurwa! Jesteście zajebiści! – wydarł się łysy wokalista, kiedy utwór dobiegł końca. Dean jakby ocknął się i zaczął szukać wzrokiem Keitha. Nie potrafił wyłapać jego chudej sylwetki wśród tłumu rozkrzyczanych nastolatków, którzy właśnie zaczynali dziki taniec pogo do kolejnej piosenki.

Odetchnął z ulgą, kiedy zauważył chłopaka przy jednym ze stolików. Na jego kolanach siedziała jakaś drobna dziewczyna w krótkiej, kraciastej spódniczce, czarnych kabaretkach i ciężkich glanach do kolan. Obejmowała nastolatka, pokładając mu głowę na ramieniu i rozmawiając przy tym z innymi ludźmi siedzącymi przy stoliku na którym znajdowało się, co najmniej dwadzieścia plastikowych kubków piwa. Jedne jeszcze pełne, nieruszone, inne dopite już do połowy, a jeszcze inne puste. Nieźle się bawili, pomyślał.

Dziewczyna nagle odwróciła się do Keitha i tak po prostu zaczęli się całować, odłączając od rozmowy. Jedna z brwi Deana uniosła się w zdziwieniu. Myślał, że nastolatek jest gejem. Szczerze mówiąc, był co do tego przekonany.

Jednak Keith najwidoczniej nie raz go jeszcze zaskoczy.

- A gdzie Trevor? – zapytał, pomagając pijanemu Keithowi wsiąść do samochodu. Chłopak opadł na skórzany fotel, odchylając głowę do tyłu. Dean zajął miejsce naprzeciwko, ciesząc się, że impreza skończyła się tak wcześnie, bo o pierwszej. Znajomi nastolatka gdzieś go jeszcze wyciągali, na jakieś after, jak to określali, ale w porę znalazł się przy pijanym chłopaku i zaciągnął go do limuzyny. Właściwie, co było dosyć zaskakujące, Keith nie robił żadnych problemów. Grzecznie poczłapał za nim slalomem, prawie potykając się na schodach prowadzących do wyjścia z Dungeonu. Ale to dobrze, myślał Dean. Bardzo dobrze nawet. Nie miał ochoty na użeranie się z zapitym, krnąbrnym dzieciakiem.

- Trevor? – powtórzył, marszcząc brwi. Dean nie widział tego dzieciaka przez pół wieczoru. – Ach, Trevor – przypomniał sobie. – Pewnie przeżywa właśnie zajebisty orgazm z tym wokalistą, Davidem – powiedział, całkowicie się nie przejmując.

- I wy jesteście parą, tak? – Nie, żeby go to obchodziło. Fakty z życia Keitha w ogóle go nie ciekawiły, ale zapytał, bo czekała ich dosyć długa droga z centrum dzielnicy New Utrecht do rezydencji.

- Niby. – Wzruszył ramionami. – Ale w sumie, każda wymówka na znalezienie seksu jest dobra, co nie? – zapytał z uśmiechem, pochylając się nagle w jego stronę. Dean tylko uniósł brew, ale nic nie odpowiedział. – A ty? Masz kogoś, panie Ferrey?

Milczał chwilę, zastanawiając się, czy jest w ogóle sens odpowiadać pijanemu dzieciakowi. Chociaż Keith i tak był w lepszym stanie niż poprzednim razem. Teraz na jego nietrzeźwość składał się tylko alkohol, a przynajmniej taką miał nadzieję Dean.

- Nie – odpowiedział w końcu krótko. Keith aż uniósł brwi, po czym parsknął śmiechem, znów opadając na oparcie. Westchnął, kiedy już opanował swój wybuch i podrapał się po szyi, dokładnie w miejscu, w którym znajdowało się wytatuowane serce.

- To dziwne – powiedział. – Jesteś przystojnym facetem. Przypominasz trochę Beckhama w sumie. – Przekrzywił głowę.

Dean uśmiechnął się pobłażliwie.

- O! – wypalił Keith nagle, znów pochylając się w jego stronę. – I tego! No. – Pstryknął palcami. – Z serialu Supernatural! Tego, który gra Deana Winchestera. Nawet imię się zgadza. – Uśmiechnął się szeroko, a Dean popatrywał na niego, nie ukrywając lekkiego rozbawienia.

- Jensen Ackles – rzucił do nich Rob z kabiny kierowcy odgrodzonej małym, zakratowanym okienkiem. – Przy okazji, fajny serial. – Pokiwał głową, odwracając się i uśmiechając.

- Oglądałem kilka odcinków – odparł Keith. – Poszedłbym do łóżka z takim Deanem. – Błysnął zębami do swojego ochroniarza, który w odpowiedzi jedynie pokręcił z politowaniem głową. Chciał już odstawić chłopaka i wrócić do domu, żeby się wyspać